Rozkwitały pąki białych róż. W słońcu przybierały kolor krwi.

I już nie były białe jak śnieg. Były szkarłatne. Choć nie zrosiły ich twoje krwawe łzy.

Pośród głuchej ciszy stałaś i patrzyłaś na sinoblade wargi, które nie obdarzą cię paletą emocji.

Już nie spojrzysz w oceany jego oczu. Blade powieki je skrywają. I już się nie rozchylą. Nie zatracisz się w jego mętnych - już - oczach.

Możesz tylko patrzeć i krzyczeć, dopóki wiatr nie skamienieje.

------------------------------

Dla Kamwisz. Mam nadzieję, że Ci się podoba.

Pozdrawiam i idę pisać wierszyki na jutro. A tak na serio myślę nad innymi wyzwaniami.