De jurk die ik uiteindelijk uitkies is de jurk van Vincenzo. Uitkiezen doe ik niet eens want hij weigert voor alle anderen jurken te betalen.

We zijn net terug in het tijdelijk huis waar in we mogen wonen, onder het dak van de Dalici familie. Meneer Dalici heeft mijn trouwjurk voor me opgehangen zodat er niks mee kan gebeuren.

Meneer Dalici betalen we niet maar hij rekent erop dat als we wraak krijgen en het terrein van Dazar inpikken dat we hem niet vergeten.

Dalici bewonderd mijn jurk van een afstandje en glimlacht bemoedigend. Hij weet vast hoe bang Ik ben om te trouwen. 'Over een paar nachtjes ben je een prinses.' Hij is Turks en Marokkaans en komt uit een klein stadje vlakbij Ankara. Hij heeft me foto's laten zien van zijn ouderlijk huis. Het is er erg klein, maar wel mooi.

Soms kan een kleine huisje mooier zijn dan de grootste villa. Zijn ouderlijk huis had ziel. Het straalde warmte uit.

Het huis waar we nu zitten is een soort van villa met veel zwart en witte meubels en leer. Nergens is er een gouden kandelaar of kleurrijke kussens.

Vicenzo laat zichzelf vallen op de bank en pakt een fles wijn uit het rek zonder wat te vragen. Dalici is dat gewend maar ik word er elke keer ongemakkelijk van.

Vicenzo neemt een slok.
'Ik heb alles gedaan; het is nu aan jou om Ricco en zijn familie tevreden te houden. Als ik merk dat je niet genoeg je best doet, of dat Ricco ontevreden is...' Hij laat een stilte vallen. Ik slik en geef een zwak knikje.

Ricco tevreden houden. Ik ken die man niet eens. Hoe kan je iemand tevreden houden die je nog nooit hebt gezien?

Als ik me omdraai naar de gang, waar onze slaapkamers aangrenzen schrik ik. Een onbekende man met donker haar en blauwe ogen staat in de deuropening. Hij heeft zich slecht geschoren en is gekleed in het zwart. Op zijn borst zit een speld met een raaf gemaakt van zilver.

'Stoor ik?' Vraagt de man achteloos maar het klinkt niet alsof het hem wat boeit. 'Je was zo druk bezig je zusje te onderwijzen.' Hij grinnikt naar me en ik krijg een eng voorgevoel.

Vicenzo vliegt overeind en morst daarmee wijn over de dure designer bank. 'Verdomme,' vloekt hij. 'Maak dat schoon, Mirabella.'

Dalici komt al met een handdoek aan om de vlek schoon te maken. Ondanks dat het niet mijn schuld is voel ik me schuldig dat ik Dalici zo laat sloven in zijn eigen huis. 'Dalici, laat mij maar.'biedt ik aan.

Hij glimlacht maar gaat gewoon koppig door. 'Een prinses hoort niet schoon te maken, helemaal niet als de koning erbij is.' De koning.

Die man.
Hij is riccos vader.
Ik bevries ter plekken als hij me kritisch bekijkt. zoekend naar elke imperfectie die hij kan vinden.

'Meneer Del Mastro, het is een eer u in mijn huis te mogen ontvangen. Wilt u wat te drinken of iets te eten?' Biedt Dalici aan zodra hij klaar is met de bank.

Meneer Del Mastro schudt zijn hoofd. Hier en daar zitten al grijzen haren. 'Ik blijf niet lang.' Hij geeft me een grijns en ik krijg een eng gevoel in mijn buik.

Dalici bemoeit zich er ook mee.
'Ze trouwt toch over een paar dagen?'

'Er is iets gebeurd.' Zegt Gino afgemeten.

Vicenzo wordt zo bleek als een lijk.
'Ziet Ricco er van af?' Hij kijkt me verschrikt aan.

Meneer Del Mastro lacht weer.
'Nee, in tegendeel. Ricco is erg..standvastig. Hij wil haar liever nu trouwen dan over een paar dagen.' Vicenzo is opgelucht en ik krijg buikpijn. Ga ik nu al weg?

Vicenzo rukt de vieze doek uit mijn handen. 'Ga je spullen pakken, Je gaat nu al naar je nieuwe man.'

Ik durf niet te bewegen zonder dat meneer Del Mastro dat echt duidelijk zegt. Hij is aan het krabben op zijn kin. 'Je bent zoals altijd erg genereus. Ik geef alleen mijn zonen niet altijd hun zin. Ze zouden nog grotere monsters worden dan ze al zijn...'

De knoop wordt steeds groter en tranen dreigen te vallen. Ik weet dat hij me niet mag zien huilen, je weet nooit of het de deal kan breken.

Hij kijkt recht door me heen.
'Je wil niet trouwen, hm?' Hij ziet de tranen die al glinsteren en dan barst ik in tranen uit.

'Mirabella! Stop daar onmiddellijk mee.' Scheld Vicenzo. Zijn hand slaat me in het gezicht en ik val op de grond.

Als ik overeind krabbel weet ik zeker dat ik maar een kans heb om dit nog te ontkomen. Smekend keer ik me tot mijn toekomstige schoonvader. 'Ik ben bang! Ik wil niet! Hij dwingt me.' Ik knik naar Vicenzo.

Die gromt en wil me wurgen. 'Blijf van je zusje af,' beveelt Gino hem. Ik ben dankbaar voor zijn bescherming.

Hij loopt dan naar de bank en klopt op de kussens. Ik volg hem. 'Ik zal je eens wat over mijn zoon vertellen.'

Ik knik. Dit gaat me geruststellen.
Althans dat hoop ik.

Meneer Del Mastro zucht diep en even kijkt hij verloren. 'Hij is wreed. Ik heb zelden zo'n barbaarse bloeddorst gezien.'

'Hij is ook gewend zijn zin te krijgen. Wat het ook kost, wat het ook anderen doet...' Er gaat een rilling door me heen. Ik weet wat hij bedoelt.

'Ziet u het nog zitten?' Bemoeit Vicenzo zich er snel mee. Hij is angstig en ik weet dat hij onze plannen ziet mislukken.

Ik krijg een zakdoekje van mijn schoonvader. Hij glimlacht verstrooid. 'Ik zie het zitten. Mirabella is een lot in de loterij. Ze is perfect voor Ricco en Ricco weet dat ook.' Ik dacht juist dat hij..

Dat ik gespaard zou worden.

'Maar...wat u zei. Hij is bloeddorstig. Hij wil dingen..' Mijn handen gaat over mijn armen en ik ril door de gedachten aan dat mijn toekomstige man me wel eens zou kunnen dwingen.

'Het leek me wel zo netjes je te waarschuwen.' Zegt de maffia baas dan droogjes en hij geeft me een harde kneep in mijn knie.

'Ricco krijgt dit te horen, en als je weet wat goed voor je is leg je je bij je lot neer. Trouwen zal je, en het boeit ons niks of we je onder schot moeten houden.'

'Ik zal haar ook aanpakken,' zegt Vicenzo kil en ik krimp al in elkaar.

'Overmorgen trouwt ze met Ricco. Je blijft van haar af.' Ik word in elk geval niet meer mishandeld door mijn broer. Dat is fijn.

Maar ik blijf misselijk en slaap onrustig.