"ΜΠΑΜΠΆ!"

Ο Namjoon αναστεναξε, ανοίγοντας τα μάτια του. Κοιμόταν -διορθωση προσπαθούσε να κοιμηθεί- όταν η φωνή του Jin τον ξύπνησε. Πριν από εκείνον ήταν ο Yoongi, ζητώντας από τον Namjoon να εξετάσει το νέο του αριστούργημα με ξυλομπογιες, όπου ήταν μια σύνθεση από έντονες μαύρες γραμμές σαν χαρακές και μερικές μαύρες στριφογυριστες γραμμές που κάπως έμοιαζαν με ένα ανεμοστρόβιλο αλλά σύμφωνα με τον Yoongi ήταν δέντρα. Πριν τον Yoongi τον είχε διακόψει ο Hobi, ο οποίος ήθελε να δείξει στον μπαμπά του τον καινούριο χορό που μάθαινε, μόνο που κατέληξε να χορεύει πάνω στο τραπέζι του καφέ και να πετάει κάτω την μισό-γεματη, -διορθωση, μισό-αδεια- κούπα του. Πριν από τη διακοπή του από τον Hobi, διακόπηκε και από τα τρίδυμα, τα οποία έκλαιγαν και ξεσπούσαν για κάτι το οποίο δεν είχε καν καταλάβει.

Τώρα, τέλος πάντων, άνοιξε τα μάτια του για να δει έναν δακρυσμένο Jin.

"Τι έπαθες, γλύκα;"ρώτησε ο Namjoon, κρύβοντας ένα χασμουρητό πίσω από το χέρι του. Χρειαζόταν περισσότερο ύπνο. Δούλευε νύχτες γιατί δεν μπορούσε να φέρνει τα παιδιά στη δουλειά μαζί του ή να τα αφήνει μόνα τους κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το μόνο πρόβλημα με αυτό το πρόγραμμα ήταν ότι η μόνη ώρα για να κοιμηθεί ήταν όταν τα παιδιά του χοροπηδούσαν μέσα στο σπίτι.

"Η Λάλα πέθανε,"είπε ο Jin, κλαίγοντας και τρίβοντας τα μάτια του με αποτέλεσμα να γίνουν κόκκινα.

"Ο" ο Namjoon έμεινε σιωπηλός. Δεν ήξερε πώς να εξηγήσει τον θάνατο σε ένα πεντάχρονο. Ή ο Jin ήταν έξι τώρα; Αισθάνθηκε χάλια για ένα λεπτό, αλλά έχασε το μέτρημα και με τους έξι τους να γίνονται όλο και πιο μεγάλοι κάθε μέρα. Προσπάθησε να κάνει το πρόβλημα στο μυαλό του, αλλά τότε ο Jin άρχισε να του τραβάει το μανίκι.

"Πώς μπορώ να φέρω τη Λάλα πίσω;"ρώτησε ανάμεσα στα κλάματα και στο λοξιγκα.

"Ο Jin.... γλύκα.....δεν μπορείς..... αυτοί δεν.... "ο Namjoon ξεροκαταπιε "Όταν κάποιοι..... φεύγουν.....δεν ξαναέρχονται πίσω. Δεν μπορείς να τους πιέσεις. Απλά έφυγαν, εντάξει;"

"Σαν τη μαμάκα;"

Ο Namjoon πάγωσε. Ήξερε πώς γινόταν ένας απαίσιος πατέρας (ακόμα- ένιωθε σαν να έκανε κάτι λάθος), αλλά ακόμη δεν είχε εξηγήσει στα παιδιά ότι δεν θα είχαν μαμά πια, ότι η μαμά είχε βρει έναν καινούριο μπαμπά με τον οποίο είχε μια καινούρια οικογένεια και δεν χρειαζόταν τον παλιό μπαμπά ή τα παλιά παιδιά πλέον. Δεν ήξερε πώς να εξηγήσει στα παιδιά την κλισέ ιστορία του αφεντικού που κοιμάται με την γραμματέα, η γυναίκα του ήταν η γραμματέας. Δεν ήξερε πώς να εξηγήσει ότι τις νύχτες που δούλευε αργά δεν τις περνούσε τελειώνοντας ένα άρθρο. Δεν ήξερε πώς να εξηγήσει γιατί ήταν τόσο κουρασμένος συνέχεια επειδή δεν υπήρχε κανένας άλλος ενήλικας στο σπίτι για να φέρνει εισόδημα ώστε να υποστηρίξει τα κουτιά με κοτομπουκες σε σχήμα δεινοσαύρου και τα 24 κουτιά ξυλομπογιες.

Δεν ήξερε πώς να εξηγήσει ότι έφυγε και δεν θα ξαναγύριζε. Ούτε για εκείνον, ούτε για αυτούς.

"Η μαμά...."ο Namjoon σταμάτησε και ανεπνευσε πριν τραβήξει τον Jin στο μηρό του και προσπάθησε ξανά."Η μαμά απλώς είναι πολύ απασχολημένη τωρα, εντάξει; Έτσι δεν θα την δούμε. Είναι σαν την νεράιδα των δοντιών και τον Αϊ Βασίλη. Αν περιμένεις για αυτούς και να τους πιάσεις, δεν θα έρθουν, ένταξει; Έτσι.... εμείς πρέπει να συνεχίσουμε, εντάξει; Θα ήμαστε μια χαρά... εντάξει;" Το κάθε εντάξει έσπασε την καρδιά του λίγο περισσότερο, αλλά ο Jin δεν έδειξε να καταλαβαίνει, και αυτό ήταν καλό για τον Namjoon, αν ο Jin δεν ήξερε, αν η χαρά του δεν καταστρεφόταν, αν η παιδική του ηλικία διαρκούσε λίγο ακόμα. Ο Namjoon δάγκωσε το χείλος του, " Αλλά η μαμά δεν είναι σαν την Λάλα, εντάξει; Είναι απλώς απασχολημένη. Πολύ πολύ απασχολημένη."

Ο Jin κοίταξε κάτω, επεξεργαζοντας τα λόγια του Namjoon, Μετά σήκωσε το βλέμμα του πάνω. "Μπορώ να φέρω την Λάλα πίσω;"

Ο Namjoon κούνησε το κεφάλι του.

"Αλλά μπορώ να φέρω την μαμά πίσω;"

Ο Namjoon πήρε μια βαθιά ανάσα, "Δεν πάει έτσι."

Ο Jin κοίταξε κάτω πάλι, μπερδεμένος.

Ο Namjoon ετριψε την πλάτη του κάνοντας μικρούς κύκλους. " Jin; Θες να μου μιλήσεις για αυτήν; "

" Για ποια;"ρώτησε, κοιτώντας πάλι πάνω.

Το παιδί έχει τη μνήμη χρυσόψαρου. "Λάλα; Θες να μου πεις για αυτή; Ήταν στην τάξη σου;"

Ο Jin του έδωσε ένα περίεργο βλέμμα. "Όχι; Γιατί η Λάλα να είναι στην τάξη μου;"

Ηρέμησε, Namjoon. Έχεις την ηρεμία να το ξεπεράσεις. "Μπορείς να μου πεις ποια είναι η Λάλα, τότε;"ρώτησε ο Namjoon αργά, εστιάζοντας σε κάθε λέξη.

Ο Jin στριφογυρισε τα μάτια του και σουφρωσε τα χείλη του. "Η Λάλα είναι το λουλούδι μου. Η δασκάλα μου μου την έδωσε. Είπε, Ένα λουλούδι για ένα λουλούδι. Γιατί είμαι όμορφος και το λουλούδι είναι όμορφο, μόνο που εγώ είμαι ομορφότερος. Αλλά...." τα μάτια του Jin άρχισαν να δακρύζουν πάλι." Αλλά, έριξα πολύ νερό στη Λάλα και τώρα γίνεται καφέ και δεν νομίζω η Λάλα να είναι χαρούμενη."

Ο Namjoon ετριψε το κεφάλι του. Όλα αυτά για ένα λουλούδι.

Ήταν κουρασμένος.

Είχε έναν τρομερό πονοκέφαλο.

Πήγαινε στη δουλειά από τις 11 και τώρα ήταν ήδη 4 και ακόμα και αν τα παιδιά έτρωγαν το βραδινό τους χωρίς να παραπονιούνται ή να πετάνε το φαγητό τους στο πάτωμα, και ακόμα κι αν βουρτσιζαν τα δόντια τους χωρίς να φωνάζουν και να μαλώνουν, και ακόμα κι αν πήγαιναν για ύπνο χωρίς να κλαίνε μετά από πέντε λεπτά που τα σκουντουσε, θα ήταν ικανός να κοιμηθεί 2ωρες, το πολύ.

Το τελευταίο πράγμα που ήθελε στη ζωή του ήταν ένα πεθαμένο λουλούδι.

Ο Namjoon πήρε ένα λεπτό να αναπνεύσει μέσα και έξω, πριν αναγκάσει ένα χαμόγελο να σχηματιστεί στο πρόσωπο του και τρίβοντας το κεφάλι του Jin, απλώνοντας τα δάχτυλα του μέσα από το μαλλί του Jin και θαυμάζοντας σύντομα το γεγονός ότι το άνοιγμα του χεριού του ήταν τόσο μεγάλο όσο το κεφάλι του Jin περίπου. "Που είναι η Λάλα τώρα;"

"Στο παράθυρο της κουζίνας δίπλα από τις ξυλομπογιες."

"Ας την βάλουμε στο παράθυρο με τον περισσότερο ήλιο, εντάξει; Και ας την αφήσουμε να πιεί το νερό που έχει και να μην της δώσουμε άλλο. Δεν νομίζω να διψασει για μερικές μέρες."

"Αλλά αν η Λάλα πεινάσει;"ρώτησε ο Jin νευρικά, μπλέκοντας τα δάχτυλα του και κοιτώντας πάνω κάτω από τις μαυρες του βλεφαρίδες με μεγάλα, ανήσυχα μάτια.

Ο Namjoon του χάιδεψε το κεφάλι, "Θα την ταΐσω όταν επιστρέψω από την δουλειά. Μην ανησυχείς για αυτό, εντάξει;"

Ο Jin εγνεψε αλλά μετά συνοφρυώθηκε.

"Τι τρέχει τώρα;"ρώτησε ο Namjoon, προσπαθώντας να μην αφήσει έναν αναστεναγμό να βγει έξω, αλλά δεν ήταν σίγουρος πόσο θα μπορούσε να αντέξει αυτή την λουλουδο-ιστορία.

"Λοιπόν δεν θα έπρεπε να μιλάς για τον Λάλα έτσι," μουρμουρισε ο Jin.

"Γιατί όχι;"

"Γιατί ο Λάλα είναι ένα αγόρι λουλούδι."

"...."