Usłyszałem głośne pukanie w drzwi, odłożyłem telefon i ze zmarszczonymi brwiami otworzyłem je. Spojrzałem w twarz lekko uśmiechniętego Słoweńca. Domen wyglądał na zakłopotanego.

-Hej, coś się stało?- Zapytałem opierając się o futrynę. Kilka razy otworzył usta, jednak nic nie powiedział. Odchrząkną.

-Hej, wiesz co ja może, jednak sobie pójdę. – Zaczął bardzo szybko mówić, co sprawiło mi nie mały problem. Jego angielski był lepszy niż mój. Złapałem go za nadgarstek, nie pozwalając mu na ucieczkę.

-Bez powodu byś tu nie przychodził, uspokój się. Wejdź do środka, na spokojnie powiedz co jest. – Zaprosiłem go do środka, przytaknął i usadowił się na moim łóżku zdejmując z głowy czapkę. Założyłem grzywkę za ucho czekając na rozwój sytuacji. Domen zaczął nerwowo bawić się palami. Mimowolnie zagryzłem wargę, czując się przy nim jak 15 latek.

-Mam do ciebie pytanie, zrozumiem jak powiesz, że nie. Naprawdę. – Przytaknąłem marszcząc brwi. Zaintrygował mnie, miałem tylko nadzieję, że nie poprosi mnie o pomoc w zakopaniu zwłok. – Dasz się zaprosić na kawę? Albo herbatę, co lubisz.

Jego głos drżał, podobnie jak jego dłonie. Zaskoczył mnie, pozytywnie.

-Bardzo chętnie. – Odpowiedziałem czując jak moje policzki z minuty na minutę stają się coraz bardziej czerwone.

-Okey, rozumiem.... Czekaj, zgodziłeś się? – Zapytał zbity z tropu. Zasłoniłem usta dłonią, nie chciałem żeby widział jak wybucham śmiechem. Przytaknąłem, odetchnął z ulgą. – O matko, ja już założyłem najgorszą możliwość.

-Niepotrzebnie. – Posłał mi uroczy uśmiech. –Mam to traktować jako przyjaciels...

-Jako randkę. Oczywiście jeśli chcesz. – Przerwał mi w pół zdania. Pokiwałem głową czując stado motylków w brzuchu.

-Okej, super. – Brawo, Marius. Nie ma to jak robić z siebie debila, powiedziałem do siebie w myślach. – Miałem na myśli, że bardzo bym chciał żeby to była randka.

Dopiero po wypowiedzeniu tych słów zrozumiałem, że były jeszcze gorsze. Schowałem twarz w dłoniach.

-Może ja się już zamknę, zanim jeszcze bardziej się pogrążę.

-To było urocze. – Powiedział Domen. Uniosłem twarz by móc na niego spojrzeć. Szturchnąłem go lekko w ramię, ten jednak złapał na mój nadgarstek. Uniósł go i pocałował wierzch mojej dłoni. Schowałem twarz w łokciu. – Przesadziłem, no nie?

-Troszkę. – Zaśmiałem się na absurdalność całej tej sytuacji. Domen wstał wypuszczając z uścisku moją rękę. Założył czapkę i zatrzymał się z dłonią na klamce. Przez moment chyba walczył z myślami, ale pocałował mnie w policzek.

- To do zobaczenia jutro na skoczni. –Powiedział wychodząc, gdy drzwi się za nim zamknęły dotknąłem dłonią policzka na którym przed chwilą znajdowały się usta Słoweńca. Miałem ochotę skakać jak mała dziewczynka.