ROK 2052. AUSTRALIA. SYDNEY.

Dawid Otach wylał zawartość wiadra do rowu. Niestety część pomyj ochlapała mu buty.

-Niech to porwą Ścieki! -Burknął i podrapał się po gęstej czarnej brodzie.

Przetarł kalosze starą szmatą i ruszył w stronę swojego domu, w którym mieszkała też jego żona i dzieci.

Wtem podbiegł do niego Harold Turner, lokalny zarządca.

-Potrzebuję cię! Chodź szybko!

Biegienm dotarli do siedziby zarządcy, gdzie mieściły się wszelkie kopmutery i pracujący przy nich naukowcy.  Dawid był jednym z najlepszych.

-Widzisz to?! - Turner wskazał na wykresy, obliczenia i mapy. -To wielkie tsunami! Powódź! Skończymy jak Atlantyda!

-Co możemy zrobić? -Spytał Otach.

-Zwiać. W Melbourne mamy wielki tankowiec z zapasami. Wszyscy się zmieszczą. Musimy się spieszyć... To już się zaczęło...

Wtem zaczął padać deszcz. Bardzo silny. Zerwał się wiatr. Grzmot. Błysk.

-MÓWIŁEM?! BIERZ RODZINĘ I SPOTYKAMY SIĘ TU ZA KWADRANS!

Dawid pognał przez wichurę i deszcz w stronę swego domku.

Dom był w szczątkach. Uderzyła w niego łódź, porwana przez wiatr... Cała rodzina martwa...

Dawid nie mógł się zatrzymać. Musiał wrócić do Turnera.

-Co jest? Gdzie oni...?

-Nie ma ich... Nie żyją.

-Przykro mi... Dobra! Ludzie! Ruszamy do Melbourne! Raz, raz!

DRUGI DZIEŃ

-Straciliśmy łączność radiową z Sydney, Newcastle, Adeline... Zostało tylko Melbourne. To nasza ostatnia nadzieja. -Powiedział Harold do Dawida.

-Cholera...

TRZECI DZIEŃ

-Tasnamia też milczy...

-No nie... A Melbourne?

-Trzymają się. Jeszcze.

-Niech to porwą Ścieki...

SIÓDMY DZIEŃ

-JEST! JEST! PORT NADZIEJI! TAK!

Przed ocalałymi było zrujnowane miasto, ale port i tankowiec były nienaruszone.

Wszyscy rzucili się na pokład, przepychając się i rozpierając sobie drogę łokciami.

Statek odbił od brzegu.

Dawid poszedł na mostek, by zobaczyć swój dom po raz ostatni.

-Panu też się to nie mieści w głowie? -Spytał staruszek w okularach. -Ja już dość widziałem w moim życiu, ale czegoś takiego... Jeszcze nigdy.

-Prawda... Jestem Dawid Otach.

-Mark Harper... Miło mi pana poznać.

MEGAFON: KURS, AMERYKA.

Nagle wielka fala uderzyła w burtę statku. Wszystko się zachwiało.

Na horyzoncie dało się zobaczyć wielki cyklon i falę wysokości pięćdziesięciu pięter zmierzającą w stronę lądu.

Dawid patrzył.

-Jeśli przeżyję, będę szczęśliwy... Ta historia będzie nauczką dla przyszłych pokoleń... Do czego może doprowadzić wojna atomowa... I w ogóle każda wojna...

ROK 2291. STYCZEŃ. POLSKA.

-Niezła opowieść. -Skwitowała Helen.

-Prawdziwa. -Powiedział Frank.

-Skoro już przy opowieściach jesteśmy, opowiem wam jedną z moich młodzieńczych lat... -Zaczął Hans.

-Daj spokój. Jakie możesz mieć historie? -Spytał pogardliwie Peterson.

-Ciekawsze niż twoje! -Odgryzł się tamten. -Kiedyś byłem tajnym agentem. Byłem na misji w Filadelfi, miałem wykraść ich plany...