Takie małe backstory do poprzednich dwóch części <3 

-Colin! – Zatrzymałem się w drzwiach pokoju syna. Chłopczyk leżał na dywanie i układał Lego. – Widziałeś tatę?

-Poszedł do ogródka. – Nawet na moment nie oderwał wzroku od klocków.

-Co budujesz? – Uśmiechnąłem się pod nosem.

-Zamek. – Posłał mi szeroki uśmiech. Zszedłem po schodach i skierowałem się prosto do ogródka. Johann siedział na trawie, segregując jakieś drewniane części.

- Co robisz, kochanie? – Spojrzał na mnie wesoło, wyciągnął w moim kierunku dłoń.

-Robert przywiózł domek dla Colina do zabawy. Welli miał mi pomóc, ale zaginął w akcji. – Usiadłem obok niego i cmoknąłem go w gładki policzek.

-To może ja ci pomogę?- Johann parsknął śmiechem, posłałem mu mordercze spojrzenie. -Co?

-Dziękuję, słonko. Naprawdę, ale zdolności technicznych to ty nie masz. – Poczułem się oburzony. – Nie rób takiej miny. Dobrze o tym wiesz. Plus, nie chcę, żeby mój piękny mąż zrobił sobie krzywdę.

-Mogę powiedzieć to samo. – Założyłem ramiona na piersi.

-Ja, w odróżnieniu od ciebie, kochanie wiem co robię. – Cmoknął mnie szybko w usta ze zwycięskim uśmiechem. – Nie denerwuj się, złość piękności szkodzi.

-Johann, co ja to miałem kupić? Papier kolorowy, czy papier ścierny? – Do ogródka wpadł Wellinger z siatką pełną zakupów na ramieniu. – Bo kupiłem oba, w razie czego.

-Jest dość znacząca różnica między nimi, Andy. – Zaśmiał się Johann. – Ścierny.

-Proszę cię bardzo. – Podał mu torbę i opadł na ziemię obok. –Może zawołamy Colina? Żeby zobaczył jak się robi takie rzeczy?

-Dobry pomysł. –Przytaknął Johann, podniosłem się i wróciłem do domu.

-Colin!- Chłopczyk zbiegł po schodach patrząc na mnie zaciekawiony. – Tata i wujek składają dla ciebie domek w ogródku. Może im pomożesz?

-Super!- Zawołał mijając mnie i wybiegając na zewnątrz. Pokręciłem głową z uśmiechem i opadłem na kanapę wyjmując z kieszeni telefon. Miałem nieodczytane wiadomości od Andersa i Halvora.

Anders: pytanie wagi światowej

Co nasz solenizant chce na urodziny?

I nie przyjmuję odpowiedzi „nic"

Ja: 1. Kubki z podwójnym dnem

2. szklanki do whiskey

3. wkłady do polaroida i szczoteczki do zębów

Anders: japierdziele

Prezenty dla starych ludzi!

Może mu jeszcze kupię termofor i pieluchomajtki ON MA 34 LATA NIE 78!

Ja: co ja ci poradzę?

Andy kupił mu buty do biegania

Robert jakieś pierdoły do aparatu

Anders: A ty? Mężusiu idealny?

Ja: zegarek, bo stary rozbił

Na paintballu z tobą

Nie żebym ci wypominał

I bilety do LA na tydzień

Anders: I TO SIĘ NAZYWA PREZENT

JESTEM Z CIEBIE DUMNY!

Kupię mu gacie do pływania

Xs?

Ja: tak

Jesteś teraz na zakupach?

Anders: yes

Z Gangiem

Ken powiedział, że kupi mu kubki

Z naszymi podobiznami

Znaczy coo....

Żarcik

Przyjadę tam potem

Ja: ok

Przełączyłem konwersację na tą z Halvorem.

Halvor: mam czysto teoretyczne pytanie

Ja: słucham ....

Halvor: po jakim czasie zamieszkaliście razem z Jo?

Ja: a ja wiem? Nie pamiętam

Chyba po ... pół roku

Halvor: czyli... czysto hipotetycznie, jak ktoś jest ze sobą ok 1,5 roku to można to zaproponować?

Ja: tak, możesz to zaproponować Andrzejowi

Halvor: to było teoretyczne pytanie!

.... Ale serio?

Ja: tak, halv

Serio

Halvor: dzięki

Ja: powodzenia

Czysto hipotetycznie!

- Co tam masz ciekawego w tym telefonie, że się tak szczerzysz? Mam być zazdrosny?- Johann opadł na kanapę tuż obok, obejmując mnie ramieniem.

-Rozmawiam z kochankiem. – Wzruszyłem ramionami, odkładając telefon na bok. – Teraz musze przestać, bo przyszedłeś.

-Pozdrów Halvora. – Ułożyłem głowę na jego ramieniu.- Andy się nam zajął dzieckiem.

-On sam jest dzieckiem. Tylko większym. – Przytaknął bawiąc się palcami mojej lewej ręki.

-Mhm, będzie dobrym ojcem. – Pociągnąłem go na swoje kolana. Ułożyłem dłonie na jego wąskich biodrach.

-Życie jest nie fair. – Zmarszczył mocno brwi. – Jesteś nadal taki malutki i drobniutki jak 10 lat temu. A jedzenia to ty sobie nie ograniczasz.

-Ma się tą nastoletnią przemianę materii. – Zachichotał oplatając ramionami moją szyję.

-Tato!- Momentalnie ogłuchłem słysząc wrzask Colina, którego do salonu wniósł Andreas. – Mogę iść z wujkiem do parku na rowery?

-Możesz, tylko nie wrzeszcz. I słuchaj wujka. – Odpowiedział Johann.

-Yay!- Zapiszczeli równocześnie, biegnąc w stronę drzwi wpadli na wchodzących do środka Kennetha i Andersa.

-Hej, rodzinko. – Gangnes opadł na fotel, z uśmiechem klepnął Johanna w tyłek. – Złaź, goście przyjechali.

-Ty się nie liczysz, Fanni też. Wy tu jesteście codziennie. – Zaśmiałem się w jego szyję.

-Hej, miśki. – Fannemel usiadł na podłokietniku fotela na którym siedział Kenneth. – Nie wiem, czy widzieliście ale małolat wam dziecko uprowadził.

-Zapamiętałeś jak wygląda, żeby zrobić portret pamięciowy?- Kenneth założył nogę na nogę czekając na odpowiedź.

-Wysoki, szczupły, przystojny, ciemnoblond włosy. Z sześciopakiem i anielskim uśmiechem. – Rozmarzył się Anders. – A, no i niebieskie oczka.

-Wszystko to teraz zauważyłeś? – Gangnes uniósł brwi.

-Jestem spostrzegawczy. – Pstryknął go w czoło.

-I masz moc widzenia przez ubranie. – Dodał Johann przez śmiech. Przesunąłem męża bliżej siebie, na co uroczo się uśmiechnął. Pocałował słodko moje usta.

-Daniel, Daniel! Ratuj!- Do salonu wpadł spanikowany Halvor. Johann jęknął zirytowany.

-My mamy dom otwarty, czy co? Może zamontuje drzwi obrotowe? – Forfi zapytał oburzony. Granerud usiadł obok, podkurczając kolana pod brodę.

-Co jest?- Zapytałem, zmartwiony jego stanem.

-Zapytałem go, ale spanikowałem i zwiałem zanim mi odpowiedział. –Strzeliłem sobie w czoło. – I co teraz? Spieprzyłem.

-Czuję się jawnie wykluczony z tej rozmowy. Zmieńmy to. – Wtrącił się Kenny.

-Zapytałem Andrzeja, czy chciałby razem zamieszkać. – Chłopaki rozdziabili usta.

-Nie chcę być teraz niemiły, jesteś najlepszym przyjacielem mojego męża. Ale kurwa mać, Halvor. – Zaczął Johann. – Panikujesz, ale on pewnie panikuje jeszcze bardziej. Jeśli jesteś pewien, że tego chcesz to jedź tam i módl się, żeby on tam był i chciał z tobą rozmawiać. Jesteś dorosłym facetem, zacząłeś to skończ.

-Zgadzam się.- Anders i Kenneth tez przytaknęli.

-Dobra, może mnie nie nienawidzi. Zacznie pewnie na mnie wrzeszczeć i przeklinać po polsku. A ja nie będę miał pojęcia co do mnie mówi. – Podniósł się i otrzepał spodnie. – Jak przeżyję, to napiszę.

-Powodzenia! – Zawołaliśmy za nim.

-Szykuje się nam weselicho, mówię wam. – Spojrzeliśmy na Andersa.

-Dawno na żadnym nie byliśmy. – Westchnął Johann bawiąc się moimi włosami.

-Bo w naszym towarzystwie to tylko wy macie farta życiowego. My będziemy wiecznie sami!- Opadł na Gangnesa.

-Boże. – Jęknął Kenny, łapiąc go jednocześnie ratując go przed spotkaniem z podłogą. – Będziesz wracał na nogach.

-Mam do domu 500 metrów, dam radę. – Ułożył się wygodniej, machając swoimi małymi nóżkami. – Ale wracając do tematu, nie byłem na weselu chyba od waszego.

-Byłeś, matole. Na weselu mojej kuzynki ze mną. – Poprawił go Kenneth, Anders spojrzał na niego zdziwiony.

- Kiedy to było? – Kenneth na moment się zastanowił.

-Chyba dwa lata temu. – Johann ułożył głowę na moim ramieniu, zacząłem gładzić go po plecach.

-Ja tego nie kojarzę, ale niech ci będzie. – Zaśmiałem się na ich przekomarzanie. –Wyparłem ten fakt z pamięci.

-Kocham Cię. – Wyszeptał w moją szyję, Johann. Oplotłem go ramionami. – Bardzo, bardzo.

-Ja ciebie jeszcze bardziej. – Odpowiedziałem widząc, jak się uśmiecha.

-Niemożliwe. – Cmoknąłem go w czoło.

-Chcemy pizzę? – Przytaknąłem na pytanie Kennetha. Johann splótł nasze palce. Ucałowałem wierzch jego dłoni i wszystkie knykcie.

Mój książę.