Ten rozdział dedykuję mojej Ekipie:

AyameShuuya
Safira_StarDragon
KlaudiaJaniakova

***

Mam nadzieję, że się rozdział spodoba. Nie tylko osobą dedykowanym, ale i też innym czytającym. 😃😘

Rozdział nie sprawdzony,więc mogą występować błędy.

***

-

Daleko jeszcze? - zapytał Happy.

- Już nie daleko. - powiedział Natsu z przeszłości.

- To samo mówiłeś z 10 minut temu.

- Przyznaj się. Zgubiliście trop, mam rację? - zapytał Gray. Z przeszłości.

- Nie ani trochę! - sprzeciwił się różowo-włosy.

- Panie Natsu...- powiedziała Wendy.

- No dobra! Może trochę! Ale gdyby "starszy" ja nam pomógł, to poszło o wiele szybciej.

- Przecież wam pomogłem! Zabytałem się kobiety przy warzywniaku czy widziała tych typów. Więc czego jeszcze odemnie chcesz!?

- Byś użył swojego nosa!

- Nie!

- Bo?!

- Bo nie! Nie...nie mogę.- ostatnie zdanie powiedział nie co ciszej.

- Dlaczego? - zapytał Natsu. Z przeszłości.

Nie dostał odpowiedzi.

- No dlaczego? - zapytał jeszcze raz.

- Bo straciłem mój czuły węch! - odpowiedział Natsu. Z przyszłości.

- Że co!? - zapytali wszyscy.

- No tak. Straciłem. Już nie mam tak czułego węchu jak kiedyś.

- Ale...jak to możliwe? - zapytał "młodszy" Natsu.

- Normalnie. Nie chcę o tym gadać.

- Chcesz powiedzieć, że masz węch teraz jak normalni ludzie? - zapytał Happy. Z przeszłości.

- Tak. - odpowiedział. - Niestety. Mimo, że bardzo bym chciał. Ale nie mogę. - powiedział lekko smutny.

- A nie można niczego zrobić? - zapytała Lucy. Z przeszłości.

- Niestety nie. Próbowałam wszystkiego. Ale...nic z tego. - powiedziała Wendy. Z przyszłość.

- Nawet nie czuję, smrodu ryb Happy'ego.

- To chyba dobrze. - powiedziała Lucy. Z przeszłości.

- No tak...dobrze. Ale też przez to nie czuję też ładnego zapachu mojej kochanej żony. - powiedział i przytulił się do blondynki.

- Natsu.

- Jakoś nie mogę się przyzwyczaić do tego, że on nazywa Lucy swoją żoną. - powiedział "młodszy" Natsu.

- My się przyzwyczailiśmy! - powiedziała reszta.

- O! Już wiem! Już wiem, jak możesz odzyskać węch!

- Jak!?

- Podejdź do Lucy bardzo blisko. I zacznij powoli zaciągać się jej zamachem. - powiedział różowo-włosy.

- Przecież już mówiłem, że to nie zadziała.

- Przynajmniej spróbuj.

- Eh. Ok.

"Starszy" Natsu zaczął powoli zaciągać się jej zamachem. Ale bez skutku.

- Nic z tego. Nie działa.

- Nie lubię kiedy to robisz. - powiedziała Lucy lekko się rumieniąc.

- To spróbujemy inaczej. - "młodszy" Natsu chwycił Lucy ze swoich czasów za ramię i lekko przesunął ją bliżej "starszego" siebie.

- Teraz spróbuj z dwiema.

- Ale to nic nie da!

- Spróbuj.

- Niech ci będzie dla świętego spokoju.

Przybliżył się bliżej blondynek.

- Zaraz...- zaciągnął się. - Chyba coś czuję.

- Świetnie! Teraz zaciągnij się jeszce bardziej.

Zrobił głęboki wdech.

- Tak! Czuję. Zaczynam powoli czuć. Ten zapach. Zapach Lucy. Przyjemny. Z lekkim zapachem wanilii.

- Tak. Działa! Wreście czuję tak jak dawniej!

- A widzisz. Mówiłem, że się uda! Zapach Lucy zawsze działa.

- Daj spokój! - krzyknęła Lucy lekko się rumieniąc.

- Tak działa. Ten zapach zawsze mnie uspokajał. - powiedział "starszy" Natsu. Przytulając do siebie obie dziewczyny. - Bardzo się za nim stęskniłem.

Lucy nic nie mówiły. Tylko stały bez ruchu. Lekko zawstydzone. A głównie "młodsza" Lucy.

- Teraz nie będzie trudno znaleść Nashi. - powiedział Happy.

- Masz rację. Nashi ma podobny zapach do Lucy. Więc łatwo ją znajdę.

- No to niech twój nochal prowadzi. - powiedział po długim czasie "starszy" Gray.

- Nashi! Córeczko! Tatuś niedługo Cię ocali! Razem z resztą! I złapie tych łotrów! Obiecuję! - krzyknął Natsu. Z przyszłość.

***

W

tym samym czasie

- Jakoś ci goście długo idą. Myślisz tatku, że tu przyjdą? - zapytał chłopak.

- No oczywiście. Jaki rodzic, by nie przyszedł na ratunek swojemu jedynemu dziecku. - powiedział Lions.

-A Ty byś mi przyszedł na ratunek?

- No oczywiście, że tak. Przecież jesteś moim dzieckiem.

- Dzięki tato.

- A teraz czekamy. Na Pana Ognistego Smoka. I jego ferajny. Jestem ciekaw jego miny. Gdy będzie patrzał jak zabijamy córkę na jego oczach. Hehe...- zaśmiał się podle.

W tym czasie Nashi siedziała zamknięta w klatce. Co jakiś czas płakała. Bała się. Bała się tego co zrobią ci źli mężczyźni. A tym bardziej się bała, że nie zobaczy już nigdy więcej mamy i taty.

*myśli Nashi*

Mamusiu, Tatusiu. Gdzie jesteście? Bardzo się boję. Boję się, że Ci panowie mnie zabiją. Boję się, że was już nigdy nie zobaczę. Nie pogadam. Nie przytulę.
Proszę was. Ratujcie mnie.

Magowie biegli w kierunku kryjówki Łowców Demonów.

*myśli Lucy, z przyszłość*

Niemartw się kochanie zaraz będziemy. Wszystko będzie dobrze. Tak jak wcześniej. Trzymaj się "Gwiazdeczko".

*myśli Natsu, z przyszłości*

Czuję jej zapach. Jest blisko. Zaraz Cię ocalimy Nashi. Obiecuję.

***

Po długim czasie wstawiłam rozdział. 😁

Wybaczcie, że krótki, ale nie miałam zbyt dużego pomysłu na rozdział. 😅

Ale obiecuję, że następny będzie dłuższy. 😉

Tylko jeszcze nie wiem kiedy. 😓