Ο Jin έκατσε στην καρέκλα του, βάζοντας το ροζ σακίδιο του κάτω πάνω στο θρανίο του και κουνώντας τα πόδια του μπρος και πίσω.

Όλα τα άλλα παιδιά ήταν σε ομάδες των δύο ή των τριών ή των τεσσάρων, μιλώντας και γελώντας και χαμογελώντας.

Αλλά ο Jin ήταν μόνος του, χαμογελώντας στον εαυτό του και κουνώντας τα πόδια του.

Είπε στα αδέρφια του ότι ήταν δημοφιλής, ότι ήταν φίλος με όλα τα παιδιά της τάξης του, ότι όλοι τον αγαπούσαν.

Αλλά αυτό ήταν απλώς αυτό που τους είπε. Στην πραγματικότητα, ο Jin ήταν μόνος.

Είδε τις άλλες ομάδες παιδιών και άκουσε τις συζητήσεις τους. Μερικές φορές, του άρεσε να παριστάνει πως συμμετείχε στις συζητήσεις, ότι απλώς έμενε ήσυχος. Μερικές φορές, γελούσε ήσυχα στον εαυτό του σαν να του είπαν ένα αστείο. Μερικές φορές, ένιωθε σαν ένας από αυτούς.

Αλλά δεν ήταν.

Ήταν απλώς το αγόρι στο βάθος με το ροζ σακίδιο, που κάθεται μόνο του, που χαμογελάει μόνο του, που κουνάει τα πόδια του μπρος και πίσω.

Αυτά που είχε πει στο Yoongi δεν ήταν αλήθεια επίσης. Δεν του έδιναν το χυμό τους ή τα σνακ τους. Γιατί δεν του μιλούσαν.

Ο Jin απλώς χαμογέλασε, κουνώντας τα πόδια του μπρος και πίσω, μπρος και πίσω.

Μερικές φορές, μιλούσαν για αυτόν, και ο Jin ήταν εντάξει με αυτό αφού ήταν αρκετά κοντά. Είναι βασικά το ίδιο, σωστά;

Ο Jin είναι ο αγαπημένος μου άνθρωπος είναι βασικά το ίδιο με Γιατί ένα αγόρι έχει ροζ σακίδιο;

Ο Jin είναι ο καλύτερος μου φίλος είναι βασικά το ίδιο με Γιατί το πρόσωπο του μοιάζει με κοριτσιού;

Ο Jin είναι τόσο καλός και όμορφος είναι βασικά το ίδιο πράγμα με Γιατί αυτό το παιδί δεν μιλάει σε κανέναν;

Σωστά;

Κάποιες φορές, ο Namjoon ρωτούσε τον Jin αν είχε φίλους και πως πήγαινε το σχολείο. Ο Jin πάντα χαμογελούσε και έλεγε πως είχε πολλούς φίλους και πως τα πάντα ήταν τέλεια και πολύ διασκεδαστικά.

Γιατί ο Jin ήταν ο μεγαλύτερος. Γιατί έπρεπε να είναι κάποιος στους donsaengs του που θα θαύμαζαν. Γιατί θα έπρεπε να τους φροντίζει όλους και να τους προστατεύει.

Αλλά ο Jin απλώς κάθισε πίσω, κουνώντας τα πόδια του μπρος και πίσω, μπρος και πίσω, χαμογελώντας στον εαυτό του, όχι γιατί προσπαθούσε να κάνει τον χαρούμενο για όλα τα άλλα παιδιά στη τάξη του, αλλά γιατί ο,τι έκανε ήταν για τα μικρότερα αδέρφια του. Δεν τον ενοχλούσε να είναι μόνος του στη τάξη γιατί όταν το τελευταίο κουδούνι θα χτυπούσε, θα έτρεχε κάτω στη τάξη του Yoongi και θα έπαιρνε το μικρότερο αδερφό του, και μετά ο Namjoon θα τους έπαιρνε όλους στο αυτοκίνητο και θα τους πήγαινε σπίτι, όπου κανένας δεν θα έδινε περίεργα βλέμματα στον Jin ή θα τον κοροϊδευε για το ροζ σακίδιο του, όπου μιλούσαν για αυτόν και τον συμπεριλάμβαναν.

Και αυτό ήταν αρκετό για τον Jin.

Πάντα θα είναι αρκετό για τον Jin.

"Όλοι, καθίστε στις θέσεις σας,"είπε η δασκάλα, στέκοντας μπροστά από τη τάξη.

Ο Jin δεν χρειαζόταν να καθίσει κάτω γιατί καθόταν ήδη, κουνώντας τα πόδια του μπρος και πίσω, μπρος και πίσω. Μερικές φορές του φώναζε-

"Jin σταμάτα να κουνάς τα πόδια σου. Κατέβασε τα στο πάτωμα."

-αλλά ποτέ δεν πρόσεχε. Γιατί όταν συνέχιζε να κουνάει τα πόδια του, ήταν σαν να διέταζε προσωπικά το ρολόι, κάνοντας κάθε δευτερόλεπτο να περνά και να τον φέρνει πιο κοντά στην οικογένειά του ξανά.

Τα παιδιά στη τάξη του χαμογέλασαν επειδή του έλεγε να σταματήσει όλη την ώρα, αλλά ποτέ δεν το έκανε. Ο Jin ήξερε ότι όλοι πίστευαν πως κάτι έτρεχε με εκείνον, κάτι παράξενο. Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που δεν τον συμπεριλάμβαναν.

Αλλά ο Jin δεν μπορούσε να σταματήσει. Ήξερε ότι έπρεπε να κάνει φίλους, αλλά όταν σκέφτηκε με ποιον θέλει να μιλάει περισσότερο, με ποιον ήθελε να γελάει περισσότερο, με ποιον θέλει να κάνει αστεία -δεν σκέφτηκε τους συμμαθητές του. Αντίθετα είδε το πρόσωπο του Yoongi, το πρόσωπο του Hobi, το πρόσωπο του Jimin, το πρόσωπο του Taehyung, το πρόσωπο του Jungkook. Ακόμα και το πρόσωπο του Namjoon. Γιατί ακόμα κι αν ο Namjoon έκανε πως ήταν αναστατωμένος με τον Jin μερικές φορές, ο Namjoon ποτέ δεν εξαιρούσε τον Jin, ποτέ δεν τον έκανε να νιώσει ότι ήταν με κάποιο τρόπο λάθος επειδή του άρεσαν αυτά που του αρέσουν ή έδειχνε όπως ήταν.

"Jin, αν δεν σταματήσεις, θα πας να καθίσεις έξω στο διάδρομο."

Έτσι δύο λεπτά αργότερα, ο Jin καθόταν μόνος του στο διάδρομο, χαμογελώντας στον εαυτό του, επειδή τίποτα δεν έχει αλλάξει στην πραγματικότητα, μόνο ότι δεν ήταν περιτριγυρισμένος από παιδιά που δεν του έδιναν σημασία ούτος ή άλλος και μια δασκάλα που το μόνο που ήθελε ήταν να είναι κανονικός.

Ο Jin κάθισε έξω στον διάδρομο για την υπόλοιπη ώρα, κάνοντας μπρος και πίσω και μπρος και πίσω απαλά ενάντια στο τοίχο μέχρι που η δασκάλα ήρθε και είχε μια συζήτηση με τον Jin για την "συμπεριφορά" του. Μετά του είπε να πάει πίσω στο θρανίο του.

Ο Jin το έκανε, και μόλις κάθισε, συνέχισε να κουνάει τα πόδια του μπρος και πίσω και μπρος και πίσω, λίγο πιο διακριτικά αυτή τη φορά για να μη τον στείλει έξω στον διάδρομο ξανά. Κοίταξε τον πίνακα, ο οποίος ήταν γεμάτος με μαθηματικά. Έχασε πολύ ώρα απ'την τάξη για να καθίσει στο διάδρομο, και τα μαθηματικά ήταν ένα από τα μαθήματα που δεν καταλάβαινε εντελώς, αλλά ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός. Δεν μπορούσε να ρωτήσει τον Yoongi για βοήθεια. Όχι μόνο ότι ο Yoongi δεν θα ήξερε πώς να λύσει μαθηματικά, αλλά επίσης ο Jin υποτίθεται ότι είναι ο μεγάλος αδερφός που μπορεί να κάνει τα πάντα. Θα μπορούσε να ρωτήσει τον Namjoon, αλλά μετά ο Namjoon θα καταλάβαινε ότι ο Jin δεν τα πήγαινε τόσο καλά στο σχολείο όσο του είχε πει πως τα πήγαινε, και ο Jin δεν ήθελε ούτε και αυτό.

Έτσι προσπάθησε να προσποιηθεί ότι 2×3=6 παρόλο που του φαινόταν πιο λογικό 2×3=23

Ο Jin ήταν καλός στο να προσποιείται.

Ο Jin έφαγε μεσημεριανό μόνος του και μόνο τον έδιωξαν από την τάξη μια φορά ακόμα αυτή τη μετά κατά τη διάρκεια του τελευταίου μαθήματος - έκθεση- επειδή πάντα γινόταν νευρικός μόλις το μάθημα είχε σχεδόν τελειώσει.

Τότε το κουδούνι χτύπησε, και έτρεξε πίσω στη τάξη του για να πάρει το σακίδιο του πρίν τρέξει κάτω στη τάξη των πρωτακιων, περιμένοντας απ'έξω από την τάξη 2-Α τον Yoongi. Πήδηξε πάνω και κάτω, προσπαθώντας να δει το κεφάλι του Yoongi, μέχρι που τον είδε, και μετά ο Jin χαμογέλασε, ακουμπώντας τους ώμους του με του Yoongi.

"Πώς πήγε η μέρα σου;"ρώτησε ο Jin, χαμογελώντας στον πολύτιμο μικρό αδερφό του.

Ο Yoongi αναστεναξε, κατσουφιαζοντας λίγο. "Όχι καλά. Τα παιδιά δεν μου μιλάνε επειδή φοβούνται πως θα τα καρφώσω με ένα στυλό ή θα τους κλέψω τις ξυλομπογιες."

Ο Jin έκανε ένα τσ. "Yoongi, αυτό δεν είναι καλό! Πρέπει να κάνεις φίλους!" Γύρισε λίγο. "Εγώ είμαι φίλος με όλους στη τάξη μου! Κάνει το σχολείο πολύ πιο διασκεδαστικό! Υποσχεσου μου πως θα προσπαθήσεις να κάνεις φίλους αύριο;"

Ο Yoongi αναστεναξε, κοιτώντας κάτω πριν κοιτάξει τα γουρλωμενα μάτια του Jin. "Εντάξει. Θα προσπαθήσω αύριο." Δίστασε. " Υπάρχουν δύο αδέρφια που κάθονται δίπλα μου, ο Kihyun και ο Wonho. Μιλούσαν για μουσική. Ήθελα να τους μιλήσω αλλά φοβόμουν. Ίσως να προσπαθήσω να τους μιλήσω αύριο."

Ο Jin εγνεψε. "Πρέπει! Πάω στοίχημα ότι θα κάνεις φίλους στο τσακ μπαμ! Θα πρέπει να ραπαρεις για αυτούς!"

Ο Yoongi δίστασε. "Πιστεύεις.... ότι θα τους αρέσει;"

Ο Jin εγνεψε ενθουσιάστηκα. "Σίγουρα! Και αν δεν τους αρέσει, δεν τους χρειάζεσαι."

Ο Yoongi χαμογέλασε γλυκά. "Έχεις δίκιο. Εντάξει. Θα προσπαθήσω να τους μιλήσω αύριο."

Ο Jin χαμογέλασε, οδηγώντας τον αδερφό του έξω στο αμάξι. Αυτό ήταν αρκετό για εκείνον. Δεν χρειαζόταν φίλους, όσο ο αδερφός του είχε.

Θα παρατούσε το οτιδήποτε για τα αδέρφια του.

Όχι

Θα παρατούσε τα πάντα.

"Α ναι, ξέχασα να σου πω! Μπήκα σε μπελάδες πάλι σήμερα,"είπε ο Jin, γελώντας, και ο Yoongi στριφογυρισε τα μάτια του.

"Πήρες το χυμό κάποιου πάλι;"

Ο Jin χαμογέλασε. " Τα δίνουν σε εμένα! Ορκίζομαι! Ήταν γεύση κεράσι επίσης."

"Αα. Εντάξει, αν ήταν γεύση κεράσι..."

"Ακριβώς!"

Τα δύο αγόρια μπήκαν στο αυτοκίνητο, ο Jin πήδηξε στην πρώτη θέση και έβαλε το σακίδιο του στα πόδια του, κοιτώντας τον Namjoon και χαμογελώντας.

"Πώς πήγε το σχολείο; Κάνετε παιδιά φίλους;"

Ο Jin χαμογέλασε πλατιά. "Ήταν υπέροχα! Έκανα πολλούς φίλους!"

Ο Yoongi δίστασε. "Ήταν εντάξει, νομίζω."

"Μείνατε μακριά από μπελάδες;"ρώτησε ο Namjoon, σηκώνοντας το ένα φρύδι και κοιτώντας μια τον Jin και μια τον Yoongi.

Ο Jin χαμογέλασε. "Βεβαίως!" Κοίταξε πίσω και έκλεισε το μάτι στον Yoongi ο οποίος προσπάθησε να ανταποδώσει, αλλά κατέληξε να κλείνει και τα δύο μάτια του και να ζαρωνει το πρόσωπο του.

"Βεβαίως."είπε ο Yoongi.

Ο Namjoon χαμογέλασε. "Καλή δουλειά." Μετά άρχισε να οδηγά.

Ο Jin κοίταξε έξω απ'το παράθυρο, χαμογελώντας καθώς το σχολείο εξαφανιζόταν από το οπτικό του πεδίο. Τα πόδια του δεν μπορούσαν να ακουμπήσουν κάτω στο αυτοκίνητο, αλλά ακόμα κι έτσι, σιγουρευτηκε να μην κουνήσει τα πόδια του γιατί ποτέ δεν ήθελε να περάσει κανένα δευτερόλεπτο όταν ήταν με την οικογένειά του.

Ήθελε να σταματήσει ο χρόνος.