Ο Yoongi κάθησε στη θέση του στη γωνία στο βάθος της τάξης. Του άρεσε εκεί πίσω επειδή δεν είχε την πίεση του να τον βλέπουν όλοι. Αντίθετα, μπορούσε να δει τα πάντα, και κανένας δεν μπορούσε να τον δει. (Άρτεμη μας βλέπω 😂)

Η δασκάλα τον άφησε να καθίσει εκεί γιατί είχε "μικρότερη ακτίνα καταστροφής". Ο,τι κι αν σήμαινε αυτό.

Δεν τον πείραζε και πολύ όμως. Τα περισσότερα παιδιά στη τάξη του ήταν είτε βαρετά είτε ηλίθια. Απλά δεν ήταν ενδιαφέροντα για να τραβήξουν τη προσοχή του.

Βέβαια δεν ήξερε κανένα όνομα από τα παιδιά στη τάξη του. Αν και αυτό είχε να κάνει περισσότερο με το ότι κοιμόταν, πάρα ότι τα παραμελούσε από τη πλευρά του.

"-οχι! Το κόκκινο είναι καλύτερο!"

"Μαύρο!"

"Κόκκινο!"

Τα δύο αγόρια γύρισαν σε αυτόν αναμενόμενα, και ο Yoongi απλώς ανοιγοκλεισε τα μάτια του, μην έχοντας ακούσει τη συζήτηση.

"Λοιπόν; Ποιο είναι;"ρώτησαν ταυτόχρονα.

"Ποιο είναι τι?"ρώτησε ο Yoongi συνοφρυωμενος.

Το αγόρι που καθόταν μπροστά του αναστεναξε. "Ποιο χρώμα είναι το καλύτερο. Είναι το κόκκινο. Πες κόκκινο."

"Όχι, το καλύτερο χρώμα είναι το μαύρο. Πες του, Yoongi!"

Ο Yoongi δίστασε. "Μαύρο;"

"Χαχα! Κέρδισα, Kihyun!"

"Σκάσε, Wonho! Αυτό είναι μόνο μια άποψη!"

"Αγόρια στο βάθος!"φώναξε η δασκάλα, και σιωπασαν. "Ή θα είστε ήσυχοι και θα σεβαστε την τάξη, ή μπορείτε να πάτε να καθίσετε έξω στο διάδρομο."

Ο Kihyun και ο Wonho βυθίστηκαν λίγο στις θέσεις τους. Αποκαλούσαν τους εαυτούς τους τα "bad boys" της πρώτης τάξης ( το οποίο στην πραγματικότητα σήμαινε ότι πίνουν το χυμό τους χωρίς να χρησιμοποιούν καλαμάκι), αλλά φοβόντουσαν την τιμωρία.

Λίγη ώρα μετά, αυτός που καθόταν μπροστά από τον Yoongi - Kihyun;- άρχισε να μουρμουριζει ένα σκοπό, και ο Wonho έπιασε το ρυθμο και άρχισε και εκείνος.

Ο Yoongi ήταν έκπληκτος.

Όχι ότι μουρμουριζαν, απαραίτητα, αλλά ότι η μουσική ήταν πολύ καλή.

Σταμάτησαν να μουρμουριζουν όταν η δασκάλα τους κοίταξε, αλλά οπότε κοιτούσε αλλού, ξαναρχιζαν.

Τελικά, η δασκάλα απελπίστηκε στο σημείο όπου μοίρασε τα υλικά ζωγραφικής. "Έχετε μισή ώρα για να ζωγραφίσετε την εικόνα. Μετά θα κάνουμε μια ψηφοφορία και θα κρεμάσουμε τη καλύτερη στον τοίχο με τις εικόνες."

Ο Yoongi κοίταξε κάτω το χαρτί του. Κανονικά, του άρεσε να ζωγραφίζει. Αλλά κανονικά, μοιραζόταν τις ξυλομπογιες με τον Jin, τον Hobi, τον Tae, τον Jimin και τον Kookie. Δεν του άρεσε να ζωγραφίζει στο δικό του θρανίο χωρίς πέντε ζευγάρια χέρια να προσπαθούν να κλέψουν το μπλε.

Και άλλο ένα πράγμα. Το χαρτί που του έδωσε η δασκάλα έχει ήδη μια εικόνα τυπωμένη πάνω του. Όλοι είχαν την ίδια εικόνα, μια κολοκύθα (γιατί η δασκάλα αποφάσισε ότι οι σκελετοί είναι πολύ τρομαχτικοι για πρωτακια).

Του Yoongi δεν του άρεσε όταν έπρεπε να ζωγραφίσει κάτι που κάποιος άλλος ήθελε να ζωγραφίσει. Ήθελε να φτιάξει τη δικιά του εικόνα, όχι μια ηλίθια κολοκύθα. Δεν του άρεσαν οι κολοκύθες.

Μόλις η δασκάλα μοίρασε τις ξυλομπογιες, όλοι σιγουρευτηκαν ότι τις κρατάνε στο χέρι για να μην τους τις κλέψει ο Yoongi (καθώς το έχει κάνει άπειρες φορές).

Ο Yoongi απλά κοίταξε το χαρτί. Ήξερε ότι η κολοκύθα έπρεπε να είναι πορτοκαλί. Τα φύλλα έπρεπε να είναι πράσινα. Τα μάτια και το στόμα έπρεπε να είναι μαύρα.

Αλλά δεν ήθελε να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει. Ήταν τόσο βαρετό.

Το σχολείο γενικά ήταν βαρετό για εκείνον.

Αντίθετα, πήρε τη μαύρη του ξυλομπογια - τη μόνη ξυλομπογια που του έδωσε η δασκάλα αφού ήταν το μόνο χρώμα που χρεισημοποιουσε- και δούλεψε σε λέξεις για ένα τραγούδι, γράφοντας τες σε ευθεία σειρά, αγνοώντας τις γραμμές.

Τότε ήρθε η δασκάλα και του πήρε το χαρτί, δίνοντας του μια καινούρια κολοκύθα, λέγοντας του να χρωματίσει πιο σοβαρά.

Ο Yoongi στριφογυρισε τα μάτια και ξανάρχισε, χρωματίζοντας έτσι όπως η δασκάλα τον ήθελε να χρωματίζει, αλλά σκέφτηκε ότι ήταν ηλίθιο. Τελείωσε να σκιάζει τη κολοκύθα του, μόνο επειδή ήταν όλη μαύρη, έμοιαζε σαν μια σιλουέτα παρά το πραγματικό πράγμα.

Η δασκάλα ήρθε για να μαζέψει όλα τα χαρτιά και σταμάτησε στο θρανίο του Yoongi."Η δικιά σου είναι λάθος".

"Τι;" Ρώτησε, συνοφρυωμενος. Ήξερε ότι δεν άρεσε στη δασκάλα (πιθανόν για καλό λόγο), αλλά δεν κατάλαβε τι είχε κάνει λάθος αυτή τη φορά. Συνήθως ήξερε. Ή τουλάχιστον είχε μια υποψία.

"Δεν χρωματισες μέσα στις γραμμές. Βλέπεις; Εδώ. Χρωματισες απ'έξω από αυτές." Είπε και πήγε να μαζέψει τις ζωγραφιές του Kihyun και του Wonho, αφήνοντας του Yoongi στο θρανίο του.

"Είναι εντάξει," είπε ο Wonho, γυρίζοντας στον Yoongi. "Απλά δεν θέλει να κερδίσει η δικιά σου, η οποία σίγουρα θα κέρδιζε επειδή είναι καταπληκτική."

"Εντάξει,"είπε ο Yoongi, αλλά στα αλήθεια δεν ήταν εντάξει. Ήθελε να γίνει αγαπητός. Κάπως. Δεν θα τον πήρανε αν η δικιά του όντως κέρδιζε. Αλλά επειδή κάρφωσε κάποιον με ένα στυλό μια φορά και επειδή απειλούσε τους συμμαθητές του μερικές φορές και επειδή έβριζε και ραπαρε στην τάξη μια ή δύο φορές-

Καλά, μάλλον ο Yoongi κατάλαβε γιατί ήταν αποκλεισμένος.

Μετά η δασκάλα κρέμασε τις καλές κολοκύθες στον πίνακα και χαμογέλασε, ζητώντας από όλους τους μαθητές να ψηφίσουν.

"Όλοι έχουν μια ψήφο," είπε.

Ο Yoongi δεν πρόσεχε.Ο Wonho και ο Kihyun μιλούσαν για μουσική, και κρυφακουγε προσπαθώντας ναην φαίνεται ότι κρυφακουγε.

Μετά όλοι οι μαθητές σηκώθηκαν και πήγαν για να βάλουν σημάδια καταμέτρησης κάτω από τις αγαπημένες τους. Ο Yoongi θα παρέμενε καθισμένος αλλά ο Wonho γύρισε πάλι σε αυτόν.

"Ψήφισε τη δικιά μου!"είπε ενθουσιασμένα, χαμογελώντας. "Είναι αυτή με τα τατού!"

"Όχι! Ψήφισε τη δικιά μου!"διαφώνησε ο Kihyun. "Η δικιά μου έχει ουρά."

Ο Yoongi δίστασε και σηκώθηκε και ψήφισε και για τις δύο.

Μετά η δασκάλα του είπε πως το έκανε λάθος ξανά και έσβησε τις ψήφους του.

Ο Yoongi απλά αναστεναξε και κάθισε πάλι πίσω. Ήταν κουρασμένος να είναι "λάθος".

Ξάπλωσε το κεφάλι του στο θρανίο του.

Πότε θα τελειώσει το μάθημα;

Ξύπνησε από τον ήχο του κουδουνιού. Κουνήθηκε αργά, αδύναμα, πριν θυμηθεί ότι ο Jin πιθανόν τον περίμενε. Μετά βιαστικε, βάζοντας τα βιβλία του στη τσάντα και φεύγοντας γρήγορα από την τάξη χωρίς να σκεφτεί αν του έλειπε κάτι.

Σχεδόν αμέσως καθώς έβγαινε από την τάξη, ο Yoongi ένιωσε έναν ώμο να ακουμπάει με το δικό του, και γύρισε για να δει τον hyung του να του χαμογελάει.

"Πώς πήγε η ημέρα σου;"ρώτησε ο Jin, χαμογελώντας στον Yoongi, ο οποίος κοίταξε κάτω στο πάτωμα, βάζοντας τη σόλα του στο πλακάκι του σχολείου.

"Όχι καλά. Τα παιδιά δεν μου μιλάνε επειδή φοβούνται πως θα τα καρφώσω με ένα στυλό ή θα τους κλέψω τις ξυλομπογιες." Για καλο λόγο. Αλλά μόνο επειδή με εκνευρίζουν.

Ο Jin δάγκωσε τη γλώσσα του."Yoongi, αυτό δεν είναι καλό! Πρέπει να κάνεις φίλους!" Γύρισε για να δει τον Yoongi. "Εγώ είμαι φίλος με όλους στη τάξη μου! Κάνει το σχολείο πολύ πιο διασκεδαστικό! Υποσχεσου μου πως θα προσπαθήσεις να κάνεις φίλους αύριο;"

O Yoongi αναστεναξε, αποφεύγοντας να κοιτάξει τον Jin για ένα λεπτό. Ήξερε ότι ο Jin ήταν δημοφιλής, αλλά αυτό ήταν επειδή ο Jin ήταν τέλειος, ενώ ο Yoongi ήταν συνέχεια λάθος."Εντάξει. Θα προσπαθήσω αύριο." Σταμάτησε, σκεπτόμενος πίσω στην τάξη του. " Υπάρχουν δύο αδέρφια που κάθονται δίπλα μου, ο Kihyun και ο Wonho. Μιλούσαν για μουσική. Ήθελα να τους μιλήσω αλλά φοβόμουν. Ίσως να προσπαθήσω να τους μιλήσω αύριο."  Ή μάλλον θα πω αυτό στον Jin για να με αφήσει ήσυχο και να γυρίσει πίσω στον τέλειο κόσμο του όπου όλοι τον αγαπούν και  εγώ είμαι απλώς ο αδερφός που τα κάνει όλα μαντάρα.

Ο Jin του χαμογέλασε σαν να ήταν περήφανος για αυτόν. Γιατί; Γιατί είσαι περήφανος για εμένα; Τα κάνω όλα χάλια. Βρίσκομαι συνέχεια σε μπελάδες. Είμαι πάντα λάθος. "Πρέπει! Πάω στοίχημα ότι θα κάνεις φίλους στο τσακ μπαμ! Θα πρέπει να ραπαρεις για αυτούς!"

Για να με κοροϊδεύουν;  Ο Yoongi σταμάτησε, προσπαθώντας προσπαθώντας να βρει ένα τρόπο να θέσει τις λέξεις έτσι ώστε ο Jin να μην ήταν θυμωμένος μαζί του ή απελπισμένος με εκείνον."Πιστεύεις.... ότι θα τους αρέσει;"

Ο Jin εγνεψε ενθουσιάστηκα. Ξανά, γιατί ανησυχείς τόσο για εμένα; Δεν θα έπρεπε να σκέφτεσαι όλους τους φίλους σου; Γιατί χάνεις τον χρόνο σου μαζί μου; Είμαι ένα τίποτα. "Σίγουρα! Και αν δεν τους αρέσει, δεν τους χρειάζεσαι."

Ο Yoongi χαμογέλασε. Εντάξει θα το κάνω για να σε κάνω χαρούμενο. Αλλά δεν είσαι στη τάξη μου. Δεν μπορείς να ανησυχείς για εμένα συνέχεια. Δεν μπορείς να με προσέχεις κάθε φορά. Όταν φεύγεις, πως θα με κάνεις τέλειο σαν εσένα; Όταν φεύγεις, το μόνο που μένει είμαι εγώ."Έχεις δίκιο. Εντάξει. Θα προσπαθήσω να τους μιλήσω αύριο."

Ο Jin χαμογέλασε. Πίστευε στον Yoongi. Πάντα πίστευε σε εκείνον. Δεν είχε κανένα λόγο να μη το κάνει.

Δεν ήταν ότι ο Yoongi δεν ήθελε ο Jin να είναι περήφανος για αυτόν. Ήθελε, απλά.... ήθελε να είναι με τους δικούς του όρους.

"Α ναι, ξέχασα να σου πω! Μπήκα σε μπελάδες πάλι σήμερα,"είπε ο Jin, γελώντας, και ο Yoongi στριφογυρισε τα μάτια του, ευγνώμων για κάτι που θα ελάφρυνε την ατμόσφαιρα.

"Πήρες το χυμό κάποιου πάλι;"

Ο Jin χαμογέλασε. " Τα δίνουν σε εμένα! Ορκίζομαι! Ήταν γεύση κεράσι επίσης."

"Αα. Εντάξει, αν ήταν γεύση κεράσι..."  Μάντεψε τι hyung. Και εγώ μπήκα σε μπελά επίσης. Πάντα είμαι σε μπελάδες.

"Ακριβώς!"

"Πώς πήγε το σχολείο; Κάνετε παιδιά φίλους;"ρώτησε ο Namjoon, γυρίζοντας πίσω και χαμογελώντας στον Yoongi. Ο Yoongi γύρισε αλλού.

Ο Jin χαμογέλασε πλατιά. "Ήταν υπέροχα! Έκανα πολλούς φίλους!"

Ο Yoongi δίστασε. "Ήταν εντάξει, νομίζω."

"Μείνατε μακριά από μπελάδες;"ρώτησε ο Namjoon,σηκώνοντας το ένα φρύδι και κοιτώντας μια τον Jin και μια τον Yoongi.

Ο Jin χαμογέλασε. "Βεβαίως!" Κοίταξε πίσω και έκλεισε το μάτι στον Yoongi ο οποίος προσπάθησε να ανταποδώσει, αλλά κατέληξε να κλείνει και τα δύο μάτια του και να ζαρωνει το πρόσωπο του.

"Βεβαίως."είπε ο Yoongi κενά. Πώς υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω φίλους; Κανένας δεν θέλει να ασχοληθεί μαζί μου. Είμαι πάρα πολύ δουλειά. Είμαι πολύ περίεργος. Είμαι πολυ μεγάλος μπελάς.

Ο Namjoon χαμογέλασε. "Καλή δουλειά." Μετά άρχισε να οδηγά.

Ο Yoongi κοίταξε το χαλί που ήταν ακόμα στο πάτο του αυτοκινήτου.

Γιατί δεν το πήρα αυτό μαζί μου;

Θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω ως μαξιλάρι.

Ή σαν φίλο.

Ο Yoongi κοίταξε πάνω τον Jin, ο οποίος γύρισε σε εκείνον και του χαμογέλασε πίσω.

Θα κάνω φίλους.

Μόνο για τον Jin.

Για να τον κάνω περήφανο για εμένα.

Και μετά θα κλέψω το επιδόρπιο του για να μην υποψιαστεί τίποτα.