No one can judge you better than yourself.

***

Jasmine's POV

Kinabukasan, nagising na lang ako sa maingay na pagkalampag ng pintuan ng kwarto ko. I groaned, and with a coarse voice, shouted, "Go to hell!" Narinig kong natawa ang nasa kabila and Nightmare's smooth voice came in,

"I'd be happy to if you'd accompany me."

I heard a click. Nang magmulat ako ng mata, nakita kong naka-lean na siya sa may door frame. An amused smile plastered on his lips. Umirap ako at nagtaklob ng unan sa mukha.

"Layas!"

Mayamaya pa, naramdaman ko na lang ang paghila niya ng kumot sa'kin. The bed shifted with a sudden weight and soon enough, nang tingnan ko,  he was already towering over me.

His face inches from mine.

Namula ako at agad ko siyang sinipa sa kung saan masakit.

"GAH! Aray naman!"

Pagdaing ni Noctis habang namimilipit sa sakit. Agad naman akong nakonsensya. "Uy! Sorry na.." I tried to comfort him but he gave me a boyish glare. "Pambihira ka naman, Jaz.. Ouch.. Mas masakit pa 'to sa broken heart ah!" And he pouted.

Hindi ko alam kung bakit natawa na lang ako sa hitsura niya.

My heart felt empty but warm all at once. Para bang unti-unti ko nang ntatanggap ang aksidenteng nangyari. Mars is gone. I don't exactly know why, pero nagluksa ako sa pagkamatay niya. It's been a week, but the Dark Roses know it's still a sensitive topic for me. All throughout, I was a disaster.

Marcelo Franco is dead.

At siguradong mas mahihirapan sana akon kund hindi nga lang dahil dito kay Noctis Mercado. Nightmare stayed true to his word at hindi niya ako iniwan noong mga panahong puro luha na lang ang makikita ng tao sa mukha ko. He's been there for me, again. More or less, he even explained the issue with Jessica--which turned out he just wanted me to be jealous and all. Hindi ko alam, pero sa paglipas ng mga araw, parang hindi ko na nararamdaman yung lungkot ng pagkawala ni Mars sa buhay ko nang permanente.

Maybe because, matagal naman na siyang nawala.

The worst feeling is when a person abandons you both temporary and permanently. Grieving for what you've loss is fine.. Pero ang mahalaga siguro, you appreciate what you have left.

And I have my Nightmare.

"Oh, napapangiti ka na naman diyan? Katabi mo na nga ako, iniisip mo pa ako.. Hahaha!"

Bumilis ang tibok ng puso ko nang marinig ang boses niya. He was staring at me jokingly, pero alam kong may pag-aalala pa rin sa likod ng mga mata ni Night. He's just that easy to read once you know him.

"Don't assume, sweetheart. Baka masaktan ka lang." Pagbibiro ko rin.

A meaningful look crossed his face and as replied,

"Then I'll just let myself feel the pain."

Napailing na lang ako. Am I already inlove with this guy? The thought instantly brought butterflies fluttering in my stomach. At alam kong it will only be a matter of time until I find the answer.

Nginitian ako ni Nightmare, and softlu grasped my hand in his.

"Take a bath now. After we eat breakfast, may pupuntahan tayo."

Kumunot ang noo ko. Naguguluhan man, ay sinunod ko na lang siya.

--

Clexion's POV

"Clex, paabot nga ng ketchup!"

Agad kong tinampot ang bote at iniabot kay Dream. Mayamaya pa, ay may bumatok sa'kin. "Dammit!" Angal ko nang makita ang pokerface ng playboy ng grupo.

"Kelan pa naging ketchup ang suka? Are you alright? Tulala ka na naman eh.."

Napatingin na rin sa akin sina Chase at Skyler. Napayuko na lang ako.

Honestly, ever since the news broke out na patay na si Mars, ako ang mas nabahala. Alam ko namang ligtas sina mama sa Payatas, at na hindi na ako gagambalain pa nina Lee, pero something's really off about this case. Paanong mamamatay si Mars ng ganun-ganun na lang? I know that dude. At ang alam ko, mahirap mamatay ang masamang damo.

Dark Roses seemed to have loosen up a bit because of the current events.

Naroon ang oras na nagluksa rin sila dahil sa pagkamatay ng ex-member at dati nilang kaibigan, pero for the greater good, they were glad na nalagas ang isa sa mga pinkamamagaling na assassin sa kasaysayan ng gangster world. Hindi rin maganda ang naging epekto nito kay Jasmine, pero it served as a blessing in disguise nang magkaayos sila ni Nightmare.

Mars is out.

Now, all we have left were Lee and his minions.

"Clex, kung ano man ang iniisip mo, mamaya na yan.. We have to focus on these bastards." Paalala sa'kin ni Chase habang inilalahad sa harapan namin ang files ng ilang tauhan ni Lee.

"Neptune just brought this in. Turns out, nang mawala si Mars, Lee gathered several deadly criminals for back up. Within a span of a week, nagkaroon ng report na talamak na ulit ang drug trade sa Obando. So, as a former member of the Black Empire, do you recognise any of these people?"

Tinitigan ko ang mga larawan.

Lima sila. From what I've heard, tinatawag silang "Deadly Circle" ng Black Empire. Iba-ibang tao. Iba-ibang katangian at specialization... Pero ang mga mata ko, nanatili lamang sa isang larawan.

Ang kaisa-isang babae sa kanilang lahat.

I gulped.

Iba na talaga siya ngayon.

--

Ilang oras na rin ang lumipas at hindi ko pa rin alam kung saan ako dadalhin nitong isang 'to. I tried asking him where, but all Noctis replied was "Secret."

Kalaunan, ay nakaramdam ako ng nostalgia.

The scenery before me brought sudden flashes of my childhood days. Maraming puno at may nakikita pa akong hardin sa di-kalayuan. A treehouse was perched up on the branch of a huge acacia tree at naririnig ko na ang malalakas na tawanan ng mga bata. The front gates were open, almost like welcoming us once again.

At sa itaas ng magarang arko, nakaukit ang mga salitang:

Little Angels' Home for Children

Biglang gumuhit ang malaking ngiti sa labi ko. Nightmare must have sensed it, "Brings back memories, right?" Tumango na lang ako at galak na bumaba ng motor niya nang narating na namin ang parking.

When's the day you start again

And when the hell does you'll get over it begin

I'm looking hard in the mirror

But I don't fit my skin

Halos lumundag ako sa tuwa nang marating ko ang main office ng orphanage. I knocked on the door and when a voice said we could come in, agad kong binuksan ang pinto. Nightmare was chuckling behind me.

Sa likod ng lumang mesa, nakaupo ang babaeng itinuring kong ina noong mga panahon ng pananatili ko dito.

She looked shocked and pleased to see us.

"Mommy Marta!" And I hugged her. Natawa na lang din siya sa pagiging enthusiastic ko.

When she pulled away, may makahulugang tingin siyang ipinukol sa'kin.

"Dalaga ka na talaga, Jasmine.." Tapos ay dumapo ang mga mata niya kay Night. She grinned.

"..kayo ba?"

It's too much to take

It's too hard to break me

From the cell I'm in

Oh from this moment on

I'm changing the way I feel yeah

Biglang napaubo si Nightmare sa narinig at maging ako, natameme. Ano nga ba ang isasagot ko? Pero buti na lang at naramdaman ni Mommy Marta na uncomfortable sa amin ang topic. Instead, she walked towards Nightmare and ruffled his hair.

"Kayo naman! Hahaha! Ikaw naman hijo, ba't ngayon ka lang bumisita rito, ha? Ano nga pala sadya niyo?"

Tiningnan ko si Nightmare matapos siyang magmano kay Mommy at nagtama ang mga mata namin. I felt a sudden spark and immediately broke the eye contact.

From this moment on

It's time to get real

Cause I still don't know how to act

Don't know what to say

Still wear the scars like it was yesterday

"Ah, naisip po kasi namin ni Jaz na mamasyal muna dito sa orphanage. Namiss kasi namin 'to.." Nakangiti niyang tugon.

Tumango si Mommy Marta.

"Ganun ba? Nako! Sayang nga lang at may aasikasuhin pa ako, hindi ko kayo masasamahan... Okay lang ba kung kayo na lang ang maglibot?"

Tumango kami ni Nightmare pero bago pa man kamj makalabas ng office, ay nakita kong bumulong si Mommy Marta kay Night sabay dapo ng tingin sa akin. Kinindatan niya ako at pabirong itinulak si Nightmare sa direksyon ko.

And what surprised me more, was the fact that Noctis was red in the face!

But you're long gone and moved on

But you're long gone

But I still don't know where the start's to find in my way

Still talk about you like it was yesterday

Naglibot kami ni Nightmare dito sa bahay-ampunan. Minsan may mga batang bigla na lang susulpot at yayakap sa'min. Nakakatuwa at halos walang nagbago sa mga lugar dito. Nang marating na namin ang playground, I had an evil idea in mind.

"Nightmare!"

"Oh?" Pero bago pa man siya makaharap sa'kin, pinahiran ko ang pisngi niya ng putik at tumakbo papalayo. Tawa ako ng tawa!

At first, he looked stunned, pero nang marealize niya ang ginawa ko, he hurriedly chased after me.

"Ayiiee! Tingnan niyo, sina ate at kuya, naghahabulan!"

Sigaw ng isang batang babae na may hawak na manika. I smiled at dali-daling nakihalubilo sa mga naglalarong chikiting nang marinig ko ang malakas na sigaw ni Night,

"Jasmine Cruz! You'll pay for that!" Pagbabantang sabi niya kahit na alam kong pinipigilan niyang ngumiti.

I stuck my tongue out at him and soon enough, nakikigulo na rin ang mga bata sa kakulitan naming dalawa.

But you're long gone and moved on

But you're long gone, you moved on

So how'd you pick the pieces up yeah

"Habulin mo muna 'ko, bangungot!"

Sigaw ko nang muntik na niya akong mahuli. The sun's rays shone upon us at puro tawanan ng mga bata ang maririnig mo sa paligid. Smiling faces, kahit madungis. Maririnig mo pa yung 'ayiiee!' ng ilan sa kanila. Leaves were falling upon us.

Taglagas na nga pala ng mga puno dito. I thought.

Kalaunan, napagod na rin ako. I tried running to a different direction pero muntikan pa akong natalisod sa bato kung hindi nga lang ako nasalo ni Nightmare.

Kids were gathered around us, yung iba kinikilig.

Nightmare pulled me closer towards him. Again, I got lost into his eyes.

I felt my heart beat wildly. Normal pa ba 'to?

"Are you okay, Jasmine?" Nag-aalalang tanong niya sa akin.

Hindi ako sumagot.

Nakatitig lang ako sa mga mata niya. Even the falling leaves were shut out because my full attention reeled into this man before me. Nightmare. Maybe falling won't be too painful if you're there to catch me. Nagflash back sa akin ang mga alaala namin noong mga bata pa kami.

We would always play for hours. Aasarin niya ako, pero hindi nagtatapos ang araw nang hindi siya nakikipagbati. He would stand up for me when I got bullied at lagi niya akong sinasamahan kung saan man ako pumunta.

He's a nightmare...but he's also my savior.

I'm barely used to saying me instead of us

The elephant in the room keeps scaring off the guests

It gets under my skin to see you with him

And its not me that you're with

Unconsciously, inilapit ko ang mukha ko sa kanya. He just stared at me until our lips met.

Everything feels so right.

I kissed him softly.

Nang mapagtanto kong nasa orphanage nga pala kami, I pulled away. Namumula ang mukha ko. "U-Uh.... N-Night...h-h-hindi----"

May inalis siyang dahon sa buhok ko and said with a smile,

"Shut up, Jasmine."

At hinalikan niya ako. I felt myself giving in at nilagay ko ang mga kamay ko sa likod ng ulo niya, grasping his raven hair, pulling him closer. His arms snaked around my waist.

My heart feeling content. Finally.

Oh from this moment on

I'm changing the way I feel yeah

From this moment on

It's time to get real

Naghiwalay kami dahil sa lakas ng tawanan at kantyawan ng mga bata. When we did, we were both smiling. Humugot ako ng malalim na paghinga at nilagay ang mga kamay ko sa magkabilang gilid ng mukha ni Nightmare. I gazed lovingly into his eyes, realization finally showering my mind.

"I love you, Noctis."

Nanlaki ang mga mata niya.. But then, he grinned from ear to ear and hugged me tight.

"What took you long enough to realize that, Jaz? Tangina.. I love you more."

Natawa na lang ako sa kanya.

***