Peterson leciał już od dwóch i pół godziny.

Czuł, że zaczyna go brać zmęczenie, więc postanowił zrobić sobie przerwę.

Wylądował, napił się herbaty i poszedł spać.

Nie zapomniał o środkach bezpieczeństwa.

Zasnął z palcem na spuście.

Obudziły go dziwne dźwięki.

Otworzył oczy.

Zobaczył nad sobą potwory. Najprawdziwsze potwory. Co prawda miały krztałty ludzkie, lecz ich skóra była pokryta łuskami, oczy miały czerwone i dzikie, a zamiast rąk szczypce, jak u kraba. Były też łyse, a zamiast nóg miały macki, jak u ośmiornicy.

Frank zerwał się na nogi, pociągnął za spust.

Pierwszy oponent zwalił się na ziemię.

Kiedy strzelił do drugiego, pistolet tylko szczęknął. Koniec naboi.

W panice rzucił się w stronę samolotu.

Wyszarpał z komory flarę i strzelię w koerunku monstrum.

Tym razem trafił.

Dziwny stwór zapłonął jak pochodnia.

Jeszcze chwilę miotał się w konwulsjach. Potem zamarł w bezruchu.

Frank zaczął się szybko pakować, ze strachu przed większą ilością "tego czegoś co chciało go przed chwilą zabić".

Zatankował bak samolotu do pełna i wzbił się ponownie w przestworza.

Po półgodzinie zaczął padać śnieg, potem śnieg z deszczem, który przeistoczył się w grad, a następnie w burzę.

Peterson wytrwał tylko 15 minut. Potem zemdlał, a w maszynę uderzył piorun.

Samolot robiąc beczki, zaczął spadać coraz szybciej.

Wtedy Frank się obudził.

Już wcześniej miał na sobie spadochron.

Z wysiłkiem otworzył właz kokpitu i dał się wyrwać sile odśrodkowej.