Chapter One

Love.

A word that there is no parameter and couldn't be measured because true love never blames why'd you feel that way, or even dictates you.

The real definition of love is 'we'. We are the true definition of love.

But how can I call it love when there's no someone else?

I shrugged and continued to do my paper works. I have a lot of things to do and handle in this small hospital in our town. Simula kasi 'nung nagkaleche-leche ang buhay ko sa makati, napagisipan ko na lumipat na lang dahil hindi ko pa rin kayang harapin at sagutin ang mga tanong nilang lahat sa'kin.

This hospital was just a subsidiary of the Yapchengco's and Gosiengfiao's. I still couldn't believe that they'd let me handle this even though my parents- I mean my fake parents did something bad to them by stealing their investments.

Yet here I am being the director and handling this hospital alone without anyone I know from the past but with the people whom I met in the present. Kahit na hindi sila ang tunay kong mga magulang nanginabang pa rin ako sa perang ninakaw nila that's why I feel guilty.

Imbes na ang mga tunay kong magulang ang hahanapin ko though I ended up searching for someone else that could make and built a relationship with me called love.

Kontento na ako sa simpleng buhay ko eh. I'm 30 years old grown woman and I already have my own mansion, my own car, and I already achieved my dream career except for love.

Siguro tatanggapin ko na lang na tatanda akong dalaga. Hindi naman problema sa 'kin magka lovelife pero iba pa rin sa feeling iyong tipo na may mag aalaga sa'yo at hindi lang iyong mga bagay na kayang ibigay sa'yo kundi buong pagmamahal.

Aminin ko man ay na iingit na ako sa mga kaibigan ko noong high school at college na ngayon ay may sarili ng mga pamilya. Masaya rin ako sa part na makita silang masaya dahil deserve naman nila 'yon maliban sa mga iniwan dahil sumalangit na.

Some didn't even dare to look for someone else to marry again because they say,

'kahit na wala na siya sa tabi ko, hinding-hindi ko kayang palitan siya o mag pakasal lang man sa iba our kids are enough.'

And they're right.

Bakit maghahanap pa ng bagong mamahalin kung meron naman siyang naiwang gawa and instead of spending your love to another stranger why not give it to your kids? Depende pa rin naman 'yan sa mga tao e.

Tinignan ko ang orasan na aking palapulsuhan at bahagyang nagulat. 'Di ko man lang namalayang 2AM na pala how I wish I have someone else right now para sitahin ako like 'babe it's already 2AM tulog ka muna.'

I'm so hopeless romantic.

Sinira ko ang mga folder na binasa at nag simulang iligpit iyon lahat kahit na medyo busy ako sa trabaho nagagawa ko paring linisin ang table ko dahil ayoko sa makalat. Di bale na kung makalat ang utak ko basta hindi lang pagtratrabahuan ko.

Napabuntong hininga akong bumalik ako sa pagka upo sa swivel chair ko at tsaka isinandal ang ulo gamit ang mga palad ko. Tahimik 'kong pinaikot ang swivel chair at natigilan ako ng tumunog ang tiyan.

Damn. I'm hungry.

Natawa ako ngunit natigilan ulit ako nang may kumatok sa pintuan. May halong takot at kuryuso sa isipan ko baka guni-guni ko lang iyon at baka sakaling binuksan ko ang pinto baka mamatay lang ako kapag multo ang nakita ko.

Mas lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko ng mas lumalakas ang katok nito at lakas loob kong pinuntahan ang pinto at pikit mata kong binuksan iyon.

"Bakit ang tagal mong buksan iyong pin-," natigilan siya sa pagsasalita saka iminulat ang aking mata.

"Red?" Para siyang tangag tinatawanan ako dahil sa naging pag akto ko sa takot na baka multo 'nga ang kumakatok.

Pwes hindi ako nagkamali ng akala.

Poging multo ang nakita ko.

"What time is it?" Tanong niya bago pumasok at sinira ulit ang pintuan ng office ko, tsaka bumalik sa pagkaupo sa aking swivel chair.

"May relo ka naman bakit ba hindi na lang ikaw ang tumuklas kung anong oras na?" Kunot noo kung tanong sa kanya at hindi pa rin ma alis ang mga ngiti sa mukha niya.

Baliw talaga.

Red is my childhood friend. We became friends through my fake parents. Siya lang kaibigan kong nanatili sa tabi ko at sa buong buhay ko lalo na 'nung makulong ang mga pekeng magulang ko pero deserved naman nila 'yon.

I'm like a little sister to him at hanggang doon na lang talaga ang tingin niya sa'kin.

"I asked you para naman mag mulat ka na alas dos imedya na ng umaga at hindi ka pa natutulog, and sa pagka-alam ko hindi ka pa kumain kaya nagdala ako korean food na paborito mo." Napangiti akong tinignan ang dala niya na nakalapag sa aking table saka kinuha sa plastic.

"You didn't have to but thanks to this, tamang-tama ang pagdating mo sa pag tunog ng tiyan ko." Nakangisi kong sabi sa kanya.

"So ina-amin mong hindi ka pa talaga kumakain?" Nakangisi niyang tanong.

"Bakit? Wala naman akong balak mag deny kasi at the end of the day ako lang naman iyong napapagod e, kasi alam kong hindi mo ako titigilan hanggang sa 'di mo nasubuan ang bibig ko ng dala mong pagkain."

Totoo naman e na hinding-hindi niya ako tantanan kapag hindi ako kumain at naglaan ng oras para matulog dahil binabad ko ang sarili sa pag tratrabaho sa hospital.

Kasi sa oras na wala akong ginagawa bumabalik sa isip ko ang mga nagyari sa'kin 6 years ago. Grabe ang trauma na idinulot sa'kin noong mga nakaraang taon at ayokong paulit-ulit na nahihirapan sa pag hinga.

Gusto ko rin kumalma habang buhay na hindi man lang makaramdam ng pangangamba.

"Wow, malaki ka na talaga Adine." Sambit niya habang nilibot ang buong office ko.

He always does that whenever he visits. I mean almost every other day.

Tahimik kong binuksan ang pagkaing dala niya. Unang kinain ko ay ang teokbokki dahil ito ang pinakagusto ko aside sa kimchi at gimbap. More on soup kasi ang type ko sa pagkain dahil pakiramdam ko sobrang dry ng bibig ko kapag walang sabaw sa mga kinakain ko.

"I feel like I haven't seen this before," bahagyang napalingon ako sa kanya ng magsalita ulit siya sa gitna ng katahimikan sa loob ng buong office.

"You're right. You haven't seen that before kasi kaka-display ko lang niyan." I replied and continued to enjoy eating my food like a kid.

"It's us," he said.

"Tayo 'nga 'yan bakit sino ba ang nakita mo?" Nakangisi kong tanong sa kanya bago subuan ulit ang saril tsaka nilingon ako.

"Our graduation pic together when we both graduated from SCU."

Natigilan ako sa pag subo ng pagkain ng bangitin niya ang salitang 'yon. Alam ko namang graduation pic namin 'yon pero hindi iyon ang dahilan sa naramdaman kong kaba.

AVRLBNZ