Zawsze patrzę na ludzkie dłonie. One pozwalają poznać człowiekiem. Odzwierciedlają jego prawdziwe "ja". Zniszczone i z wystającymi żyłami świadczą o wielkiej determinacji i trudzie, a także poszanowaniu pracy. Te gładkie mówią, że ktoś jest lekkoduchem. Poobgryzane paznokcie informują o fobiach, starannie poprzycinane o perfekcjonizmie, zapuszczone i pomalowane o dbałości o swoją urodę.

Wszystkie dłonie opowiadają inne historie.

Inne drżą, drugie namiętnie gestykulują, a trzecie są nieruchome jak skała.

Idealnie opisują ludzkie charaktery.

Idealnie informują o targających nimi emocjach i uczuciach.

Para rąk. Mówi tak wiele. Więcej niż słowa.

Nigdy nie ufam swoim zmysłom.

One kłamią.

Wzrok i słuch zwiodą.

Dotyk nigdy.

Nie muszę widzieć, by wiedzieć, że masz najpiękniejszą twarz na ziemi. Nie muszę słyszeć, by wiedzieć, że mnie kochasz.

Gdy palcami dotykam miejsce, gdzie znajduje się twoje serce, czuję drżenie.

To ono.

Bije.

Dla mnie. 

---------------------------------------------------------

Dziś cały dzień czytałam i nie miałam czasu na pisanie. Wiecznie nie mogę czytać "Pruderyjnej dziwki" i zastanawiać się, czemu nie piszę jak autor tego arcydzieła. Ale na szczęście kiedyś przeczytam jego książkę. Miło wiedzieć, że nie zmarnuje się on na Wattpadzie. I wcale nie idę znów jej czytać ("Pruderyjnej dziwki"). 

A i jeszcze jedno.

Na osamljenost pojawiło się ff o Kamilu Stochu. Nie żaden ckliwy romans tylko rozmyślania nad "być".

A my się jeszcze widzimy, bo muszę napisać shoty do kawałków Zeusa.

Pozdrawiam.