ARCHIE POV

      “As we know, wisdom and knowledge difference can help us grow and think deeply. With our knowledge, it help the wisdom to do things easier, why? In what way?“ Paliwag ng teacher namin sa subject ng Philosophy.

Our lesson is about the wisdom and knowledge, dahil nga nag umpisa na ang second semester ay iba nanamang mga subjects ang mag papahirap saming mga estudyante.

Nag tuloy-tuloy ang lesson ng guro namin hanggang sa matapos ang isang oras nitong pag tuturo, nag iwan pa ito ng assignment na ipapasa agad bukas bago siya lumabas ng classroom namin.

“Hays! Nakaka drained talaga ng utak ng Philo!“ rinig kong sabi galing sa mga kaklase ko.

“Pinag sasabi mo? Wala ka namang utak?“ pang aasar naman ng isa naming kaklase sa kaniya na ikinatawa ng mga nakarinig.

“Drained na talata ang utak mo noon pa, sinisi mo pa sa Philosophy!“ gatong pa ng isang kaibigan nito na mas lalo nilang ikinatawa.

“Mga gago kayo ha!“ kunyaring asar na sagot nito dahil pati siya ay natatawa rin, mukha namang hindi niya iyon sineseryoso.

Inayos ko ang aking mga gamit at muling isinilid sa bag ko. Matapos no'n ay binalingan ko ng tingin si Lester na lumapit sa mga nag aasaran, inakbayan niya si Rio.

“H'wag kang sadboy par, 'di natin sila bati,” aniya sabay hila rito papunta sa pinuwestuhan ko.

“Hi! Carter!“ may galak nitong bati sa akin.

“Ahh-hi?“ awkward ko siyang sinagot.

Fuck it! Hindi naman kase ako sanay makiag usap sa mga kaklase ko maliban nalang kung may mga group activities kami.

“Dedma tayo sa basher, par! Tara, sabay ka samin mag lunch!“ pang aaya ni Lester sa kaklase naming si Rio.

“Sure, hindi ko hihindian 'yan,” natatawa namang itong pumayag sa alok saka tumingin sa akin. “Okay lang ba?“

“Ha?“

“Kung ayos lang ba kako na sumabay ako sainyo mag lunch?“ pag uulit nito.

“Yeah, it's fine.“ tanging sagot ko.

Napa “what?“ look naman ako kay Lester ng makita ko siyang tinitingnan ako ng masama.

Ano nanaman kayo ang problema ng gung-gong na'to?

Hindi ako masyadong close sa mga kaklase ko mula noon dahil wala namang dahilan para makipag kaibigan sa maraming tao. Sinasabi rin kase ng iba na hindi daw ako approachable.

Excuse me? Hindi porket capricorn ako, 'di na ko approachable, mga judgemenal.

Sabay-sabay kaming tatlo na lumabas ng classroom para pumuta ng cafeteria upang mag lunch.

Mag mula noong nangyari sa clinic ay naging weirdo na masyado ang kaibigan ko na 'to, hindi ko na tuloy kung ano pang mga kalokohan ang pinag gagagawa niya and the worst part ay yung pagpapakilala niya sakin ng kung sino-sino. Kagaya no'ng isang araw, bigla na lang niya ipinakilala ang isang ‘kaibigan’ niya na nakilala niyang kasama sa Team ng basketball. Tapos 'yong iba, galing ibang strand or school.

Anong gagawi ko do'n sa mga iyon? Mukha ba kong nang bubugaw ng mga lalaki? Bwesit! Tapos ngayon si Rio naman?

Nababaliw na talaga ang isang ito. Well, inborn naman, pero parang nasobrahan naman yata.

Nang makahanap kami ng pwesto sa cafeteria ay agad niyang  tinanong si Rio kung anong gusto nitong kainin, nahihiya pa nga ito dahil mukhang hindi sanay sa libre.

Iba talaga ang mga golden spoon.

Magkatapat na upuan ang pinuwestuhan namin ni Rio. Mukha itong naiilang, ramdam na ramdam ko ang pagailang niya lalo na ang makailang beses niyang paghimas-himas sa kaniyang batok, siguro ay nakikita niya ang kakaiba kong tingin.

Malamang! Ngayon ko lang siya nakasama sa iisang table, kahit sa groupings hindi ko siya naging ka-group. Hindi ko alam ang ugali niya kaya 'di ko rin alam kung paano siya pakikisamahan.

“Ahm.. if you don't mind..“ parang nahihiya pa itong ngunit medyo nagulat ako ng may kalakasan niyang nahampas ang lamesa namin, “.. pwede ba kong makahingi ng favor sayo na turuan ako sa major natin kapag may oras ka? Kailangan ko lang maipasa ang mga subjects natin ngayong semester dahil baka itakwil na ko ng daddy ko,” kulang na lamang ay humuhod ito sa harap ko para lang mapapayag ako sa hiling niya.

“Bakit ako? Try ask Lester, he might help you ‘willing’ 'yon panigurado.“ ani ko na nagpa bagsak ng kaniyang balikat.

“Ayon nga, ang sabi nya ay ikaw raw ang paki usapan ko dahil mas matalino at magaling tutor,” anito.

The f— Tutor? Kailangan pa ko nag tutor??

“Please, Don't worry bayad ang pag tuturo mo sa'kin,” aniya pa na nagpataas ng isang kilay ko.

Kagagawan siguro ito ng magaling kong kaibigan!? Konti na lang talaga yari sa akin itong lalaki na 'to.

“How much you can give?“ tanong ko.

“Name it, name the cash you want.“ Para namang napantig ang taenga ko ng marinig ang kaniyang sagot.

“Alright. This sunday, 2pm. Pumunta ka sa Avellaneda, sabihan mo ang guard para ma-guide ka papunta sa bahay ko,” pagsang ayon ko at parang bigla namang nagkislapan ang kaniyang mga mata sa sobrang tuwa.

Nakakainis he got me. Ang hirap pakisamaham ng katawang mukhang pera.

“Sige, asahan mo 'ko. Makakapunta ko on time,” tuwang aniya.

Hindi ma-alis ang ngiti niya hanggang sa tuluyang makabalik si Lester dala ang mga inorder niya. Gaya ng nakasanayan, inorder niya ang piñahang manok sa akin upang maumay ako at hindi maghanap ng pagkain.

Ganito ang palagi niyang ginagawa para hindi ako magutom hanggang sa matapos ang klase namin.

Sa tabing upuan ko siya pumuwesto. Halos buong oras ng lunch time ay silang dalawa na lang ang nag usap. Napapasali lamang ako kapag tinatanong ngunit, tango lamang ang sinasagot ko sa kanila.

Bumalik na kaming tatlo sa classroom ng malamang limang minuto na lamang bago mag umpisa ang susunod na subject.

Pagkabukas ng pinto ay tila tahimik ang mga kaklase namin at nag bubulungan na lang halos ang karamihan sa kanila habang ang iba ay tulala sa direksyong pinag mamasdan.

“Tangina, ang ganda.“ Salitang mula kay Rio kaya naman ay nailingon ko din kung sa'n sila nakatingin.

New student?

“Sobra.“ Kunot noo ko namang nilingon si Lester na katabi ko lang din.

His eyes.

Napatikom ako ng aking bibig ng mapag masdan ako ang kaniyang mata habang nakatingin sa bagong estudyante.

I never saw him, looking to someone like that kahit noon.

This is new.

Something new.

Nakaramdam ako ng pag piga sa kung saan sa aking dibdib na hindi ko maintindihan. Hindi naman bago sa akin ang ganitong pakiramdam ngunit ngayon ay hindi ko mawari kung bakit ko ito naramdaman ng biglaan.

Nakaramdam ako ng bagay na hindi dapat. Dahil lamang sa titig na iyon. No, maybe I'm wrong. Hind naman lahat ng nakikita ko ay tama, tao din naman ako na nag kakamali kaya baka pagkakamali lamang iyon.

Hanggang sa dumatin ang sumunod na guro ay nananatili parin ang pag sulyap ko kay Lester at sa babae.

She's quite familiar. I'm not sure tho, but I think.

Hanggang sa makauwi ay bukang bibig ni Lester ang babaeng bagong dating. Hindi siya tumitigil sa pagkwento tungkol sa nararamdaman niya raw kuno na kakaiba sa babaeng kaklase.

Ikaw lang ang unique pero ang nararamdaman mo, hindi.

Ipinakilala sa amin ang bagong kaklase na si   Cosette Maeve Lucero. She's from England, a full blood Filipina na nag migraine sa ibang bansa gawa ng kanyang mga magulang. Base sa kwento niya ay parehas na na ta-trabaho ang parents niya sa England kase doon na rin bumuo ng pamil— bakit ko nga ba kinu-kwento ang family background niya? Pake ko ba?

Sinabi niya pala sa buong klase na kilala niya ako. And doon nag sink in sakin kung sino siya.

Bakit nga ba hindi ko siya namukhaan?

Siguro ay dahil narin sa tinagal ng panaho kaya naging gano'n, ewan.

Pero masasabi kong nag mature siya. She is a kind of woman na prim and proper, an independent woman na talagang hahangaan ng kahit na sino. At sa kalakasan ng binigay na biyaya ng dyos ay nakasama rito ang kaibigan kong hindi ko na maintindihan ngayon kung tao pa ba.

“Nakakainis ka, ginate keep mo si Cosette!“ Sumbat niya.

“Pinag sasabi mo? Aba, malay ko bang siya pala iyon? Napaka tagal na panahon na iyon, tingin mo maaalala ko pa!“ pabalik naman na banat ko.

“Nakalimutan? Ang gano'ng kagandang nilalang? Nag bibiro kaba?“ walang ekspresyon ko siyang tiningnan pero nag tuloy-tuloy lang siya sa mga sinasabi niya. “Napaka gwapo mo naman pare ko kung gano'n,” anito sabay tawa kahit wala namang nakakatawa sa sinasabi niya.

Baliw ang putek!

Iniwan ko itong mag isa sa salas at umakyat na lamang sa aking silid dahil kailangan ko pang mag palit ng pambahay kong damit.

tbc~