Pięć lat później.

- Pani doktor, może zrobimy sobie przerwę chociaż z dziesięć minut - pielęgniarka zaproponowała swojej szefowej.

- Chciałabym, ale widziałaś, Eta, ile ludzi z dziećmi czeka na przyjęcie. Zdaje się, że mamy epidemię grypy. 

- Tak - westchnęła kobieta, która była tylko o kilka lat starsza od lekarki.

- Mogłabyś przynieść mi kawę. Marzę o kofeinie. A zostały jeszcze trzy godziny mojego dyżuru. 

- Czy ktoś tutaj wspomniał coś o słodkiej, czarnej z mlekiem? - W drzwiach stanął przystojny doktor Aron Berck.

- Cześć Aron - Flor przywitała uśmiechem swojego kolegę po fachu. - Zaraz padnę.

- Od której tutaj siedzisz? - Lekarz był ciekaw, gdyż  martwił się o szatynkę.

- Odkąd przyszłam na dyżur, czyli od ósmej rano wczorajszego dnia - wzruszyła ramionami. - Kolejka nie maleje. 

- Dobra, pomogę ci. Masz - podał jej kawę - i pij spokojnie, a ja zajmę się pacjentami.

- Naprawdę? Przecież skończyłeś już dyżur jakieś - Flor spojrzała na zegarek i zmarszczyła brwi - kilka godziny temu. Co tu jeszcze robisz?

- Znajomy leży trzy piętra wyżej, operowałem mu nogę. A teraz jak widać, jestem potrzebny tobie.

Flor przyjęła z wdzięcznością gorącą kawę. Zaciągnęła się jej zapachem i od razu poczuła się lepiej. Zrobiła miejsce Aronowi i usiadła na parapecie tuż za nim. Upiła łyk i zamruczała z przyjemności.

- Zamruczałaś? - Zachichotał widząc minę Flor.

- Mmmm - mruknęła.

- Mruczysz jak kotka - mężczyzna posłała rozbawione spojrzenie swojej koleżance po fachu. Nie powiedział jej, że ten znajomy był tylko wymówką. Chciał ją po prostu dzisiaj zobaczyć. 

- Nic nie poradzę, że kawa w twoim wykonaniu smakuje jak niebo - mrugnęła do niego, a Eta poprosiła kolejnego pacjenta.

O ósmej rano w końcu zostało tylko kilku pacjentów, których przejęła nowa zmiana, a Flor była wykończona. Marzyła tylko łóżku. Dwudziestoczterogodzinny dyżur wyczerpał ją jak nigdy. Najwięcej było małych dzieci i osób starszych. Kilka musiała odprawić na oddział. Szatynka nie przebrała się, zarzuciła na siebie tylko kurtkę i wyszła ze szpitala.

- Podwieźć cię? - Aron zaskoczył Flor, która aż podskoczyła.

- Czy ty wziąłeś ślub z tym szpitalem?

- Nie, ale chętnie bym z kimś wziął - brunet puścił jej oczko, po czym otworzył drzwi. Oboje mieszkali w tym samym budynku, tylko na różnych piętrach. Śmieszny zbieg okoliczności.

- A ja chętnie położę się spać - Flor ziewnęła.

- Za dziesięć minut będziemy na miejscu. A z kim została Carmela?

- Dziadkowie, to znaczy moi rodzice przyjechali i zostali z nią. Chcieli świętować z nią jej piąte urodziny, bo zaraz po, wyjeżdżają w rejs na Karaiby.

- A my będziemy odmrażać sobie tyłku tutaj - obje zaśmiali się na słowa bruneta.

Aron zaparkował auto pod kamienicą, po czym oboje szybko ruszyli do środka, gdyż śnieżyca nie ustępowała. Flor mieszkała  na drugim piętrze, a brunet piętro wyżej. Często gęsto razem jeździli do pracy, z czego Aron był zadowolony. Bardzo lubi szatynkę i cholernie mu się podobała. Był trzydziestoletnim rozwodnikiem, któremu żona doprawiła rogi. Jak tylko dowiedział się o zdradzie, wystawił jej walizki za drzwi. Cholernie cieszył się, że nie mieli dzieci mimo, że je uwielbiał. Wprowadził się tutaj prawie rok temu i od razu w pierwszy dzień poznał Flor wraz z jej z córeczką, Carmelą. A na następny dzień okazało się, że będą razem pracować.

- Dzięki - odezwała się szatynka.

- Nie ma za co - odgarnął ciemny kosmyk z jej twarzy.

- Pamiętasz, że dzisiaj o piątej jest przyjęcie urodzinowe, prawa?

- Car przypomina mi o nim codziennie. Twoja córka jest upierdliwa.

- Uważaj, bo nie dostaniesz nic do jedzenia.

- Okey - uniósł ręce w geście poddania. - Do zobaczenia i mam nadzieję, że będzie tort czekoladowy.

- Ty maniaku czekolady.

- Uwielbiam wszystko co słodkie, i ty też jesteś słodka - mrugnął i wspiął się na swoje piętro.

Flor pokręciła głową na zachowanie Aron. Był naprawdę uroczy i przystojny, jednak ona nie miała zamiaru wiązać się z żadnym facetem. Rider złamał jej serce i od pięciu lat go nie widziała, ale wiedziała, że nie rozpaczał zbytnio po niej. Ethan ożenił się zaraz po ukończeniu studiów. Wpadł z dziewczyną ze studiów i okazało się, że to ta jedyna. Od urodzenia córki widziała się z nim kilka razy, jednak nigdy nie przyznała się mu do posiadania dziecka. Tak było najlepiej.

Szatynka weszła do mieszkania i od razu rzuciła się na nia jej pieciolatka.

- Mamo, mamo - gorączkowała się Carmela - babcia z dziadkiem powiedzieli, że spędzimy moje urodziny w restauracji.

- Tak? Chyba muszę zamienić z nimi słowo.

Lea Regan weszła do kuchni i powiedziała córce jaki mają plan. Tylko, że Flor będzie musiała powiedzieć Aronowi o zmianach. 

- Nie odbiera - mruknela szatynka, kiedy zadzwoniła do sąsiada.

- To idz do niego - jej rodzicielka uśmiechnęła sie szelmowsko. Poznała Arona i uznała, że to facet idealny dla jej córki. Od sprawy z Riderem, nie umawiała się w ogóle na randki. Unikała mężczyzn jak zarazy. Jedynym celem Flor była córka, a to nie podobało się pani Regan.

- Na pewni śpi - pokrecila głową - później zadzwonie.

- Flor, przeciez no musi wiedziec, że obowiązuje inny ubior.

- Cholera, faktycznie.

Szatynka w jeszcze szpitalnym uniformie popędziła na trzecie piętro i zapukała do drzwi lekarza. Liczyła, że jej nie otworzy, a kiedy nikt nie odpowiadał, po prostu chciała wrócić. Zrobiła krok i drzwi się uchyliły.

- Flor? - Aron otworzył je teraz szerzej, a szatynka przeżyła szok widząc nagiego od pasa w górę bruneta.

- Ja um... - czuła, że się zaczerwieniła. - Rodzice zabierają nas do restauracji, więc przyszła powiedzieć ci, żebyś założyć coś odpowiedniego. 

- Kolacja w restauracji, jak romantycznie. No nie wiedziałem, że mnie kiedyś zaprosisz na randkę - mruknął, gdyż zauważył słodki rumieniec Flor. Podobało mu się, że jego ciało wywołało u niej taką reakcję.

- Jesteś niepoprawny. Widzimy się o wpół do piąte. I to nie jest randka.

- Wmawiaj sobie, mała - zaśmiał się, kiedy szatynka fuknęła na niego i wróciła do siebie.

*******************************

Witam w drugiej części. Mam nadzieję, że się podoba :)