Spojrzałem na niego. Jimin mnie lubił. On, mnie, lubił.

- Ah, przepraszam cię. To zbyt szybko, prawda?

Nic nie odpowiedziałem.

- Co tam robicie? – zapytała SooMin.

- Nic – odpowiedział Jimin i odsunął się.

- Co się dzieje? – SooMin była zamieszana.

- Wszystko ok. Zrobiłaś już parę zdjęć?

- Ah tak, ale nie są zbyt dobre.

Poniosła swój aparat i stając obok mnie i pokazując zdjęcia. Rozejrzałem się za Jiminem i przez chwilę patrzyłem na niego.

- Yoongi?

- Ach, przepraszam. To wygląda całkiem dobrze – pokazałem na zdjęcie, a SooMin uśmiechnęła się.

Chwile później byliśmy z powrotem w namiotach. Tam Minhę dopadł ogromny głód, więc Jungkook i Seokjin zaczęli przygotowywać grilla.

Nakryłem z Jiminem stół. Nawet przez chwilę na mnie nie spojrzał. – Jimin? – Zignorował moje wołanie.

- Jimin! – krzyknął Namjoon.

- Co jest?

- Chodź na chwilę. – Chłopak westchnął, ale zareagował i poszedł do Namjoona.

- Czy coś źle zrobiłem? – mruknąłem sam do siebie.

- Podasz mi sałatę? – odezwała się Minha.

- Jasne. – Usiadłem też obok niej i Seokjina.

Jimin nie był głodny.

- Wie ktoś co dzieję się z Big Bossem? – Taehyung przeszył spojrzeniem nas wszystkich w kole.

- Właściwie to.. nie wiem – rzekł cicho Hoseok.

- Ya, Yoongi. Jesteś nowy. Chcesz może pogadać z Big Bossem? – Zerknąłem na Taehyunga.

- Dlaczego ja?

- Bo jesteś nowy.

Westchnąłem i wziąłem ze sobą do namiotu swój talerz.

- Jimin? – Siedział na swoim prowizorycznym łóżku i patrzył na ekran telefonu. – Dlaczego nie jesz?

- Nie jestem głodny.

- Czy to przeze mnie? – Nie odpowiedział.

Usiadłem obok niego i położyłem talerz na plastikowym, podróżnym stoliku.

Jimin wpatrywał się bezustannie w swój telefon.

- Kto to jest? – Okazało się, że patrzył na zdjęcie kobiety.

- Uwierzysz mi? – Przytaknąłem. - Ta kobieta jest moją matką. – Zachłysnąłem się.

- Ona jest twoją mamą?

Tym razem to Jimin skinął głową. – Jeżeli pragniesz sławy musisz coś poświęcić. Tak mi powiedziała. Teraz jest najsławniejszą aktorką z dwoma małżeństwami na karku.

Chłopak zaśmiał się lekko. – Nie lubi mnie, ponieważ jestem „inny".

- „Inny"?

- Ona zawsze chciała mieć syna, to prawda. Jednak nie takiego, który jest wstanie lubić chłopaków.

Spojrzał prosto na mnie.

- Przykro mi.

Jak jego własna matka, może go nie akceptować? Delikatnie go objąłem.

- Muszę ci coś powiedzieć – mruknął.

- Więc słucham...

- Lubcie cię już od lata.

- Od lata? Znałeś mnie zanim dołączyłem do..

- Widziałem cię zawsze tylko w szkole. – Wypuściłem powietrze z płuc.

Zapadła między nami cisza.

- Jimin. To może zabrzmi teraz dziwnie, ale nie wiem czy czuje to samo.

Chłopak przytulił się do mnie. – Po prostu poczekamy. Może coś się rozwinie.

Przytaknąłem i zamknąłem oczy.