Nasi bohaterowie ruszyli w poszukiwanie Lions'a i jego syna. Musieli się śpieszyć, bo inaczej Nashi mogła stać się krzywda. A tego oczywiście by nie chcieli.

Tylko był maluteńki problem, którego nie przemyśleli.

- A czy ktoś w ogóle wie, gdzie mamy ich szukać? - zapytał "młodszy" Gray.

Wszyscy się zatrzymali.

- Nie. - odpowiedzieli.

- No ładnie. - powiedział Gray.

- I co teraz? - zapytał "młodsza" Wendy. - Jak my ich znajdziemy?

- To proste. Przecież mamy dwoje Smoczych Zabójców. - powiedziała Lucy. - No...raczej czworo. - dodała po chwili, gdzie zauważyła, że ich jest czworo. Oboje z przeszłości i oboje z przyszłości.

- I co związku z tym? - zapytał Gray. Z przeszłości.

- A z tym, że "wytropią" tych łowców. I będziemy wiedzieć gdzie iść. Sprawa załatwiona. - powiedziała Lucy. Z przeszłości.

- No w sumie racja. - powiedziała Carla. Z przeszłości.

- No tak. Ale...nie zdąrzyłam pożądnie wyczuć ich zapachu. Albo inaczej rzecz biorąc...oni byli bez zapachu. - powiedziała "młodsza" Wendy.

- Co!?

- Jak to? - zapytała Erza. Z przyszłości.

- No poprostu. Nie mogłam wyczuć ich zapachu. Np. Wasze zapachy czuje, ale ich już nie.

- Ona ma rację. Ja też nie wyczułam ich. - dodała "starsza" Wendy.

- Ja tak samo. - dodał "młodszy" Natsu.

- Yhym. - pokiwał głową na "tak" Natsu. Z przyszłości.

- Jak to w ogóle możliwe? - zapytała Erza. Z przyszłości. - Przecież macie bardzo dobry węch?

- Nie mamy pojęcia. Naprawdę, Pani Erzo. - powiedziała Wendy. Z przyszłości.

- Czyli, Ci łowcy musieli rzucić zaklęcie, dzięki któremu nie można wyczuć ich zapachu. - powiedział "starszy" Gray.

- Musieli wiedzieć, że Natsu i Wendy to smoczy zabójcy. I że mają bardzo czuły węch. Dlatego się zabezpieczyli. - powiedziała "młodsza" Erza. - Żebyśmy potem ich nie mogli znaleźć.

- Możliwe. - powiedział Gray. Z przyszłości. - Ale zapomnieli o tym, że Nashi zapach można wyczuć.

- No właśnie. Przecież Natsu i Wendy mogą wyczuć zapach Nashi. - powiedziała Lucy. Z przeszłości.

- Ja nie zdąrzyłam zapamiętać jej zapachu. - powiedziała nieśmiało Wendy. - Gomenasai*.

- W porządku. Nic się nie stało. Jestem pewna, że "starsza" Wendy zna jej zapach. - powiedziała Erza i spojrzała na Wendy z przyszłości.

- Tak. Znam. - powiedziała i się uśmiechnęła.

- Ja też go trochę zapamiętałem. Więc mogę pomóc Wendy w " tropieniu" małej. - powiedział Natsu. Z przeszłości. - Co dwa nosy, to nie jeden. Mam rację Wendy?

- Tak. Ma Pan rację. - powiedziała Wendy.

- Też nam pomożesz. - powiedział Natsu. - Prawda? "Starszy" ja? - zapytał "straszą" wersję siebie

- Eee...cóż...no...eee...- różowo włosy nie wiedział co powiedzieć. Brzmiał zupełnie jak by się czegoś bał, lub się czegoś wstydził. - A może się najpierw kogoś zapytany? Co?

- A to niby dlaczego? Przecież mamy nasze nosy. Po co się jeszcze kogoś pytać? - powiedział Natsu. Z przeszłości.

- Im...więcej informacji...tym lepiej. - powiedział. - To może...zapytamy się...O! Tej kobiety. Może ich widziała? - po i podszedł do kobiety, która stała przy stoisku z jabłkami.

- No ale...

"Starszy" Natsu podszedł do kobiety. Było to kobieta w średnim wieku. Miała brązowe, spięte w kok. Ubrane miała na sobie zielono-białą spódniczkę, i zieloną koszulę. Miała też biały fartuszek.

- Dzień dobry Pani. - przywitał się miło.

- O no proszę. Kogo moje oczy widzą? Czyżby to nie nasz "kochany" Natsu Dragneel? - zapytała kobieta.

- Tak to ja. Czyli mnie pani pamięta?

- No oczywiście, że tak. Kto, by zapomnił o człowieku, który kilku krotnie zdemolował mój warzywniak. Bo się załoszył z kimś, kto najwięcej budynków zdemoluje. Hmm. Nie trudno zapomnieć. - powiedziała do niego ze sztucznym uśmiechem.

- Ehe. Przepraszam panią jeszcze raz za to. Naprawdę. - przeprosił Dragneel. - A tak w ogóle to mam do pani pytanie.

- A ważne to?

- Tak bardzo. - zaczął do niej spokojnie mówić.

- To pytaj.

- Widziała może pani dwóch mężczyzn w ciemnych kapturach? Jeden był wyższy a drugi trochę niższy.

- Hmmm...może widziałam. Może nie.

- Proszę panią. To jest naprawdę bardzo ważne. Ci ludzie porwali mi córkę.

- Porwali małą Nashi?

- Tak porwali ją. I jest mi potrzeba pani pomoc. Inaczej zrobią jej krzywdę. - powiedział błagalnie.

- Cóż...mogę ci powiedzieć, że widziałam dwóch ludzi ubranych właśnie tak. Ale byli sami. Nie mieli nikogo przy sobie.

- Naprawdę ich pani widziała?

- Tak.

- To gdzie poszli?

- Hmm...odpowiem Ci. Za jedną przysługę.

- Jaką przysługę?! - tym razem podniósł trochę głos.

- Za powiedz mi coś po hiszpańsku. - powiedziała.

- Że co!?

- To co słyszałeś. Powiedz mi coś po hiszpańsku, to ci powiem gdzie poszli ci porywacze.

- No pani Grażynko. No. Nie da się inaczej? - zapytał Natsu. Z przyszłości.

- Nie. To będzie też taka mała"kara" za zniszczenie mojego warzywniaka. - powiedziała kobieta. - I nie jestem Grażyna.

- Przecież panią przeprosiłem za to. I też zapłaciłem za szkody.

- To za mało. - powiedziała kobieta, krzyżując ręce na piersi.

- No proszę panią.

- Nie.

- A jak zrobię słodkie oczka? - zapytał i zrobił oczka smutnego psiaczka.

- Pff...gdybyś był dzieckiem to by zadziałało. Bo teraz to nie działa. I poza tym. Nie wychodzi ci to. Już twój kolega, który stoi nie dlatego nas w samej bieliźnie, wyglądał by lepiej od ciebie.

*szok na twarzy "starszego" Natsu*

- Co? - powiedział cicho.

- Chyba patrzą na ciebie Gray. - powiedziała Erza. Z przyszłości.

- Niby dlaczego? - zapytał ciemno włosy.

- Spójrz w dół to zobaczysz. - powiedziała Erza. Z przeszłości.

Gray spojrzał w dół. Stał w samych majtkach.

- Ej! Gdzie moje ciuchy!? - zapytał Gray.

- A nas się nie pytaj. Tylko samego siebie. - powiedziała Carla. Z przyszłości.

- Jak można rozbierać się w miejscu publicznym? Żenada. - powiedział "młodszy" Gray.

- Eee...Gray? Spójrz na siebie. - powiedziała Lucy. Z przeszłości.

Drugi Gray spojrzał na siebie. I tak samo jak jego "starsza" wersja stał w samej bieliźnie.

- Ej! Moje ciuchy też zniknęły!

- Czy ten chłopak od uczy się tego bezpośredniego rozbierania się? Czy mu tak zostanie? - zapytała Carla. Z przeszłości.

- Raczej zostanie. - powiedziała Erza.

- Aye. - dodał Happy.

W tym czasie u "starszego" Natsu i pani od jabłek.

- Więc jak? Mówisz, czy nie? - zapytała kobieta.

- Ee...niech będzie.

- No i cudnie.

- Ale nie powiem pani nic po hiszpańsku. - uśmiechnął się lekko.

- Ale jak to?

- Bo ja...- umilkł na chwilę. - BO JA DLA PANI ZAŚPIEWAM! - krzyknął Natsu.

- NANI!?**. - krzyknęli wszyscy ze zdziwienia.

- Zaśpiewasz? - zapytała, również zaskoczona kobieta.

- Tak. Zaśpiewam. - powiedział dumnie.

- Że co? - zapytała Lucy.

- Przecież on nie zna języków obcych. On nawet swojego narodowego języka nie zna dobrze. A co dopiero, hiszpańskiego. - powiedziała Gray.

- A tym bardziej śpiewać. - powiedziała Erza.

- A skąd wiedzie? Może Pan Natsu potrafi śpiewać? - zapytała Wendy.

- Nie potrafi. - powiedział Happy. Z przyszłości. - Kilku krotnie śpiewał pod prysznicem, czy we wannie Lucy. I nie wychodziło mu to zbyt dobrze. Już Gajeel lepiej od niego śpiewa.

- Aż tak źle? - zapytała Erza.

- Oj. Tak. To jego "wycie" brzmi zupełnie jak okrzyki godowe u morświni.

- A skąd ty wiesz, jak brzmią okrzyki godowe u morświni? - zapytała Lucy. Z przyszłości. - I poza tym. Jakoś nigdy nie słyszałam, żeby podśpiewywał w łazience.

- Bo powiedziałem mu, żeby więcej tego nie robił, bo go żona zostawi. I widzisz. Posłuchał mnie.

- A z tymi morświniami?

- To już pozostanie tajemnicą.

- Poważnie?!

- Happy! Choć tu do mnie! - krzyknął z oddali Natsu.

- Aye. - powiedział nie chętnie. - Jak zacznie, to zakryjcie uszy. Dobrze wam radzę. - powiedział i pofrunął do przyjaciela.

- Happy ty bierzesz akordeon. - w ręku Happy'ego, niewidomo jak znalazł się akordeon.

- Ale ja nie umiem na tym grać.

- To się nauczysz. A ja biorę sombrero i gitarę. - na głowie Natsu znalazł się kapelusz a w ręku trzymał gitarę.

- Przecież ty nie umiesz grać na gitarze.

- To dzisiaj się nauczę.

- To będzie piosenka o...pani. - powiedział do kobiety, poruszając przy tym brwiami w górę i w dół.

- O mnie? No to...zamawiam się w słuch.

- Moje uszka tego nie wytrzymają. - powiedział załamany Exceed.

- Chyba zaraz zacznie. Trzeba zakryć uszy. - powiedział Gray.

Wszyscy zakryli sobie uszy. A Natsu zaczoł śpiewać.

( WŁĄCZ MUZYKĘ W MEDIACH! PILNIE! )

Señora Gomez, lo siento

me quedé dormido estudiando

en verdad quiero pasar la prueba
muchas palabras en español he aprendido.

Por ejemplo:

manzana,
cebra,
biblioteca,
saca puntas,
y zapatos.

Por favor deme otra oportunidad
tal vez voy a tener dulce de algodón

se ve...
...delicioso!

(PL.)

Pani Gomez, przepraszam.

Zasnąłem w czasie uczenia się.

Naprawdę chcę zdać test.

Nauczyłem się wielu słów po hiszpańsku.

Na przykład:

jabłko,
zebra,
biblioteka,
temperówka
i buty.

Daj proszę mi kolejną szansę.

Mam ochotę na watę cukrową.

Ponieważ wygląda...

...przepysznie!

*twarze reszty w szoku*

- Podobno śpiewa gorzej od Gajeel'a. - powiedział Gray. Z przyszłości. Z szokiem na twarzy. - A tu...

- Niespodzianka. - powiedziała Lucy. Z przyszłości. Z szokiem na twarzy.

- Śpiewa lepiej od Gajeel'a. - powiedziała Erza. Z przyszłości. Również z szokiem na twarzy.

- O wiele...- powiedziała Wendy. Z przyszłości. Z szokiem na twarzy.

- Lepiej. - powiedziała Carla. Z przyszłości. Też z szokiem.

- Eee...- tyle dali radę powiedzieć, magowie z przeszłości.

- Jak?....- powiedział Happy. Z przyszłości.

- I co? Spodobało się prawda? - powiedział do kobiety, Natsu.

- Cóż...Ehe...powiem tyle. Po 1. Nie nazywam się Señora Gomez. A po 2. Musisz się pożądnie nauczyć hiszpańskiego.

- Czyli jak? Pomoże mi pani?

- Nie.

- No ale...przecież powiedziałem po hiszpańsku a nawet zaśpiewałem.

- Ale słabo. Musisz się bardziej postarać.

- Eee! Poczeka Pani na chwilę.

Natsu podszedł do przyjaciół, którzy nadal stali w mega szoku.

- Zna ktoś hiszpański?

- Od kiedy?

- Hmm?

- Od kiedy ty umiesz śpiewać!? - zapytali wszyscy.

- Od zawsze. - odpowiedział.

- Co ma znaczyć od zawsze?! Ty śpiewałeś okropnie! - krzyknął Happy. Z przyszłości.

- A już się poprawiłem. To kto zna hiszpański?

- Lucy to teraz musisz go nakręcić, żeby śpiewał Nashi na dobranoc. - powiedział Gray.

- Chyba tak. - powiedziała Lucy.

- To ktoś zna czy nie?

- Czekaj. Ja pójdę. - powiedział "starszy" Gray.

Gray podszedł do kobiety. I zaczął mówić do niej po hiszpańsku. Kobieta uśmiechnęła się do niego i coś mu powiedziała. Mężczyzna pożegnał się z sprzedawczynią i poszedł w stronę przyjaciół.

A reszta znowu stała ze szokiem na twarzy.

- Od kiedy ty umiesz hiszpański?

- Aa, razem z Juvią i Storm'em byliśmy kiedyś na wycieczce rodzinnej. I poznaliśmy ludzi, którzy mówili bardzo dobrze po hiszpańsku. No i...się trochę od nich nauczyłem. A powiedział mi, bym poduczył cie trochę tego języka. Bo fatalnie ci poszło.

- Przecież użyłem hiszpańskich słów. - powiedział różowo włosy.

- No tak. Ale nie wiedziałem co mówisz.

- Dobrze wiedziałem co mówię!

- Ah tak?

- Tak!

- To patrz.

*w ręku Gray'a kartka z tłumaczeniem piosenki*

- To jest tłumaczenie, co jej dokładnie zaśpiewałeś.

Natsu zacząłczytać test.

- A więc, dlatego się tak na mnie dziwnie patrzyła.

- No właśnie.

- No to powiedziała, gdzie widziała łowców? - zapytała Lucy. Z przyszłości.

- Tak. Powiedziała, że zmierzali w kierunku wyjścia z Magnolii.

- Czyli te "chłystki" nie są już w Magnolii. - powiedziała Erza.

- Niestety tak. - powiedział Gray.

- Cóż to musimy iść tam gdzie oni zmierzali. - powiedziała Lucy. Z przeszłości.

- No to ruszamy! Ale się napaliłem! - krzyknął Natsu. Z przeszłości.

- Aye sir.

- NASHI! TATUŚ JUŻ BIEGNIE! - krzyknął "starszy" Natsu i ruszył przed siebie. Został po nim tylko trochę kurz.

- Ten to się mega napalił. - powiedział Gray. Z przeszłości.

- Ej! Maga napalić to moge tylko ja! - krzyknął Natsu. Z przeszłości. I pobiegł za "starszym" sobą.

- Przecież to byś ty. Tyle, że starszy. - powiedziała Lucy. Z przeszłości.

***

Kolejny rozdział już za nami. 😆

Taki prezencik na Mikołajki. 🎅

PS. Wyobraźcie sobie, że to Natsu śpiewa. 😅

Gomenasai*- pl. Przepraszam.

Nani**- pl. Co?