Została mu tylko nadzieja na lepsze jutro.

Codzienna dawka traum była męcząca. Powtórne, nigdy nie kończące się oglądanie martwych ciał przyjaciół, ich ran, przerażonych min, które jako ostatnie zagościły na ich twarzach, gdy zdawali sobie sprawę ze zdrady bliskiego.

Nie potrafił się z tego wyrwać. Dobijało go to, nie dawało spać, ale również przypominało o tym, za czym powinien gonić. Za nadzieją. Za sprawiedliwością. Za wszystkim co dobre i prawe.

Był całkowicie przeciętny, jednak niestandardowa była jego chęć działania i odwaga. Ludzie mu tego zazdrościli i podziwiali, ale nie uważał to za coś szczególnego. Wolałby cokolwiek innego, byleby wszyscy nie pokładali w nim wszystkich szans na zwycięstwo.