W ostatniej chwili odbiłam kierownicą w prawo. Auto wpadło w rów, a uderzenie sprawiło, że odbiłam się plecami od siedzenia. Ściskając kurczowo kierownicę, rozszalałym wzrokiem rozejrzałam się na boki. Żyłam. Naprawdę żyłam.

Oparłam czoło o kierownicę i zamknęłam oczy, skupiając się na głębokim i miarowym oddychaniu, żeby jakoś się uspokoić. Serce chciało przebić mi się przez żebra, a z przerażenia aż mną telepało. Jasna cholera, prawie wpadłam w przepaść.

Jeden wdech.

Drugi.

Z trudem oderwałam czoło od kierownicy i drżącymi dłońmi wygrzebałam z torby telefon. Wzięłam jeszcze kilka głębokich wdechów, powstrzymując dławiące uczucie w gardle i wybrałam numer wujka.

Po dwóch sygnałach włączyła się poczta głosowa. Spróbowałam jeszcze raz, lecz ponownie spotkałam się z głosem sekretarki. Czy on przypadkiem nie mówił, że zawsze ma włączony telefon?

Otworzyłam przeglądarkę, żeby wyszukać numer do najbliższej pomocy drogowej, ponieważ nie mogłam znaleźć go nigdzie w aucie, ale nie mogłam złapać sieci. Cholera. Co ja zrobię? Będę tkwić w samochodzie aż ktoś mnie nie znajdzie?

Wokół panowała przejmująca cisza. Reflektory oświetlały zaledwie skrawek drogi, ginąc w rowie i śniegu. Wysokie drzewa zlewały się z ciemnością, a tańczące płatki śniegu wirowały w powietrzu. Wspomnienia z wypadku zaczęły zalewać mój umysł.

Potrząsnęłam głową. Najważniejsze to nie panikować. Nie utknęłam w aucie. Zawsze mogłam dojść na górę, a samochodem zająć się jutro. Nie musiałam w nim przecież siedzieć. Złapałam za klamkę i naparłam na drzwi.

Serce spadło mi do żołądka, gdy drzwi nie ruszyły się. Naparłam na nie mocniej, ale nie posunęły się ani o centymetr. Lodowate ukłucie strachu przeszyło mnie do głębi. Teraz naprawdę utknęłam w samochodzie. Otworzyłam okno i zobaczyłam, że drzwi zatarasowała ziemia oraz śnieg.

Opadłam plecami z powrotem na siedzenie. Gdybym nie wykazała się taką głupotą i wzięła od kogoś numer telefonu, może...

Lola! Oczywiście! Zapisała mi przecież swój numer. Czemu nie wpadłam na to wcześniej?

Sięgnęłam po telefon i zadzwoniłam do niej. Mijał sygnał za sygnałem, i kiedy już myślałam, że nie odbierze, po drugiej stronie rozległ się głos.

Ale nie był to głos Loli.

– Halo?

– Lola? – spytałam jak głupia.

W słuchawce rozległ się ochrypły, męski śmiech.

– Nie, to zdecydowanie nie Lola.

Przełknęłam z trudem ślinę. Czy ja rozmawiałam z tym, kim myślałam...?

– Czy zastałam Lolę? – od razu jak te słowa opuściły moje usta, miałam ochotę przywalić głową w kierownicę. Czemu wszystko, co powiedziałam wydawało mi się tak idiotyczne?

– Jest zajęta.

– Och.

– To coś pilnego?

Nie dość, że rozmawiałam z nim, to w dodatku jego przyjazne zachowanie mieszało mi w głowie.

– Coś się stało? – dopytał, gdy nie usłyszał odpowiedzi.

– Ja... – zaczęłam i zamknęłam usta. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć.

– Grace, tak?

– Skąd wiesz?

– Twoje imię pojawiło się na wyświetlaczu.

– Och. – Cieszyłam się, że mnie nie widzi, ponieważ na policzkach już rozlewało mi się gorąco.

Rhaven znowu się zaśmiał.

– Dzwonisz, żeby porozmawiać z moją siostrą, czy stało się coś ważnego?

Chciałam się rozłączyć. Chciałam powiedzieć, że to nic takiego. Ale zupełnie nie wiedziałam, co robić, więc wzięłam głęboki oddech i wyrzuciłam z siebie drżącym głosem:

– Utknęłam w rowie.

Przez chwilę towarzyszył mi tylko szum ciszy, lecz zaraz usłyszałam:

– Gdzie jesteś?

Okej. Tego się nie spodziewałam. Po kilku sekundach szoku, podałam mu adres, a on powiedział coś, co jeszcze bardziej mnie zdziwiło.

– Zaraz tam będę – rzucił i się rozłączył.

Spojrzałam na wyświetlacz. Czy to naprawdę się działo? Wpadłam do rowu i właśnie na ratunek jechał nie kto inny a Rhaven? Ten Rhaven, który powalił mnie drzwiami, a ja zaatakowałam go notesem?

Chyba nie mogło zrobić się jeszcze dziwniej.

Naprawdę starałam się nie panikować i nie myśleć o wypadku, ale im dłużej siedziałam zamknięta w aucie, tym trudniej było mi zachować spokój. Wokół panowała nieprzenikniona ciemność, podobnie jak kilka lat temu. Nikt mnie nie słyszał. Nikogo ze mną nie było.

Podciągnęłam nogi do klatki piersiowej i objęłam je ramionami. Oddychaj. Nic ci się nie stanie. Rhaven zaraz przyjedzie. Wszystko będzie dobrze.

Nagle przez drogę śmignął jakiś cień. Serce mi przyspieszyło, oczy rozszerzyły się z przerażenia. To musiały być zwidy. Musiały...

Krzyknęłam, gdy usłyszałam wycie. Zbyt głośne, zbyt blisko. Schowałam głowę między kolana i zakryłam uszy drżącymi dłońmi. Od razu przypomniały mi się słowa wujka. Jeśli usłyszysz jakikolwiek dźwięk, odwróć się i odejdź. Jeśli będziesz myślała, że widzisz coś dziwnego, to tego nie widzisz, jasne?

Znowu rozległ się ten przerażający dźwięk. Mocniej wcisnęłam głowę między kolana. Oddychałam z trudem, strach przyciskał mi klatkę piersiową niczym głaz. Niebezpieczne stworzenia. O tym również wspominał Nikson. Sądziłam, że chodzi o zwierzęta, ale co jeśli...

Coś stuknęło w szybę.

Krzyknęłam, podskakując na siedzeniu. Zacisnęłam powieki, modląc się w duchu, żeby to coś, cokolwiek to było, odpuściło. Ponowne stuknięcie. Proszę, proszę...

– Grace?

Stłumiony głos sprawił, że poderwałam głowę. Zobaczyłam wysoką postać prawie zlewającą się z mrokiem. Powstrzymałam cichy szloch ulgi, który chciał wydostać się z gardła. Rhaven. Był tu. Przyjechał.

Ponownie zastukał w szybę, więc ją obniżyłam.

– Co ty wyprawiasz? – spytał.

– Ja... ­– Nie miałam pojęcia, jak wytłumaczyć to, czego właśnie doświadczyłam, dlatego ostatecznie powiedziałam: – Nie mogę otworzyć drzwi.

Rhaven skinął głową i uklęknął. Gołymi dłońmi zaczął odgarniać śnieg i ziemię. Wystarczyło zaledwie kilka jego ruchów i gdy ponownie złapał za klamkę, drzwi ustąpiły. Byłam wolna. Wyskoczyłam z auta, jakby mnie parzyło, kompletnie nie przemyślając mojego desperackiego ruchu.

Stanęłam akurat na lodzie i zanim się zorientowałam, moje nogi znalazły się w powietrzu. Machnęłam rękami i już czułam niezbyt przyjemne spotkanie z ziemią, gdy zostałam przyciągnięta do twardego ciała. Moje dłonie wylądowały na piersi Rhavena, a on przytrzymał mnie ręką w talii. W miejscach, w których się dotykaliśmy czułam dziwne, rażące wręcz uczucie.

– W porządku? – spytał.

Wyplątałam się z uścisku, tym razem baczniej uważając, gdzie stąpam i zdobyłam się na skinięcie głową. Rhaven przeszedł obok, wyjmując z kieszeni telefon. Uklęknął, włączył latarkę, a następnie poświecił nią po kołach samochodu.

– Nikt ci nie powiedział, że w takich warunkach na opony trzeba założyć łańcuchy?

– Łańcuchy? – Ściągnęłam brwi.

– Nie masz pojęcia o czym mówię, prawda? – Kiedy skinęłam głową, wstał i otrzepał spodnie. – Okej. Jakoś sobie poradzę.

Podszedł do bagażnika i otworzył go. Zerknęłam mu przez ramię.

– Czego szukasz?

– Tego. – Odwrócił się, a w dłoniach trzymał, jak się domyśliłam, łańcuchy.

Drzewa zaświszczały wietrzną melodią, a ja zadrżałam na chłodny podmuch. Pociągnęłam nosem i powstrzymałam chęć szczękania zębami.

– Jak ci pomóc? – spytałam.

Rhaven zlustrował mnie wzrokiem, po czym odrzucił łańcuchy na bok.

– Chodź – mruknął i podszedł do swojego samochodu od strony pasażera.

Ostrożnie, małymi kroczkami dołączyłam do niego, a on otworzył drzwi i wcisnął mi coś do ręki.

– Włącz silnik i spróbuj się trochę ogrzać. Nie przydasz mi się, zamieniając się w kostkę lodu.

Prawie otworzyłam usta ze zdziwienia. Zupełnie nie przypominał osoby, którą spotkałam rano na parkingu. Ani tej, o której opowiadała Lola. Dlaczego był dla mnie taki miły?

Złapałam za klamkę i na chwilę znieruchomiałam. Nikson jeździł wielkim autem, ale to Rhavena przechodziło wszelkie oczekiwania. Położyłam nogę na stopce, lecz nic mi to nie dało. Po spędzeniu tyle czasu na zakupach z Lolą, chora noga zaczęła mi dokuczać, co wiązało się ze staniem się kolejną przeszkodą do normalnego zakończenia dnia. A mój niski wzrost dodatkowo nie pomagał.

Westchnęłam i spróbowałam się podciągnąć, mimo szarpiącego bólu w nodze. Stęknęłam, wyrzucając rękę do przodu, żeby przytrzymać się siedzenia, gdy po raz kolejny tego dnia poczułam silne dłonie Rhavena. Złapał mnie w talii i dzięki jego pomocy, w końcu usiadłam w środku.

Odwróciłam się, żeby mu podziękować, lecz on już stał z powrotem przy moim aucie. Zamknęłam drzwi, żeby powstrzymać zimne powietrze przed dostawaniem się do wewnątrz i wcisnęłam kluczyki do stacyjki. Szybko włączyłam ogrzewanie i zatopiłam się w wielkim siedzisku.

Momentalnie się ogrzałam, a ciepło sprawiło, że ziewnęłam. Dzisiejszy dzień wycisnął ze mnie resztki energii. Powróciły niechciane wspomnienia z wypadku, ale przynajmniej prawie nie myślałam o mamie.

Oparłam głowę o zagłówek i zamknęłam oczy, powstrzymując łzy. Czułam się przytłoczona. Przeprowadzką, nową szkołą, śniegiem, Pustką i związanymi z nią filmikami. Czemu ktoś miałby robić takie okropieństwa? Co stało się z przyjaciółmi Liama? Co miał oznaczać dzisiejszy filmik?

Nakazałam sobie oddychać. Wdech przez nos, wydech przez usta. Powinnam skupić się na tym, co robił Rhaven, żeby na przyszłość wiedzieć, jak postępować w takich sytuacjach. Uniosłam powieki w momencie, gdy Rhaven jedną ręką złapał za ramę samochodu, a drugą za kierownicę.

Na początku nie wiedziałam, co się dzieje, lecz zaraz wszystko się wyjaśniło. Nawet w ciemnościach widziałam, jak napinają się mięśnie pod jego koszulką. Zaparł się nogami i jednym pchnięciem wyciągnął samochód z rowu i wyprowadził na górską ścieżkę. Rozwarłam usta z wrażenia. Jakim cudem to zrobił? Przecież samochód ważył ponad dwie tony!

Otworzyłam drzwi i wypadłam z auta, zapominając, jakie było wysokie. Ledwo zdążyłam przytrzymać się rączki, a spadek prawie wyrwał mi rękę ze stawu. Kolanami niemalże przerysowałam ziemię, ale udało mi się utrzymać równowagę.

Na dźwięk zamieszania Rhaven odwrócił głowę.

– Myślałem, że śpisz.

– Jak to zrobiłeś? – spytałam, podchodząc do niego.

– Co masz na myśli? – Oparł się biodrem o bok samochodu i założył ręce na piersi.

– Jakim cudem sam wyciągnąłeś auto z rowu?

Uniósł brew.

– Wpadło tylko tylnym kołem.

– Nieprawda. Całkowicie tam utknęło. Nie mogłam nawet wysiąść!

– To przez śnieg – odparł nonszalancko. – Wystarczyło go odgarnąć.

Co się właśnie działo, do cholery? Wiedziałam, że auto praktycznie zniknęło w tym przeklętym rowie. A może naprawdę spanikowałam i tylko mi się wydawało?

Rhaven odepchnął się od auta i poszedł do swojego, zupełnie mnie ignorując. Wyłączył silnik i wrócił. Otworzył drzwi mojego samochodu od strony kierowcy.

– Co ty robisz?

– Sama nie wjedziesz – oznajmił i wsiadł do auta.

Brwi podjechały mi do linii włosów. Myślałam, że żartuje, lecz jak zniknął w środku, tak już został. Obeszłam auto i zajęłam miejsce po stronie pasażera.

– Poradziłabym sobie – powiedziałam, a on nie zaszczycając mnie spojrzeniem, mruknął:

– Oczywiście.

Już miałam mu coś odpowiedzieć, ale niespodziewanie ruszyliśmy. Zacisnęłam dłonie na kolanach, wbijając paznokcie w spodnie.

– Co z twoim autem? – spytałam, chcąc rozmową odciągnąć uwagę od stromej drogi.

– Wrócę po nie.

Próbowałam się nie stresować, ale bałam się, że sytuacja ze staczaniem powtórzy się. Serce biło mi jak oszalałe, kiedy powoli pokonywaliśmy kolejne metry.

– Kiedy wjeżdżasz pod górę, pamiętaj, że zawsze musisz mieć wrzucony pierwszy bieg – powiedział po chwili ciszy. – Kiedy zbytnio się rozpędzisz, skończysz tak jak dzisiaj albo gorzej.

Słuchałam go, lecz nie byłam w stanie odpowiedzieć. Cała zesztywniałam, pragnąc, aby wjazd na górę już się skończył.

– Uważaj na łańcuchy – mówił dalej. – Nie jedź z nimi, kiedy drogi nie pokrywa śnieg, bo je zepsujesz. Bardzo łatwo można je zdjąć. W bagażniku masz instrukcję.

Pokiwałam głową, a moment później zza drzew wyłonił się dom wujka. Odetchnęłam z ulgą, nareszcie się rozluźniając. Dotarłam. Dotarłam dzięki Rhavenowi, ale nie obchodziło mnie to. Najważniejsze, że na byłam na górze.

Między nami panowała cisza. Spojrzałam na niego i nasze spojrzenia skrzyżowały się. W mroku wyglądał tak samo dobrze, jak w dzień. Jego surowa uroda była porażająca, tak samo jak czarne oczy. Chciałam mu podziękować, lecz w tej samej chwili przerwał kontakt wzrokowy i wysiadł z samochodu.

Również wysiadłam i obeszłam maskę, żeby zobaczyć, że Rhaven opiera się o auto. Rzucił mi kluczyki, które złapałam w ostatniej chwili.

– Dziękuję za pomoc – odezwałam się. – Naprawdę...

– Nie zrobiłem tego za darmo – wtrącił się.

– Słucham?

– Jesteś mi winna przysługę. – Przekrzywił głowę w bok, a w czarnych oczach zobaczyłam błysk.

– Przysługę?

– Pozwól się jutro zabrać do szkoły i odwieźć do domu.

– Chcesz być moim szoferem?

Parsknął, a na jego ustach pierwszy raz zobaczyłam cień uśmiechu.

– Nazywaj to jak chcesz.

– Dlaczego? – zapytałam, kompletnie nie rozumiejąc jego pobudek.

– Chcę zobaczyć, co takiego widzi w tobie moja siostra.

Ach, więc o to chodziło.

– Może to, że przy mnie może mówić i robić, co chce?

Rhaven zmrużył oczy i skrzyżował ręce na szerokiej piersi.

– Nie. Sądzę, że to coś innego.

– Co niby?

– Właśnie tego chcę się dowiedzieć.

Pokręciłam głową.

– To bez sensu.

– Do zobaczenia jutro, Grace. – Odepchnął się od samochodu i zaczął odchodzić, a śnieg skrzypiał pod jego butami z każdym krokiem. Potężna sylwetka zaczęła zlewać się z mrokiem nocy.

– Rhaven! – zawołałam.

Odwrócił się.

– Nie zgodziłam się.

Nawet w ciemnościach widziałam, jak prawy kącik ust powędrował mu do góry.

– Spodziewaj się mnie koło siódmej trzydzieści.

Odszedł, a ciemność i drzewa wciągnęły go w swoje ramiona. Obróciłam się na pięcie i ruszyłam do domu. Dzisiejszy dzień wyobrażałam sobie zupełnie inaczej.

Nagle usłyszałam wycie i rzuciłam się do drzwi. Błyskawicznie je otworzyłam, a dreszcz grozy przebiegł mi po kręgosłupie. Zamknęłam wszystkie zamki, sprawdziłam dwa razy i oparłam się plecami o drewno.

Kiedy zamknęłam oczy, naszła mnie tylko jedna myśl – w co ja się wpakowałam?