Zatrzymałem się na podjeździe pod domem blondyna. Miałem ogromną nadzieję, że nie będę musiał na niego długo czekać. Nie mieliśmy na to czasu. Zatrąbiłem klaksonem chcąc go pośpieszyć. Chłopak wybiegł z domu w rozpiętej kurtce i kawałkiem tosta w ustach. Zaśmiałem się pod nosem. Wrzucił swój bagaż na tylny fotel i usadowił się na miejscu pasażera.

-Hej. – Przywitał się wyjmując kromkę z ust. Nachylił się w moim kierunku by mnie pocałować. Cmoknąłem go szybko i wykręciłem spod jego domu.

-Hej, zjedź to. Bo w autokarze nic nie będziesz jadł. – Usłyszałem jak chrupie.

-Wysadzisz mnie od drugiej strony szkoły?- Zapytał ocierając usta.

-Przejadę od tyłu. – Odpowiedziałem skupiając się na drodze.

-Masz coś do picia? – Podałem mu kubek z kawą.- Kto jedzie jako opiekun?

-Pani Mayer. – Zaczesałem grzywkę do góry skręcając w boczną uliczkę.

-Boże, serio? Nie mogli załatwić kogoś lepszego? Na przykład pana Aschenwalda? – Jęknął załamany wyborem opiekunki na wycieczkę klasową. – Ona nie była czasem twoją nauczycielką?

-Wychowawczynią. – Doprecyzowałem przypominają sobie starszą kobietę w tej roli. – I wtedy też była irytująca.

- Nosz cholera jasna. – Zaśmiałem się zatrzymując samochód na parkingu. Daniel rozejrzał się naokoło, sam też to zrobiłem. Jeszcze nikogo nie było.

-Wypiłeś te swoje tabletki? – Pokiwał głową wciągając czapkę na głowę. Cmoknąłem go szybko w usta. – Wyskakuj z samochodu, kochanie.

-Ile godzin się jedzie do Pragi? – Zapytał sprawdzając wiadomości na telefonie.

-Autokarem chyba z 4 godziny. – Jęknął uderzając głową w deskę rozdzielczą. Rozpiął pas i chwycił za klamkę. – Wychodź ,wychodź.

-Próbuję. – Zaśmiał się i zamknął za sobą drzwi. Zaczął wyjmować swoje rzeczy. Sam wysiadłem i podszedłem do bagażnika by zrobić to samo. Zatrzasnąłem bagażnik.

-Zebrałeś się? – Zapytałem trzymając w dłoni pilota.

-Tak!- Zawołał zamykając drzwi.

-No to chodź. – Zamknąłem samochód i ruszyłem w stronę zbiórki. Daniel podążył za mną. Gdy się zatrzymał głośno ziewnął. – Ktoś chyba będzie spał w autokarze.

-Z tymi debilami? Nie ma szans. Będą drzeć ryja całą drogę. –Zaśmiałem się na jego opis zachowania kolegów z klasy. – Z czego się śmiejesz, mówię Ci. Tak będzie.

-Nie wierzę, pan Huber pierwszy na miejscu zbiórki. Jak do tego doszło. – Spoważniałem słysząc głos kobiety. – Cześć, Gregor.

-Dzień dobry, Liso. – Przywitałem się, posyłając jej wymuszony uśmiech. Spojrzałem wymownie na blondyna, wywrócił oczami.

-Dzień dobry. – Kobieta pokręciła głową. To , że go nie lubiła to niedopowiedzenie. – Widzi pani, umiem pozytywnie zaskoczyć.

-Aż dziwne. Może masz słabe oceny z angielskiego i chcesz się podlizać Panu Schlierenzauerowi? – Odchrząknąłem widząc jak mocno się zarumienił. Nie musiała tego widzieć.

-Daniel akurat ma z angielskiego bardzo dobre oceny. – Odpowiedziałem za niego.

-Zawsze wiedziałam, że jest bardziej humanistą bo z matematyki to ledwo z klasy do klasy przechodzi. – Daniel wyglądał jakby miał ochotę powiedzieć coś niecenzuralnego w jej kierunku.

-Na szczęście jeszcze tylko rok. –Odpowiedział głosem pełnym irytacji. Nagle zauważyłem wysiadającego z samochodu najlepszego przyjaciela Daniela. Michael zaczął iść w naszym kierunku.

-Michael, dobrze cię widzieć. Wyspany? Czy podzielasz ledwo przytomny stan Daniela? – Zapytałem go, chcąc odwrócić uwagę od Daniela zanim ten odpyskuje coś matematyczce.

-Dzień dobry, w miarę wyspany. Ja mogłem spać, nie tak jak on. – Kiwnął głową na Hubera.

-To bardzo dobrze, zajmiesz go czymś w autokarze. – Powiedziała Lisa. Zmarszczyłem brwi, nie bardzo rozumiejąc co ma na myśli. – Nie będzie dziewczyn zaczepiał.

-To ostatnie, co bym robił. – Odburknął chłopak dając się odciągnąć na bok. Michael wybuchnął śmiechem, a ja zagryzłem wargę opanowując śmiech.

Oj, to będą ciężkie 3 dni.