— Zabieram jej ciało. — powiedział wampir o ciemnych oczach, tak ciemnych, jak ciemna była noc i włosach tak jasnych, jak te Jonathana Rackforda. William patrzył na niego zdezorientowany, nie mógł wypowiedzieć nawet słowa, ani nie potrafił odczytać myśli nieznajomego.

— Jestem jej stwórcą. — wyjaśnił. Crispin potrząsnął głową.

— Słucham?

— Ugryzłem ją. Przemieniłem. Nie wiem, jak bardziej mam być dosadny? — uniósł brew. — Zabieram wszystkie dwoje dzieci po ich śmierci. Swoją drogą, Theresa była najdłużej żyjącym wampirem, którego przemieniłem.

— Kim ty jesteś? — Will wreszcie zdołała otworzyć usta i cokolwiek wydukać.

— Mam na imię Mikel. — podniósł Tessę i w ciszy ruszył w nieznaną im stronę. William wymienił spojrzenie z Crispinem i od razu poszli za nim. Nikt jednak nie czuł potrzeby odzywania się po drodze, mimo faktu, że nie do końca każdy sobie ufał.

Tessa została ułożona na chwilę na ławce w taki sposób, jakby składano jej ciało do trumny i gdyby nie ślady krwi, mogłoby się wydawać, że po prostu śpi.

— Wyjaśnisz łaskawie, co tu się wyprawia? — zapytał William rozdrażniony.

— Oczywiście — Mikel wzruszył ramionami. — Po co te nerwy, Williamie? — zmrużył oczy. Will nie mógł wejść do jego głowy, za to Mikel zrobił to bez trudu. — Jestem w Londynie odkąd dowiedziałem się, co tu wyprawia Victor, a raczej... co grozi Theresie — wskazał na nią brodą. — Wiedziałem, że w końcu do tego dojdzie, dlatego się nie wychylałem, ale już czas rozprawić się z naszym wspólnym wrogiem na dobre. — westchnął ciężko. — Theresa jest ostatnim przemienionym przeze mnie wampirem, a było ich jeszcze pięciu. — po jego twarzy przemknął cień smutku.

— To chyba nie problem, możesz ugryźć kogokolwiek. — Crispin nie rozumiał, co się dzieje.

— To jest problem. Mogę przemienić tylko jedną osobę na sto lat. — wycedził przez zęby.

— Słodki Jezu... — William zatoczył się w tył, jakby zasłabł. — Ty jesteś...

— Wnioski zachowaj dla siebie, kochany — przerwał mu. — Wszystko w swoim czasie. Wróćcie po resztę swojej cudownej ekipy ratunkowej — spojrzał na Tessę. — Ironia losu — rzucił z nutą sarkazmu. — Potem spotkamy się u ciebie — zwrócił się do Williama.

— Chcesz zabrać ciało naszej przyjaciółki i rozkazujesz nam tak, jakbyś był...

— Panie Vicoletti — Mikel rozmasował czoło. — Żyje pan prawie dwieście czterdzieści lat i jeszcze nie przyzwyczaił się do utraty?

Crispin nie wiedział, co powiedzieć.

— Właśnie — kontynuował Mikel. — Jak tylko złożę ciało Theresy razem z resztą jej braci i sióstr, zawitam do was. Jestem wam potrzebny, nawet nie macie pojęcia, jak bardzo.

— A co z resztą? Nie mogą jej pożegnać? — pytał.

— Ile wy macie lat? — potrząsnął głową. — Zresztą, miała piękne pożegnanie i piękną śmierć. Róbcie co mówię. Teraz.

William czuł jakieś niewytłumaczalne przekonanie, że muszą tak postąpić. Bez słowa zacisnął dłoń na ramieniu Crispina i zaczął go prowadzić do swojego mieszkania.

Obaj utracili tej nocy cząstkę siebie.

* * *

Kiedy Mikel bez pukania wszedł do mieszkania, zastał garstkę wampirów w kompletnej rozpaczy.

— Cholera — wydukała Celine. Nie mogła uwierzyć, że go widzi. Zdumiona zrobiła krok w jego stronę, a później pocałowała jego pierścień.

Yyvon i Anthony próbowali odnaleźć się w sytuacji. Śmierć Theresy wstrząsnęła każdym tak bardzo, że nikt nie potrafił myśleć logicznie. Każdy chciał przebić serce Victora.

— Wy się znacie? — pytanie padło z ust Yyvon.

— Oczywiście — oburzył się Mikel. — Celine też przemieniłem. I tylko ona ma tutaj prawo do załamywania się, bo jest młoda. Wy — omiótł wzrokiem pozostałych. — Zawodzicie mnie.

— Jesteście spokrewnieni? — żachnęła się, wskazując na Williama. Spojrzał na nią spod byka, a później oparła się o ścianę, krzyżując nogi w kostkach.

— Jako jej stwórca czuję, jak bardzo byliście dla niej ważni — wzrok utkwił w Willu. — Zwłaszcza ty. Muszę jednak was prosić, żebyście ochłonęli.

— Tessa na balu powiedziała mi, że Victor chce wskrzesić Deborah — wyznał.

— Dobry Boże — Mikel westchnął długo. — Jakby bycie wampirem nie było już wystarczającym pogrywaniem ze śmiercią. Nie wiedziałem, że o to mu chodzi.

— Teraz już wiesz. Powiedziałeś, że musimy pokonać wspólnego wroga. Jak to zrobić?

— Victora nie da się zabić na dobre. Niestety — położył dłoń na lewej piersi. — Da się go uśpić. Tak jak kilka lat temu. Dopóki kolejny idiota nie postanowi wyjąć z niego kołka.

— Kołek? — prychnął Crispin. — Naprawdę wystarczy osik?

— Czy ja coś mówiłem o osiku? — potrząsnął głową. — Potrzebujemy kołka z Wolemii Szlachetnej. Najlepiej kilku, bo Victor jest silny i trzeba go osłabić.

— Jego ludzie mają wytatuowane drzewo — odezwał się Anthony. — To Wolemia Szlachetna, prawda?

— Widzę, że Victor nadal szanuje rodzinne tradycje.

— Rodzinne tradycje? — niemal krzyknęła Celine.

— Aha — potwierdził. — Dajcie spokój, nikt nie pomyślał, że w tym świecie musi być równowaga dla niego? Zawsze jest zły i dobry. Ja to ten dobry — uśmiechnął się. — Mikel Moriatti. — zaprezentowała się dłonią.

Wszyscy, poza Willem, wciągnęli powietrze ze świstem.

— Nasza rodzina pochodziła z terenów Australii, w XVI wieku przeniosła się do Londynu. Nie mam pojęcia, dlaczego — wzruszył ramionami. — Aborygeńskie korzenie sprawiły, że naszym mottem jest fraza, którą wyrecytuje wam Celine.

— Rozglądaj się wokół, miej oczy szeroko otwarte, uważaj — mruknęła.

— Czyli Wolemia. Potrzebujemy rodzimych drzew, aby zadziałało. Żywe skamieliny rosną w Nowej Południowej Walli w Australii.

— Rany boskie, musimy...

— Nie — przerwał Willowi. — Zadbałem o to lata temu, jak inaczej Henry pokonałby Victora? Muszę się jednak udać w podroż do Paryża, bo tam zwykle przebywam. Zrobię to jutro, Celine i Yyvon pojadą ze mną.

— Ja? — zdziwiła się.

— Tak. Pasujesz do Francji — puścił jej oczko. — I wolę towarzystwo kobiet, bez urazy — zwrócił się do reszty. — Victor nie będzie w stanie dokończyć rytuału. Potrzebuje do tego krwi Tessy, ale nie miał o tym zielonego pojęcia.

— Chociaż tyle — stwierdził Crispin.

— Muszę jednak uprzedzić, że po uśpieniu Victora, Skażeni nie umrą. Rozpęta się pewnie jedna wielka walka, ale poradzimy sobie z tym.

— Mam pytanie — Celine podniosła rękę.

— Mów, dziecko.

— To ty jesz niemowlaki? — pokręciła nosem. Ta kwestia nie dawała jej spokoju.

— Odkryliście mój ołtarz? — był zdumiony. — Owszem, muszę to robić. W sensie pić ich krew, nie zjadać w całości — sprostował. — Nie patrzcie tak na mnie, bycie kimś takim, jak ja, ma swoją cenę.

— Jezu Chryste... — William wzniósł oczy ku sufitowi.

— Mamy pociąg jutro popołudniu — podał bilety wampirzycom. — Reszta niech się postara nie wpaść w kłopoty.

— Co z Rackfordem? Jego też przemieniłeś, prawda?

— Zgadza się, William. Jak na to wpadłeś? I wybaczcie, że powiedziałem, że Theresa była ostatnim przemienionym wampirem. Muszę chronić tajemnicę tak długo, ile się da.

— Jak tylko usłyszałem historię Henry'ego, połączyłem kropki. Zresztą, pomagał nam, więc musiał mieć coś wspólnego z Tessą.

— Owszem — potwierdził. — Zdawał mi raporty z działań mojego idiotycznego braciszka, ale o wskrzeszeniu Deborah nawet nie wspomniał.

— Wydaje mi się, że nie wiedział.

— W takim razie Theresa spisała się lepiej, niż oczekiwałem. Była świetnym wampirem, zabolała mnie jej śmierć.

— Widać — prychnęła Yyvon.

— Urodziłem się w XVI wieku. Wierz mi, że przez ten wszystkie lata nauczyłem się zyskiwać, ale też tracić i nie mrugać przy tym okiem. Nieśmiertelność ma swoje plusy i minusy. To, że nie okazuję uczuć, nie znaczy, że ich nie posiadam. Wręcz przeciwnie. Po co miałbym zapobiegać okropnemu planowi Victora, gdybym miał wszystkich gdzieś?

— Wiedziałeś, że to wszystko się tak potoczy, odkąd cię przemienił, prawda? — spróbował William. — Dlatego upozorowałeś własną śmierć.

— Tak było.

— Dobra, ja mam kolejne pytanie — wtrącił się Crispin. — Skąd wiesz, że możesz przemieniać tylko jednego wampira na sto lat?

— Próbowałem przemieniać wielu, ale każdy rozsypywał się w proch. Kiedy wybił XVII wiek, kolejny przemieniony przeżył. Domyśliłem się, że skoro wraz z przemianą przekazuję również pewne cechy, których żadny inny wampir nie może posiadać, musi być tego ograniczenie.

— Ja chyba napiszę książkę po tym wszystkim — stwierdziła Celine.

— Tessa miała tych zdolności multum — zauważył William.

— Rany — przeczesał włosy. — Czy ona cię kochała? Milczysz, więc albo nie chcesz potwierdzić, albo nie wiesz. W każdym razie wiele ci zdradziła.

— Kochała... — Yyvon się zaśmiała. Dla niej ten pomysł był niedorzeczny.

— Nieważne — Mikel odchrząknął. — Theresa przejęła po prostu cechy poprzednich wampirów, które przemieniłem.

— To znaczy, że Jonathan teraz...

— Dostał paczkę cech, tak.

— Skoro Victor potrzebuje krwi Tessy ze względu na jej właściwości, nie domyśli się, że teraz może wziąć ją od Jonathana, skoro wszystko to przejął? — dopytywał Crispin.

— Koniec pytań na dziś. Muszę odpocząć — uciął.

Następnie wyszedł.

— Co o tym myślicie? — pierwsza odezwała się Yyvon.

— Myślę, że musimy go słuchać — odparł Anthony.

— Zgadzam się — zawtórował mu William. — Celine, może się wypowiesz?

— Chciałabym, ale widziałam go drugi raz w życiu na oczy — wydęła usta. — Przemienił mnie, pożegnał Wolemią i kilkoma innymi zasadami, które najwyraźniej przestały mieć rację bytu. Później skontaktował się ze mną listownie, żebym sprawdziła, czy Jonathan nie przeszedł na stronę Victora.

— A ja myślałam, że to Crispin jest do kitu stwórcą...

— Daruj sobie, Yyvon — spiorunował ją.

— Okay, okay. Przepraszam — uniosła dłonie w geście obronnym. — Odbija mi, tak? Nie obchodzi mnie, co uważa Mikel, Tessa nie żyje i nie potrafię się z tym pogodzić — ukryła twarz w dłoniach i zaczęła płakać.

— Jak? — szepnął Anthony. — Bolało ją? Gdzie ją znaleźliście?

— Victor przebił jej serce kołkiem na naszych oczach — Crispin zdecydował się wyręczyć przyjaciela. — Upadła prosto w ręce Willa.

— Boże... — Yyvon zaniosła się szlochem. Celine czule ją objęła.

— Powiedziała mi, że wiedziała, że umrze — dodał William. — Na pewno bardzo ją bolało, ale była spokojna. Odeszła spokojna.

— Wybaczcie, ale potrzebuję zostać sama — Yyvon pociągnęła nosem i wyszła z mieszkania. Anthony pobiegł zaraz za nią.

Crispin ścisnął ramię Williama i również wyszedł, pociągając za sobą Celine.

Nie wiedziała, czy powinna coś powiedzieć. Sytuacja była koszmarna. Najpierw stracił wychowanka, a teraz przyjaciółkę.

Ujęła więc jego dłoń, kiedy znaleźli się bliżej jej mieszkania, dając mu do zrozumienia, że przy nim jest. Stanął w miejscu, a jego twarz wydawała się kompletnie tekturowa.

Wiatr delikatnie rozwiewał im obojgu włosy.

— Kiedy straciłaś rodzinę? — zapytał łagodnie.

— Chwilę po moim przyjeździe do Londynu. Nie mieli szczęścia. Chcieli tylko coś zjeść na mieście.

— To niedawno — zauważył. — I jak sobie radzisz?

— Nie radzę — zaśmiała się bez krzty wesołości. — Łaziłam po barach, umawiałam się na randki, chodziłam sypiać z różnymi mężczyznami, dopóki nie poznałam was. Daliście mi cel, zadania — wzruszyła ramionami. — A teraz stoję w balowej sukni na środku chodnika, chociaż powinnam założyć czerń.

— Szukałaś pocieszenia.

— Tak — skinęła głową, a kiedy spostrzegła, w jaki sposób na nią patrzy, odezwała się ponownie. — Ale nie chcę być twoim.

— Nie śmiałbym nawet...

— Wiem — przerwała mu, unosząc w górę wyprostowaną dłoń. — Jesteś dżentelmenem. Miałeś to jednak na myśli — uśmiechnęła się słabo. — Lecę na ciebie odkąd rozwaliłeś tą laską moje łańcuchy — palcami dotknęła jej główki. — Nie będę wykorzystywała faktu, że jesteś w rozsypce. Nie jestem taką osobą. — ruszyła dalej.

Dopiero po dłuższej chwili usłyszała znajomy stukot laski.

Mogła zaciągnąć go do łóżka, uwieść, ale co by z tego miała? Tylko jedno wspomnienie i żal, że nic więcej się nie wydarzyło.

_____________________________________

________________________________________