Usłyszałam pukanie do drzwi dokładnie o wpół do ósmej. W biegu założyłam buty i wypadłam na zewnątrz. Mocowałam się z zamkiem kurtki, gdy usłyszałam głęboki głos:

– Nie boisz się otwierać nieznajomym, Śnieżynko?

Uniosłam głowę, zapominając o zamku.

– Śnieżynko?

– A gdybym okazał się wilkiem?

Odpuściłam temat dziwnego przezwiska i oznajmiłam:

– Wiedziałam, że to ty.

– Czyżby?

Stał z rękami założonymi za plecami, a jego sylwetka odcinała się na tle śniegu. Ubrany był w zaledwie czarną koszulkę i spodnie, a wysokie buty ginęły w białym puchu. Jak on wytrzymywał w takim chłodzie bez kurtki?

– Nie jest ci zimno?

– Nie. Przyzwyczaiłem się do niskich temperatur. Poza tym, popołudniu ma być cieplej.

Rozejrzałam się na boki i jedne, co zobaczyłam, to mój samochód.

– Gdzie masz auto?

– Zostawiłem na dole.

Otworzyłam szerzej oczy.

– Przyszedłeś tu?

Skinął głową.

– Ale... – Wskazałam ręką punkt za nim. – Ale to przecież wysoko!

Wargi Rhavena zadrżały zapowiedzią śmiechu.

– Kluczyki. – Wyciągnął dłoń, a moją uwagę przykuła ukryta pod koszulką bransoleta.

– Sama mogę prowadzić. – Skrzyżowałam ręce na piersi.

Powtórzył mój ruch i przekrzywił głowę w bok.

– Pokażę ci, jak zjechać z góry i się nie zabić.

– To... – Cholera, to był niepodważalnie dobry argument.

Rhaven ponownie wyciągnął dłoń i uniósł czarną jak węgiel brew. Posłałam mu groźne spojrzenie, ale wcisnęłam mu kluczyki w rękę.

Podszedł do auta i zajął miejsce kierowcy. Mamrotałam pod nosem najgorsze obelgi w jego stronę, ale również wsiadłam do samochodu. Rhaven zapalił i ruszył, a ja z całych sił próbowałam ignorować jego obecność, chociaż jego zapach już zdążył owinąć mnie jak koc. Cholera, naprawdę ładnie pachniał. Czułam od niego drzewo cedrowe połączone z czymś ostrym. Męskim.

Zaczęliśmy zjeżdżać, a ja nie potrafiłam powstrzymać odruchu złapania kurczowo za rączkę przy suficie.

– Wyluzuj – wymruczał. – Nic ci się nie stanie.

– Jasne – sapnęłam i rozszerzyłam oczy, kiedy wzrokiem złapałam widok przepaści.

– Jedynka i powoli zjedziesz. Nie pozwól, żeby zapanował nad tobą strach, Śnieżynko.

Gwałtownie obróciłam głowę w jego stronę.

– Nabijasz się ze mnie?

Spojrzał na mnie i zmarszczył brwi.

– Słucham?

– To przezwisko... – Zobaczyłam zakręt i już miałam krzyczeć, żeby skręcił, lecz Rhaven, nie przerywając kontaktu wzrokowego, odbił kierownicą w idealnym momencie.

– Nie ma żadnego ukrytego znaczenia – powiedział, patrząc mi prosto w oczy. – Po prostu skojarzyłaś mi się z płatkami śniegu.

Chciałam coś odpowiedzieć, lecz nie byłam w stanie. Spojrzenie czarnych oczu przyszpiliło mnie, a wszystkie słowa uleciały z głowy. Bijący od niego chłód wydawał się wręcz namacalny.

Nawet nie zauważyłam, kiedy zjechaliśmy na dół. Rhaven zatrzymał się, zaciągnął ręczny, a następnie wysiadł.

– Dlaczego się zatrzymaliśmy? – spytałam, podążając w jego ślady.

Klęczał przy tylnej oponie. Kiedy do niego podeszłam, wskazał drogę przed nami.

– Nie możemy jechać z łańcuchami, gdy nie ma śniegu – oznajmił i zaczął mocować się z zapięciem.

Rzeczywiście, na żwirowej drodze prowadzącej do głównej, śnieg praktycznie stopniał, zostawiając po sobie zaledwie kilka białych płatów. Zadziwiające, że na górze istniała zima, a tutaj jesień. Pogoda w Brivel naprawdę była pokręcona.

Rhaven przeniósł się do przedniej opony, a ja uklęknęłam przy nim, tym razem bacznie przyglądając się temu, co robił. Zręcznie odpinał zapięcia łańcuchów, a ja starałam się zapamiętać jak najwięcej, ignorując jego bliskość i mięśnie, które napinały się z każdym pewnym ruchem.

Kiedy skończył z ostatnią oponą, otrzepał spodnie i podszedł do miejsca kierowcy. Co prawda, łańcuchy zostały ściągnięte z opon, lecz były przez nie przygniecione.

– Jak je wyciągniesz? – spytałam.

Zignorował mnie i puścił ręczny. Złapał za ramę, po czym, jak gdyby nigdy nic, przesunął samochód o kilka centymetrów.

Rozdziawiłam usta.

– Jak...?

– Nie musisz popychać auta – oznajmił. – Możesz przejechać kawałek. Wyjdzie na to samo.

Minął moje zesztywniałe z szoku ciało i zebrał łańcuchy. Schował je do bagażnika, a ja w końcu się otrząsnęłam. Dołączyłam do niego w aucie, po czym zapinając pasy, spytałam:

– Skąd masz tyle siły?

– Geny.

Otworzyłam usta, lecz zaraz je zamknęłam i pokręciłam głową. Wiedziałam, że dalsza rozmowa nie ma sensu, więc odpuściłam i skupiłam się na pejzażu za szybą. Nie wytrzymałam jednak w ciszy za długo.

– Zastanawiałam się... – Zerknęłam na niego, lecz on całkowicie skupił się na drodze. – Jak to się stało, że puściłeś Lolę samą do szkoły? Słyszałam, że to do ciebie niepodobne... No, wiesz, zostawiać ją bez opieki.

– Tylko to ci powiedziała?

– Nie. Powiedziała też, że jesteś niebezpieczny.

– Jeśli ci to powiedziała, powinnaś wiedzieć, żeby uważać na słowa.

Stał się zdystansowany, surowy. Przełknęłam z trudem ślinę i odwróciłam głowę z powrotem do szyby. Może faktycznie powinnam uważać, co do niego mówię. Nie miałam przecież pojęcia, kim jest. Wydawał się inny. Obcy. Niebezpieczny. Nie sądziłam, żeby ktoś o jego posturze mógł z taką łatwością przesunąć auto. Jasne, był umięśniony, ale nie tak, by ruszyć kilkutonową kupą metalu bez widocznego wysiłku.

– Życie mojej siostry nie powinno cię interesować – oznajmił oschle. – Ale jeśli już tak bardzo chcesz wiedzieć, do szkoły zawozi ją Rufus.

– Kto to?

– Przyjaciel rodziny.

Skręciliśmy na szkolny parking. Rhaven zaparkował, a ja nie czekając na nic więcej, wysiadłam z auta. Rzucił mi kluczyki i unosząc kącik ust, powiedział:

– Do zobaczenia po szkole, Śnieżynko.

Odszedł, zanim zdążyłam się odezwać. Odetchnęłam głęboko. Cholera, nie sądziłam, że zwykła podróż samochodem może być tak męcząca.

– Co ty robiłaś z moim bratem?

Odwróciłam się, żeby ujrzeć zdezorientowaną Lolę. Już miałam jej odpowiedzieć, gdy dobiegł mnie męski głos z lewej:

– Co ty robiłaś z jej bratem?

Tym razem zobaczyłam Maksa. Spojrzałam na nich i odpowiedziałam zgodnie z prawdą:

– Nie mam pojęcia.

***

– Widzę, że zaopatrzyłaś się w porządne buty – stwierdził Max, patrząc na trapery z grubą podeszwą.

– Byłam wczoraj z Lolą na zakupach – wyjaśniłam, siadając przy stoliku. – Zima mi już nie straszna.

Max zaśmiał się.

– Jeszcze się zdziwisz, Gracie.

– Mam nadzieję, że nie – mruknęłam i wbiłam widelec w spaghetti.

Do naszego stolika przysiedli się Amber i Gus.

– O czym rozmawialiście? – zagadnęła dziewczyna.

– Właśnie próbowałem wyciągnąć od Grace, jak udało jej się omamić Rhavena.

Popatrzyłam na Maksa w szoku. Czy on naprawdę to powiedział?

– Nieprawda! – Posłałam mu ostre spojrzenie. – Rozmawialiśmy o zakupach.

– Omamiłaś Rhavena? – zapytała Amber, ale nie zdążyłam jej odpowiedzieć.

– Nikogo nie omamiła. To moja wina, że się nią zainteresował.

Odwróciłam się na dźwięk nowego głosu. Lola uśmiechnęła się lekko i wskazała głową miejsce obok mnie.

– Mogę się dosiąść?

– Oczywiście! – Odsunęłam torbę, żeby mogła swobodnie usiąść, a ona opadła z lekkością na siedzenie.

Wróciłam wzrokiem do zebranych i zdałam sobie sprawę, że wszyscy patrzyli na Lolę w oszołomieniu.

Pochyliła się w moją stronę i szepnęła:

– Wybacz, jeśli ci przeszkadzam, ale miałyśmy omówić projekt i...

Palnęłam się ręką w czoło.

– Przepraszam! Zupełnie o tym zapomniałam.

Zaśmiała się cicho.

– Nic się nie stało. Może po prostu umówmy się jutro na obiad po szkole? I wtedy coś ustalimy?

– Jasne.

Do naszego stolika szybkim krokiem zbliżał się Damien.

– Okej, słuchajcie. – W jednej ręce trzymał tacę, a drugą szukał czegoś w plecaku. – Mam pewną teorię... – Wyciągnął książkę i kiedy na nas popatrzył, jego taca z hukiem spotkała się ze stołem. – Lolana? – wykrztusił.

– Damien? – Uśmiechnęła się do niego.

– Znasz... – Zamrugał. – Znasz moje imię?

– Oczywiście, że tak. Znam imiona wszystkich tutaj.

Damien i Gus się zarumienili, Max patrzył na nią szeroko otwartymi oczami, a Amber z rozdziawionymi ustami. Max pierwszy się otrząsnął.

– Wybacz nam, po prostu nigdy z nikim nie rozmawiasz i... – Wzruszył ramionami. – I, cóż, to dość niespodziewane.

– Grace uświadomiła mi, jak wiele tracę, izolując się od wszystkich – powiedziała nieśmiało. – Staram się to zmienić.

Wszyscy, łącznie ze mną, pokiwali głowami.

– A więc...? – odezwała się Lola i spojrzała na Damiena. – Na jaki temat masz teorię?

Damien szybko usiadł, odgarnął włosy z twarzy, a następnie otworzył książkę i odchrząknął.

– Chodzi o filmiki...

Przerwał mu jęk Amber.

– Nie mów mi, że znowu wymyśliłeś coś z tymi legendami. Pustka nie ma z tym nic wspólnego.

– Skąd możesz to wiedzieć? – napuszył się Damien.

– Nie przejmujcie się nimi – Max zwrócił się do mnie i Loli. – Damien szuka we wszystkim drugiego dna i uwielbia straszne historie, a Amber nie wierzy w żadne stwory i potwory, więc ciągle się ze sobą kłócą.

Może i nie wierzyłam w potwory, ale jedna rzecz wydawała mi się dziwna. Wczoraj, po powrocie do domu, kwestia z filmikami nie dawała mi spokoju, więc poszukałam ich w sieci. Ale zamiast dwóch, znalazłam tylko jeden.

– Max? Masz może filmik z Liamem i jego kumplami?

Max zmarszczył brwi, a przy stole zapanowała cisza.

– Dlaczego o to pytasz?

– Próbowałam go wczoraj znaleźć, ale jest tylko ten z wiadomością.

– Jesteś pewna? – Wyciągnął telefon i zaczął coś sprawdzać. – Nie oglądałem go, ale...

– Naprawdę nie ma – wtrącił Gus, poprawiając okulary i pokazując nam wyświetlacz telefonu. – Zero wyników. Jeszcze niedawno krążył w sieci, jestem przekonany.

– Zapisałem go – powiedział lekko zszokowany Damien. – I zniknął. – Pokazał nam pustą galerię. – Jak to możliwe?

Damien nie usłyszał odpowiedzi na pytanie, ponieważ nikt z nas jej nie znał. Nie chciałam panikować ani wymyślać niestworzonych rzeczy, ale tajemnica krążąca wokół Pustki robiła się coraz bardziej pokręcona i przerażająca. Jakim cudem nagle zniknęły wszystkie filmiki ze śmiercią Liama?

– O jakich legendach mówiliście? – Lola zwróciła się do Amber i Damiena, próbując rozładować napiętą atmosferę.

Przyjaciele popatrzyli na siebie, lecz to Gus jej odpowiedział:

– Chodzi o legendy związane z bitwą, po której nastąpiło zjednoczenie kraju.

– Czekaj... – Odłożyłam widelec z nawiniętym makaronem. – Mówicie o tych dwóch potworach? I o tym, że jeden z nich był odpowiedzialny za wygranie Południa?

– Dokładnie – podłapał Damien. – Podobno jeden z tych potworów powstał tam, gdzie znajduje się Pustka.

– To bez sensu. Jak niby nagle miał powstać potwór? Wyrósł z ziemi?

Lola zakrztusiła się wodą. Wszyscy na nią spojrzeliśmy, a ona zakaszlała jeszcze dwa razy i odetchnęła głęboko.

– Wszystko w porządku? – spytałam.

Pokiwała głową, a Damien wrócił do rozmowy.

– Kiedy do was szedłem, właśnie przeczytałem, że podobno wyczarowała je wiedźma.

Max zaśmiał się.

– To niedorzeczne.

– Dokładnie to mu mówiłam. – Amber przewróciła oczami.

Patrząc z historycznego punktu widzenia, żadne potwory nie brały udziału w Wielkiej Wojnie. Było to po prostu niemożliwe. Wiele osób jednak sądziło, że bliżej nieokreślone, lecz przerażające stwory, zwarły się w walce zamiast królów i to ich pojedynek zadecydował o zwycięstwie Południa. W różnych podaniach, różnie przedstawiano legendarne kreatury, lecz żadne źródło nie określiło jednoznacznie ich wyglądu ani pochodzenia. Słyszałam wiele wersji – istoty miały nieludzkie oczy, nadnaturalną siłę i szybkość, potrafiły latać, a nawet kiedyś czytałam, że przypominały zwierzęce bestie. Dla mnie? Bajki wyssane z palca.

Akurat bawiłam się spaghetti, gdy ktoś szarpnął Lolę. Niechcący uderzyła mnie łokciem, przez co makaron rozsypał się po tacy.

Wysoki chłopak z kilkoma nitkami srebra w ciemnych włosach wyciągnął siłą Lolę od stołu. Szarpnęła się w jego uścisku, prosząc, aby ją zostawił. Nie zastanawiałam się. Po prostu ruszyłam. Wstałam od stołu w błyskawicznym tempie i uderzyłam go w goleń. Zaskoczony atakiem z mojej strony, puścił ją. Przyciągnęłam ją do siebie i zakryłam ciałem. Na stołówce zapadła cisza.

– Grace... – zaczęła Lola.

Chłopak spojrzał na mnie groźnym wzrokiem i przez ułamek sekundy miałam wrażenie, że jego lodowo-niebieskie oczy w całości wypełniły się czernią. Moje serce zgubiło rytm. Mrugnęłam i wszystko wróciło do normy. Cholera, musiałam mieć zwidy z adrenaliny.

– Ona nie powinna się z tobą zadawać – warknął i ruszył prosto na mnie. Stałam nieruchomo, trawiąc jego słowa, kiedy Max pojawił się znikąd i zastąpił mu drogę.

– Przestań – powiedział. Nie było w tym groźby, jedynie cicha prośba, aby odpuścił.

Chłopak przekrzywił głowę i przyjrzał się Maksowi. Jego twarz powoli rozciągnęła się w uśmiechu.

– Jesteś słodki – rzucił i odszedł, jakby wcale przed chwilą nie chciał zabrać ze sobą Loli.

Zaczęłam oddychać dopiero, gdy zniknął ze stołówki. Co to, do cholery, było? I co miały oznaczać jego słowa?

Za moimi plecami poruszyła się Lolana. Natychmiast się do niej odwróciłam i złapałam ją za ramiona.

– Nic ci nie zrobił?

Pokręciła głową i delikatnie wyplątała się z uścisku.

– Kto to był?

Westchnęła ciężko.

– Rufus.

W tej chwili zadzwonił dzwonek.

***

Zapomniałam wyjąć książki z szafki.

Pędziłam korytarzem, żeby zdążyć na przedostatnią lekcję, ale wiedziałam, że już jestem spóźniona. Moje myśli zaprzątał incydent ze stołówki. Lola zapewniała mnie, że to nic takiego i Rufus jak zawsze przesadza, ale nadal słyszałam jego słowa w głowie. Dlaczego on i Rhaven mieli ze mną taki problem? A może nie chodziło tylko o mnie?

Skręciłam i zaraz zwolniłam, kiedy usłyszałam i zobaczyłam szamotaninę. Wysoki chłopak przyparł dziewczynę do szafki, a teraz się nad nią pochylał, mówiąc coś. Wyglądał na wzburzonego, podobnie jak ona.

Podeszłam do nich, ale nie zwrócili na mnie uwagi, dopóki nie powiedziałam:

– Hej, przepraszam... – Chłopak odsunął się od dziewczyny, więc skupiłam na niej wzrok. – Wiesz może, gdzie jest siedemnasta sala?

Oboje popatrzyli na mnie zdezorientowani.

– Jestem nowa. Zgubiłam się – dodałam.

Chłopak wymamrotał coś pod nosem, kopnął w szafkę i odszedł. Spojrzałam na dziewczynę. Przewyższała mnie tylko o jakieś trzy centymetry, co dawało jej całe metr sześćdziesiąt cztery. Czarne, proste włosy związała w wysoki kucyk, a grzywka opadała jej na czoło. Miała zielone, lekko skośne oczy i jasną cerę. Po wyglądzie wnioskowałam, że musiała mieć korzenie ze wschodu.

– Poradziłabym sobie – warknęła i mogłabym przysiąc, że jej oczy błysnęły czerwienią. Po chwili jednak zdałam sobie sprawę, jakie to idiotyczne i pewnie tak samo jak na stołówce, umysł płatał mi figle. Potrzebowałam zdecydowanie więcej snu. – Czego chcesz?

Otrząsnęłam się i szybko odpowiedziałam:

– Szukam sali. Siedemnastej.

Dziewczyna westchnęła.

– Musisz skręcić i wejść po schodach. Trzecie drzwi po lewo.

– Dzięki wielkie! – Posłałam jej pełen wdzięczności uśmiech i odeszłam.

Jedno musiałam stwierdzić – w szkole w Brivel działo się dużo więcej niż tej w Kinton.