O księżycowa poświato

Księżycowy błysku

Czemuż razisz mnie

Tak blisko

Czemuż tak piękny blask

Swój chowasz

Nadaremnie

Czemuż pod płaszczem nocy

Kryjesz gwiazd migocących

I latających wzajemnie

Po tym niebie mętnym

Czarnym jak smoła

I jak jedwab aksamitnym

I jak skrzydła anioła

Skazanego na otępienie

Z którego czarne pióra opadają

I czynią dobre schronienie

Dla ludzi księżycowych

Których marzeniem

Księżyca dotknąć

Żyjąc wytchnieniem

Że nigdy domu swego

Ujrzeć im nie przyjdzie

O księżycowa poświato

Księżycowy błysku

Czemuż ranisz ich

Tak krwisto