Mój przyjaciel, jak zawsze wprosił się do mojego mieszkania nieproszony, kiedy paradowałam po pokoju półnaga z maseczką na ryju i włosami ukrytymi pod ręcznikiem.

— Pan Freund to chyba nigdy nie nauczy się pukać —  mruknęłam pod nosem, ale Severin musiał to usłyszeć. Cholernik miał nietoperzy słuch.

— Ej maleńka, słyszałem. Poza tym nie masz nic, czego bym nie widział.

— Pff.

Zaśmiał się.

— Uczysz się od najlepszych. A teraz bądź grzeczną dziewczynką i zmyj tą zieloną maź z buzi, wysusz włosy i wróć.

—  Pan i władca.

— Pff.

Poszłam się ogarnąć. Wiedziałam, że domowe SPA nie było dobrym pomysłem — Sev jako sąsiad temu nie sprzyjał. Dobrze, że nie podglądał mnie przez lornetkę, choć nie miał, czego podziwiać.

Po dziesięciu minutach wyszłam z łazienki.

—  Zamknij oczy i podnieś ręce do góry. —  Zaczął mi zakładać jakąś koszulkę. —  Możesz już opuścić ręce, ale nie podglądaj. —  Poczułam coś zimnego na policzkach. —  Gut. Możesz już patrzeć.

Rozchyliłam powieki, a Sev podprowadził mnie do lustra znajdującego się w przedpokoju. Ubrał mnie w koszulkę Bayernu, która została podpisana przez Roberta Lewandowskiego i Manuela Neuera. Pisnęłam, jakbym zobaczyła mysz i rzuciłam się na niego. Prawie go stratowałam, ale mu to nie przeszkadzało. Objął mnie i okręcał wokół własnej osi. Wariat. Nosić wieloryba.

— Dziękuję — szepnęłam mu na uszko, przygryzając płatek ucha.

—  Mhm. Ubieraj się, słońce. Jedziemy na mecz...

— ... a potem na kebsa.

—  Na kebsa —  przytaknął. —  Też mam chcicę.

—  Uważaj, bo przytyjesz...

—  Spalimy to.  —  Poruszył sugestywnie brwiami.

Zarumieniłam się i pacnęłam go w ramię.

— Stary zbereźnik.

Autorstwa osamljenost

------------------------------

Znów sędziowie okradają Kamila z medalu. Biorę ekipę z Łodzi i razem z einsamekirsche jadę im spuścić manto. Kto dołącza?

Pozdrawiam.