-Debil.

-Idiota.

-Kurwa jebana.

-Idź się powiesić. I tak nie będziemy płakać.

-Masz coś do mnie albo do niej? Jak tak to spisuj testament.

-Wiesz co to szacunek do człowieka? Jak tak to miej szacunek do siebie i się powieś.

Wybiegłem z klasy. Schowałem się w toalecie. Może oni mają rację? Może będzie lepiej jak się usunę?

-Ethan wyjdź z toalety po gadajmy *mówi nauczycielka.

-Nigdzie nie Idę.

-Pogadaj z psychologiem *radzi.

-Nigdy... Nigdy tam nie pójdę!

-Ethan proszę. Oni ci chcą pomóc.

-Nie chce pomocy. Chcę swojej śmierci. Albo ich.

-Niech pani się odsunie.

To Julka. To napewno ona. Wszędzie rozpoznam ten piękny głos.

-Julia zostaw go.

-Ja chcę mu pomóc.

To kogoś obchodzi moja sytuacja w szkole? Julke to obchodzi? Ją? Taką ładną dziewczynę obchodzi los takiego debila który nawet nie umie odpowiedzieć na pytanie ile to pierwiastek z szesnastu.

-Daj mu czas.

-Niech pani wyjdzie pogadam z nim.

-Próbuj.

Nauczycielka wyszła.

-Ethan proszę wyjdź.

Co mam odpowiedzieć? A może nic nie mówić?

-Proszę Ethan.

Cisza. Trwała przez kilka minut.

Nagle usłyszałem jak siada opierając się o drzwi.

-Wiesz też miałam taką sytuację. Żadna dziewczyna mnie nie lubiła. Nie miałam przyjaciół. Kolegów. Znajomych. Nawet osoby do której mogłabym się odezwać. Trwało to przez 4 miesiące.

Usiadłem po drugiej stronie tak jak ona opierając się o drzwi.

-Ciełam się. Piłam. Paliłam. Nie spałam. Każdy mi mówił że mam iść do psychologa. Bo on mi pomoże. Nie chciałam. Bałam się. Ale po tych 4 miesiącach chodzenia od szkoły do domu i odwrotnie nie wytrzymałam. I tak samo jak ty zamknęłam się w toalecie. W tedy jakiś uczeń opowiedział mi historię tak jak ja teraz opowiadam tobie. Wiesz co po tym zrobiłam?

-Nic?

-Stwierdziłam że nie mogę się poddać. Zmieniłam się. Jestem teraz silniejsza psychicznie niż wszyscy z szkoły razem wzięci.

Podniosłem się i nacisnąłem na klamkę. Ale jeszcze nie otworzyłem drzwi.

-Chcesz mogę ci pomóc. Tylko musisz wykazać chęci.

-Nie potrzebna mi pomoc.

Otworzyłem drzwi.

-Rozumiem. Jasne. Ale jak by co. To napisz.

Dała mi kartkę z numerem. Może rzeczywiście potrzeba mi pomocy.

[3 dni później]

Obudził mnie obudzik. Podniosłem głowę z poduszki. A następnie usiadłem tak że nogi mi zwisały z łóżka. Moje włosy wchodziły mi do oczu.

-Muszę je w końcu ściąć.

Wstałem i ubrałem się.

Zszedłem na dół. Moich rodziców niema. Otworzyłem lodówkę.

-Nic niema. Super.

Rozejrzałem się i zobaczyłem kartkę i 15 złotych.

Kup sobie coś do jedzenia. Będziemy za 2 dni. Mama.

-Eh... Super. 15 złoty na dwa dni. Moi rodzice czasem myślą? Mają coś takiego jak mózg? 15 złotych? Beka w sumie. Będę głodował. Czyli normalnie. Idę coś kupić do jedzenia.

Ciąg dalszy nastąpi...