"Σταμάτα να κάνεις αυτό τον αριθμό."

"Βοήθησα να πληρωθεί αυτό το κινητό. Θα το καλώ όσο θέλω."

"Δεν θέλω να επικοινωνείς μαζί μας πιά."

"Αυτή είναι η επιλογή μου, Namjoon. Όχι η δική σου."

"Δίκιο έχεις, η απόφαση σου ήταν να αφήσεις πίσω έξι παιδιά για να πηδήξεις το αφεντικό σου."

"Είμαστε ενήλικες, Namjoon. Ας είμαστε ώριμοι σε αυτό."

"Νομίζω πως όχι"

"Ο γάμος μας δεν θα διαρκούσε. Όχι με τόσα πολλά παιδιά. Ήμασταν όλη την ώρα νταντάδες, Namjoon. Δεν είχαμε χρόνο για να μείνουμε ερωτευμένοι."

"Αν είναι αγάπη, δεν χρειάζεται να είναι κάτι το οποίο πρέπει να προγραμματίσεις."

"Λοιπόν, έτσι αισθανόταν."

"..."

"Με μισείς Namjoon;"

"Μερικές φορές."

"Τις άλλες φορές;"

"Με μισώ που δεν σε μισώ."

"Μετανιώνεις που με παντρεύτηκες;"

"Όχι"

"Ο;"

"Γιατί τώρα έχω έξι υπέροχα παιδιά να μεγαλώσω και αυτό δεν θα είχε γίνει αν δεν είχα περάσει δαχτυλίδι στο δάχτυλο σου."

"Βλέπεις; Με εσένα είναι συνέχεια για τα παιδιά."

"Ναι. Άκουσες καμία απολογία;"

"Κάνεις σαν παιδί."

"Λοιπόν, περνάω κάθε μέρα με έξι νήπια, άρα ήταν θέμα χρόνου ποτέ θα γίνει."

"Κοίτα εγ-"

"Αν είναι πάλι για τον Jin, η απάντηση είναι ακόμα όχι. Όχι όχι τώρα. Όχι σαν ποτέ. Όχι σαν θα σταματήσεις να κάμεις αυτό τον αριθμό γιατί δεν μου αρέσει να βλέπω το σήμα ηχογραφημενου μηνύματος."

"Δεν είναι για τον Jin."

"Λοιπόν, δεν μπορείς να έχεις ούτε τον Yoongi. Ή τον Hobi ή τον Jimin ή-"

"Δεν τους θέλω."

"Λοιπόν, πρώτον είσαι πολύ ηλίθια για να το πεις αυτό και δεύτερο δεν μπορείς να τους έχεις."

"Εννοώ δεν τους θέλω μόνιμα."

"Και επιτρεψε μου να επαναλάβω τον εαυτό μου-"

" Θέλω τα σαββατοκύριακα."

"Όχι"

"Ναι"

"Όχι"

"Αυτό δεν εξαρτάται από εσένα, Namjoon. Είναι μια ερώτηση από νόμιμες αρχές."

"Δεν δίνω μια-"

"Μπαμπά?"είπε ο Taehyung, σπρώχνοντας την πόρτα ανοιχτή. "Μπαμπά, είναι ώρα για διπ-"

"Όχι τώρα Tae."αντιμιλησε ο Namjoon, κοιτώντας πάνω με το κινητό στο ένα χέρι.

Τα μάτια του Tae γουρλωσαν πριν γεμίζουν με δάκρυα αφού τον διέκοψε σκληρά. "Σ-Συγνωμ-μη, μπαμπά, δ-δεν θ-θα το ξ-ξανακανω."

"Ο σκα- σκόρδα."μουρμουρισε ο Namjoon πριν βάλει το κινητό στο αυτί του. " Η απάντηση είναι όχι. Μην ξανά πάρεις." είπε γρήγορα πριν κλείσει και τρέξει στον Tae. "Συγγνώμη εντάξει; Χρησιμοποίησα άσχημη γλώσσα. Ήταν ένα λάθος. Συγχώρεσε με, παρακαλώ;"

Ο Tae δισταξε πριν κουνήσει το κεφάλι του. "Όχι συγχωρεμενος."

Ο Namjoon εξέπνευσε πριν περάσει το χέρι του μέσα από τα απαλά μαλλιά του Taehyung. "Σε παρακαλώ, γλύκα. Ο μπαμπάς δεν το ήθελε. Ήταν απλώς αναστατωμένος με -με κάποιον. Εντάξει; Παρακαλώ; Συγχώρεσε με;"

Ο Tae έβγαλε το κάτω χείλος του προς τα έξω και σκούπισε τα μάτια του. Από όλα του τα παιδιά, ο Taehyung ήταν ένας από τους λίγους που ήταν διστακτικός να κλάψει μπροστά του, πιθανώς γιατί ένιωθε πως έπρεπε να είναι δυνατός για τον Jungkook, το μικρότερο, και τον Jimin, ο οποίος ήταν φυσικώς πιο ευαίσθητος. Ο Yoongi έκλαιγε όταν ήταν συναισθηματικά φορτισμένος, ο Hobi έκλαιγε όταν χτυπούσε,και ο Jin έκλαιγε όταν ένιωθε να του κάνουν bulling, αλλά ο Taehyung σπάνια έκλαιγε. Αντίθετα, ήταν πάντα εκεί όταν ένας από τους αδελφούς του έριχνε ένα δάκρυ, κάνοντας αστείες φάτσες ή ήχους ή προσπαθώντας να τους κάνει να γελάσουν. Ο Namjoon το αγαπούσε αυτό, αλλά και τον ανησυχούσε. Ήθελε ο Taehyung να νιώθει ελεύθερος να εκφράσει τα συναισθήματα του ειλικρινά.

Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, ήταν χαρούμενος που ο Taehyung έκλαιγε. Ο Namjoon ένιωθε πως ήταν κάτι που όλοι έπρεπε να το κάνουν που και που.

Αγκάλιασε τον Taehyung έτσι ώστε το πρόσωπο του να είναι μέσα στη μπλούζα του. "Συγγνώμη, μωρό."ψιθύρισε. "Ξέρω ότι είναι λάθος μου αλλά μπορείς να κλάψεις εντάξει; Δεν θα το πω σε κανέναν από αυτούς, και δεν θα σε κοροϊδέψουν, εντάξει;"

Ο Taehyung κούνησε λίγο το κεφάλι του και έμεινε εκεί για πέντε λεπτά, όταν έκανε ένα βήμα πίσω, τα μάτια του πρησμένα. "Μπαμπά;"

"Ναι, μωρό;"

"Σε συγχωρώ."

Ο Namjoon χαμογέλασε, παίζοντας με τα μαλλιά του Taehyung γιατί ήταν τόσο απλά και φουσκωτά. "Ευχαριστώ, Tae."

"Μπαμπά;"

"Ναι, μωράκι;"

"Μιλούσες με την μαμά στο τηλέφωνο;"

Το χέρι του Namjoon πάγωσε πάνω στο κεφάλι του Tae καθώς έμεινε σιωπηλός.

"Η μαμά δεν έρχεται πίσω, έτσι δεν είναι;"

Ο Namjoon αναστεναξε και ανακάτεψε τα μαλλιά του Tae. "Όχι, γλύκα, δεν έρχεται."

"Α" Και ο Tae έβαλε το κεφάλι του πίσω στη μπλούζα του Namjoon και έμεινε εκεί για μερικά ακόμα λεπτά.

Τελικά, o Tae έσπασε την αγκαλιά, τα μάτια του δύο φορές πιο πρησμένα. "Εντάξει, τελείωσα τώρα."είπε

"Εντάξει, γλύκα. Αλλά αν θες ποτέ να κλάψεις, είμαι εδώ για εσένα, οκ;"

"Δεν έκλαιγα."είπε ο Tae υπερασπίζοντας τον εαυτό του.

"Εντάξει." Ο Namjoon προσπάθησε να μη γελάσει αλλά έχασε την διάθεση όταν σκέφτηκε τις επόμενες λέξεις του. "Tae;"

"Ναι μπαμπά;"

"Σε παρακαλώ μην....μην πεις τίποτα στα αδέρφια σου ακόμα, εντάξει;"

Ο Tae σταμάτησε πριν γνεψει. "Εντάξει, μπαμπά."

Ο Namjoon αναστεναξε πριν πηδήξει πάνω. "Ωραία. Mac and cheese (αμερικάνικο φαγητό) για βραδινό;"

Ολόκληρο το πρόσωπο που Tae έλαμψε. "Αυτά με τα αστεία σχήματα;!"

"Το βρήκες."

Ο Tae έτρεξε έξω από το δωμάτιο και ο Namjoon πήρε ένα λεπτό να κάτσει στο κρεβάτι.

Πόσο ακόμα μέχρι όλοι τους να το ανακαλύψουν; Το ότι κάνω το καλύτερο μου, το ότι δεν ξέρω πραγματικά τι κάνω;

Ότι η μαμά δεν γυρίζει πίσω;