Henry

Postanowiliśmy omówić wszystko na spokojnie w pobliskiej kawiarence w parku. Usiedliśmy przy stoliku na dworze, a mnie bardzo mnie ciekawiło co ma do powiedzenia, bo nie wątpiłem, że nie mało. Ona też miała swoją tajemnice i jakieś sekrety i mam wrażenie, że nasze dwie sprawy się jakoś ze sobą łączą.

- Od zawsze tak często tracisz przytomność? - pytam ściskając w rękach swój kubek z napojem który przed chwila przyniosła kelnerka.

- Nie - mówi Stephanie kręcąc głową. - Od nie dawna i to nie jest zwykłe tracenie przytomności... - urywa nie wiedząc jak ma to powiedzieć, więc postanawiam jej pomóc, choć bardzo prawdopodobne jest, że może mnie wsiąść za wariata.

- To wędrówki dusz, tak? - pytam cicho, wstrzymując oddech i czekając czy mnie wyśmieje. Kilka miesięcy wcześniej sam siebie bym wyśmiał.

Lecz ona tego nie robi. Za to patrzy na mnie wielkimi oczami, totalnie zszokowana.

- Ale... skąd wiesz? - jąka się.

- Bo mi też się to przytrafia... - mówię wbijając wzrok w kubek by na nią nie patrzeć. - Tak nie jest od zawsze, tylko od jakiegoś czasu.

- Ja mam takie same blizny na plecach jak ty – mówi nagle znienacka i tym razem jest pora na szok i niedowierzanie z mojej strony.

- Ale... ale... jak to możliwe? Dlaczego? - pytam patrząc na nią.

- Nie wiem, to wszystko jest jakieś dziwne. Mam te blizny od narodzin, tak samo jak u ciebie nie mam pojęcia skąd się wzięły.

Wzdycham lekko przytłoczony tym wszystkim. Naprawdę nie sądziłem, że ona też odbywa wędrówki dusz, chciałem w to wierzyć, ale byłem pewny, że tylko to sobie wmawiam. Ona też się wydaje wytrącona z równowagi nie miej niż ja.

- Dokąd się przenosisz? - pyta mnie.

- Do Angles, da się gdzieś indziej?

- Nie wiem, ja też byłam tylko w Angles, to chyba jedyne miejsce gdzie możemy się przenieść, jedyna taka karina.

- Też doszedłem do takiego wniosku. To niemożliwe, że nam obojgu tak po prostu się nam to przytrafia.

- Za dużo zbiegów okoliczności, prawda?

- Bynajmniej. To wszystko napewno się jakoś ze sobą wiążę. Tylko jak?

- Nie mam pojęcie, ale bardzo chciałam bym wiedzieć.

Potem wymieniamy się oboje informacjami jakie każde z nas zgromadziło o tej dziwnej krainie i opowiadamy sobie o przeżytych tam sytuacjach i wszystkim co się z tym wiążę. Kiedy opowiadam jej historie Angles słucha jej zafascynowana i widzę, że bardzo ją wciągnęła.

- Myślę, że w tej historii kryje się rozwiązanie niektórych naszych zagadek – mówi ona po krótkiej analizie tego co usłyszała.

- Tak uważasz? Mi nic nie udało się z tym wskórać – odparłem.

- To musi mieć logiczne wytłumaczenie, po prostu musi. Takie częste podróże nie przytrafiają się normalnym ludziom, to ma jakieś głębsze znaczenie, mówię ci.

- Tylko pytanie jakie? O co w tym wszystkim chodzi? Co się za tym kryje? Czemu jesteśmy tacy wyjątkowi i się tak często przenosimy? Co nasz czeka? I jak sobie z tym wszystkim mamy poradzić?

- Za dużo tych pytań na które nie ma odpowiedzi – łapie się ona zmęczona za głowę. - Tylko w jednym miejscu mamy szanse się tego dowiedzieć.

- W Angles – mówimy chórem i uśmiechamy się do siebie.

Po chwili do naszego stołu znów podchodzi kelnerka.

- Coś jeszcze podać? - pyta sprzątając już puste nasze kubki.

- Nie, dziękujemy – mówię, a kelnerka przygląda się uważnie nam obojgu.

- Jesteście bliźniakami, tak? - wysuwa wniosek zainteresowana.

- Nie... - odpowiada zmieszana Stepanie.

- Jak to nie? - Na twarzy kelnerki pojawia się niepewny i wymuszony uśmiech. - Jesteście pewni? Wyglądacie identycznie, dokładnie jak bliźniaki. Znaczy przepraszam, to nie moja sprawa – mówi po czym lekko zdezorientowana odchodzi z brudnymi naczyniami od naszego stolika.

Czy ta kelnerka mogła mieć racje? Rzeczywiście mogliśmy być bliźniakami rozdzielonymi przy porodzie? Prawdopodobieństwo, że całkiem niespokrewnione ze sobą osoby wyglądają identycznie jest praktycznie bliskie zeru. Ilu rzeczy jeszcze nie wiemy?