Zaparkowałam przed swoim nowym domem. Wreszcie poczułam się wolna. Nie musiałam znosić ciągłych kłótni. Mogłam zacząć na nowo czerpać z życia. Z dala od domu,  od Polski.  W kraju,  który od zawsze mnie intrygował,  choć zbyt dobrze nie znałam niemieckiego.

Wysiadłam z samochodu i skierowałam się do bagażnika po pudła z rzeczami.  Kilka dni wcześniej wynajęłam mieszkanie w Monachium i odebrałam klucze od mojego nowego lokum.

Widziałam, jak obserwuje mnie szczupły mężczyzna,  który kosił trawę.  Skądś go znałam, tylko w tym momencie nie mogłam sobie przypomnieć jego imienia.

Otworzyłam bagażnik i wyciągnęłam pierwsze lepsze pudło. Prawie ugięłam się pod jego ciężarem. Sąsiad musiał zauważyć moje problemy i pomógł mi z rzeczami.

Bez marudzenia nosił ciężkie pakunki, uśmiechając się przy tym. Nawet nie wyglądał na zmęczonego, gdy stawiał ostatnie pudełko przy ścianie.

— Danke — wyszeptałam nieśmiało, chowając dłonie za plecami, by nie widział, jak się denerwuję. Choć rumieniec musiał mnie zdradzić, bo posłał mi pokrzepiający uśmiech.

— Nie ma za co — odpowiedział. — Trzeba pomagać sobie.

Skierował się do drzwi.

— Jak ja panu się odwdzięczę?! — krzyknęłam za oddalającym się mężczyzną.

— Jak ze mnie pan. Aż taki stary nie jestem — zaśmiał się. — Nazywam się Severin F...

— Freund — dokończyłam cichutko.  Mój ulubiony skoczek.

"Ale wtopa, Monia" — pomyślałam.

Nie dałam po sobie nic poznać.

— Monika — przedstawiłam się.

— Ładnie — powiedział, a przynajmniej tak mi się wydawało,  pocałował mnie w dłoń i wyszedł.

A ja prawie urwałam żyrandol,  skacząc wysoko ze szczęścia, bo poznałam swojego ulubionego, niemieckiego skoczka.

Autorstwa osamljenost/mojego.

-------------------

Tak. Oba profile należą do mnie. Postanowiłam zareklamować ten drugi, nowy. Najlepiej jednak tekstem, więc napisałam. Jak wrażenia?

Pozdrawiam i jutro czeka na Was nowe wyzwanie.

Podejmiecie je?