De dag bruiloft is aangebroken.

Ik wordt in een limo opgehaald en naar de locatie gebracht. In de limo zit Vicenzo en de moeder van Ricco. Dalici mocht niet met ons mee. Hij is van een andere familie en mag dus zelf maar naar de bruiloft zien te komen.

Niet dat dat een probleem is want hij heeft zeventien auto's maar ik vind dat hij omdat hij ons maanden onderdak gaf toch bij onze familie hoort en mee mag met de auto.

Mijn jurk zit zo strak dat ik niet kan ademen en ik voel mijn wimpers plakken van de mascara. Mijn lippen glansen van de plakkerige aardbei lipgloss en ik kan niet eens lopen alleen waggelen op mijn hakken.

De moeder van Ricco is een brunette. Ze draagt een chique mantelpakje van donker blauwe kleuren en geeft me steeds bemoedigende glimlachjes waar ik alleen maar onzeker van wordt. Het is alsof ze me bespot.

'Ben je nerveus?' Ik knik wat onzeker. Ik wil dat ze me mag. Ze mag niet denken dat ik een watje ben. Of zwak wat ik eigenlijk stiekem Ben.

'Je denkt zeker dat het pijn doet,'
'Seks hebben.' Mijn hoofd wordt al rood door de richting van dit gesprek en even overweeg ik of ik uit de limo kan springen. Ik haat seks gesprekken alleen al en met mijn schoonmoeder is het ongeveer honderd keer erger dan met Vicenzo.

Ze lacht dan en slaat me hard op mijn been waardoor ik schrik. Volgens mij heeft ze het niet eens door en bedoelde ze het niet eens gemeen. Ze kent gewoon haar eigen kracht niet.
'Wel, niks gaat meer pijn doen dan wat je 9 maanden later moet doen. Laat me je dat alvast vertellen.' Ze lacht hard en Vicenzo lacht wreed met haar mee.

We bereiken de kerk te snel, toch te langzaam. Ik wil uit de limo naar niet naar de kerk. Twee spierbundels halen me uit de limousine en begeleiden me naar de oude kerk die op ons wacht.

Bij het altaar staat een man in een pak. Hij is slecht geschoren en heeft dezelfde ogen als zijn moeder. Ook heeft hij bruin haar wat met wat gel in model is gebracht. Zodra hij mij ziet krijgt hij een grijns en ik moet erdoor slikken.

Vicenzo sleurt me zowat naar Ricco toe, te blij me uit te huwelijken aan de moordenaar. Als ik voor Ricco sta merk ik pas hoe klein ik ben in vergelijking met hem.

Ik ben 180 maar hij is zeker 185. Hij is groter dan mij. Hij is ook sterker en ik voel me nu al de zwakste schakel in onze relatie. Ricco zegt geen woord tegen mij en richt zijn aandacht op zijn broers die voorin zitten in de kerk en zijn vader die trots glimlacht.

De priester houdt het praatje in het Italiaans. Ik heb dat nooit geleerd en kijk alleen maar naar Vicenzo of Riccos schoenen. Vicenzo wordt gewenkt en mag dan voor mij toestemming geven.

Ik wil hem smeken nee te zeggen en me te redden maar ik weet dat ik niet leef in een sprookjeswereld. Vicenzo gaat alleen boos worden en Ricco ook als ik zo'n scène trap.

Vicenzo spreekt langzaam en gebrekkig. Plotseling wordt ik vastgepakt door Ricco bij mijn zij. Hij draait me naar zich toe en durft me zelfs in zijn armen een stukje te laten dippen voor een dramatische eerste kus.

Hier en daar hoor ik vrouwen zwijmelen door onze kus en de vader van Ricco klappen.

Zijn broers werpen mij boze blikken toe. Ze klappen niet. Ze zijn woedend. Dat vind ik al geen fijn begin.

Ik kijk naar het gouden bandje rond mijn vinger, wat schittert in het licht. Er zit een kleine zilvere kraai op. Hoe kan het dat ik het niet eens gemerkt heb dat die rond mijn vinger is geschoven?

Ricco neemt me bij de arm en neemt me mee richting de limousine waar ik uit gekomen ben. Een chauffeur met grijs haar en lieve blauwe ogen opent het portier voor ons. Ricco gaat met gekruiste armen staan wachten tot ik zit dus ga ik maar eerst.

Mijn jurk is strak en ik ben bang dat hij scheurt. Maar ik ben nog banger dat mijn maffia man zijn geduld verliest en me mishandeld midden op straat en me de straattegels laat proeven.

Toch zit ik even later zonder scheuren op het koude leer in de limousine. Ik wrijf mijn armen en denk aan iets leuks maar niks komt binnen.

Mijn man komt even later bij me zitten. Ik voel zijn warmte en ruik zijn geur. Hij ruikt naar een fris bos met dennenbomen.

Te laat besef ik dat ik hem nooit begroet heb. Ik richt mijn blik met moeite op zijn ogen en schraap mijn keel. 'Hoi,' zeg ik bijna fluisterend.

Ricco snuift en negeert me. Ik voel een steek en knipper wat tranen weg. Ik vernam mezelf. Hij heeft me waarschijnlijk niet gehoord. Dat was het. 'Hoi, ik ben-' Hij onderbreekt mij  geratel snel.

Hij zucht diep en geërgerd.
'Ik weet wie je bent, Mirabella.' Zegt hij koud en met een hevig Italiaans accent.

'Oké, wel mooi.'

'Wat zijn je hobby-' Ricco kreunt en doet de radio aan. Harde elektro muziek knalt door de auto en ik schrik ervan. Hij heeft me keihard onderbroken.

Hij draait de muziek alleen zachter als de chauffeur wat vraagt. Weer in het Italiaans. Ricco leunt samenzweerderig naar voren en heeft een fluister gesprek met hem.

Af en toe kijken ze naar mij en ik voel me er rot door.

De chauffeur vraagt me iets in het Italiaans maar ik knipper alleen dom met mijn ogen. Ricco sterft bijna van het lachen en krijgt tranen in zijn ogen.

'Ik spreek geen Italiaans,' herinner Ik ze vriendelijk.

Ze lachen daardoor alleen harder. Ricco leunt achterover en glimlacht goedkeurend naar me. ' Dat is een van de reden dat ik je uitgekozen heb,' zegt hij en ik voel me wat beter van binnen.

'Ja?' Ik merk dat ik blijer klink en glimlach zelfs. Hij knikt.

'Jazeker. Het is belangrijk voor een man dat hij kan doen wat hij wil zonder dat zijn vrouw snapt waarmee hij bezig is.' Daarom dus.

Hij wil dat ik geen Italiaans kan zodat hij stiekem dingen kan doen achter me rug om. ' Maar...Ik moet het toch leren?' Vraag ik zachtjes.

'Je gaat één ding leren vanavond. Het heeft weinig te maken met Italiaans.' Hij lacht in zichzelf en ik voel rillingen over mijn rug lopen.