Tak. Oczuwiście. Chłopcy muszą porozmawiać, co oczywiście kończy się moim bezcelowym błąkaniem bo budynku. Dookoła panuje cisza. Przez ośrodkowe okna wpada żółte światło przydrożnych latarni tworząc lekką poświatę. Idąc korytarzem skierowałam się w stronę skrzydła norwegów. Zbliżając się do zakrętu usłyszałam ściszony głos. Nie musiałam się wychylać by wiedzieć do kogo należy. Kenny. Mówił on jednak w swoim , nie zrozumiałym dla mnie języku . Ton jego głosu był spokojny, wręcz kojący. Przez chwilę tylko on mówił. Po chwili jednak usłyszałam lekkie pociągniecie nosem i szloch. Nie był to Kenneth. Lekko wychyliłam się by zobaczyć kim jest płacząca osoba. Przez ograniczoną widoczność i to że stał tyłem byłam w stanie dostrzec jedynie niski wzrost i lekko wywijające się przy uszach włosy. Jednak dalej się nie odzywał. Kenny objął jego twarz dłońmi i kontynuował swój monolog, pokrzepiająco się przy tym uśmiechając. Nie miałam pojęcia co mogło się wydarzyć ale byłam pewna że nie było to nic przyjemnego. Kenny zgarnął mu grzywkę z czoła , przytulił do swojej piersi i umiejscowił brodę na czubku jego głowy. Ten wtulił się w niego najmocniej jak mógł. Na kilka chwil zapanowała cisza. Kiwali się lekko na boki jakby unoszeni niemą muzyką. Potem usłyszałam delikatny głos Kennetha.

-Jeg elsker deg* Fanni.

-Jeg elsker deg ogsa.

Były to jedyne słowa które byłam w stanie zrozumieć. Tak ważne. Rozumiałam już łzy. Kochali się. Jednocześnie bojąc się tej miłości, jej konsekwencji. Tego jak zostaną postrzeżeni , czy ludzie to zaakceptują? Czy ich najbliżsi to zrobią? Oparłam się o pobliską ścianę i stałam tam przez chwilę myśląc co robić. Postanowiłam wrócić do pokoju. Zastałam tam dwójkę moich przyjaciół śpiących , słodko do siebie przytulonych. Pomyślałam wtedy, co to za czasy kiedy dwójka kochających się ludzi nie jest akceptowana. Czy miłość nie miała sprawiać że życie będzie piękniejsze? Po tym co dzisiaj zobaczyłam nie byłam taka pewna.

*Kocham cię.- Po norwesku jakby ktoś się nie domyślił. :P