— Piotruś,  jestem zmęczony i głodny — mruknąłem ukochanemu na uszko,  a na potwierdzenie swoich słów ostentacyjnie  ziewnąłem,  a mój brzuch zaburczał.

Roześmiał się.  Kochałem jego śmiech. Po chwili sam zacząłem się brechtać jak on.  Jednak to przysłowie, że z kim przystajesz,  takim się stajesz, sprawdzało się.

— Wiem.  Koreańczycy nie postarali się,  by zapewnić nam na czas pokoje, a w restauracji zabrakło miejsca — rzekł już,  poważniejąc.

Przelotnie musnąłem jego usta i wtuliłem się w jego ciepłe ciało.  Westchnąłem.  Byłem szczęściarzem. 

— Pieszczoch z ciebie,  kitty.

— Mhm. Tylko twój...

Pogładził moje włosy i złożył pocałunek na moim czole.

— Zdrzemnij się, słońce,  a ja pójdę na zakupy i ugotuje nam kolację.

— Mhm.

Otarłem się jak kociak o niego i położyłem się na kanapie.  Piotrek podłożył mi poduszkę pod kark i okrył kocykiem w marynowaną paprykę.

— Śpij dobrze, słońce.

Pocałował mnie w czoło, założył
kurtkę i zmienił papcie na półbuty, po czym wyszedł, cichutko zamykając drzwi.

Przez chwilę wpatrywałem się w sufit i liczyłem dźwięk uderzeń zegara.  W pewnym momencie zasnąłem i obudził mnie zapach smażonego mięsa,  sosu curry i gotowanego ryżu.

Rozchyliłem powieki i zobaczyłem,  jak zdobi dania marynowaną papryką.

— Wyspałeś się,  kotku?

— Mhm.

Rozciągnąłem się jak kot.

— To dobrze...

Wstałem, objąłem go od tyłu i ucałowałem kark.

— Pięknie pachnie.

— Mhm.

Zjedliśmy obiadokolację, śmiejąc się,  rozmawiajając o hodowli papryki i zastanawiając się,  czy sproszkowana działa tak samo jak marynowana.

Cieszyliśmy się swoją obecnością.

Patrzyliśmy z miłością w oczy.

I ufaliśmy.
Bezgranicznie.

-------------------------------
Edycja walentynkowa.
Dziś jeszcze będzie:

* Tande/Fanni,
* Freundokot 2 i 3 (zauważyłam,  że nie lubicie screenów, więc przepiszę),

I jeszcze jedno:

287 miejsce w fanfiction.

Dziękuję Wam.