Chapter 40: Red Moon

Nagising akong walang nakikita. All I can feel is the texture of the burlap sack that is covering my head. Ramdam ko rin ang hapdi nang aking mga pulupulsuhan dahil sa mahigpit na pagkakatali rito gamit ang isang klase ng lubi.

Mayroon ring nakahawak sa magkabilaang braso ko at hinihila upang piliting maglakad. Sinubukan kong kumawala pero masyado silang malakas.

"Sino kayo?! Saan niyo ako dadalhin?!" pagpupumiglas ko.

Nahihirapan ako sa paghinga dahil sa nakatabon sa aking ulo. Sinubukan ko itong kunin ngunit inagaw kaagad ng estanghero ang aking kamay upang pigilan ako.

"Tumahimik ka! Kailangan naming tanggalin ang isinumpang katulad mo dito sa bayan!" sigaw ng lalaki saakin bago ako marahas na hilain.

Hindi ako sumunod sa kanila. "Isinumpa? I'm not cursed! You probably got the wrong person! Bitawan niyo ako!"

Wala na akong pakealam kung dumugo man ang braso at kamay ko dahil sa higpit ng pagkakahawak nila. I need to get out of here! These persons are crazy for kidnapping the wrong person!

"Hindi kailanman nagkamali si Master Alfonso at Lady Alicia. Hindi ba ay isa kang half blood? Ang isang katulad mo ay sumpa sa bayan na ito! Kailangan mong mamatay!" ani ng lalaki.

Kaagad na nanlamig ang aking katawan. No, it can't be. Para akong nabuhusan ng malamig na tubig dahil sa aking narinig. Paano nila nalaman?

I don't recall telling anyone that I am a half blood. Dalawang tao lamang ang nakakaalam. At wala nang ibang nakakaalam non sa labas ng pamilya ko. It's definitely not Tita Viena and Cirrus. They will never do that. Hindi nila iyon magagawa sa akin.

Paano nila nalaman? Paano!

Kaagad akong ginapang ng takot. I don't wanna die. Not like this!

I immediately kick the guy's crotch in front of me without thinking. At gamit ang buong lakas ko ay sinubukan kong alisin ang bagkakahawak nila sa akin.

The guy I kicked immediately screamed in pain. Dahil don ay nabitawan niya ang pagkakahawak sa akin at tumumba habang hawak hawak ang kaniyang pundya.

Ginamit ko ang pagkakataong iyon upang tumakbo. Kaagad kong tinanggal ang nakatakip sa aking ulo. Pawis na pawis ang aking mukha habang hinahanap ang daan paalis dito.

I found myself running for my life. Hindi ko alam kung nasaan ako. Ang alam ko lang ay para itong isang tunnel na kailanman ay hindi ko pa nakita.

Hindi nagtagal ay narinig ko ang mga yapak na papalapit sa akin mula sa aking likuran. Mabilis akong tumingin at nakitang hinahabol ako ng isang lalaki.

I ran for my life. Pagod na ang mga katawan ko dahil sa pagtakbo pero hindi ako huminto. I feel like fainting any moment now pero wala akong pakealam. All I can think of is finding a way to get out of here.

Nang akala ko ay makakalabas na ako ay halos pinagsakluban ako ng langit at lupa nang makita kung ano ang meron sa dulo ng tunnel.

It's a dead end. Nawalan ako ng lakas. I can't get out of here. Wala akong takas.

Napasigaw ako nang bigla akong kargahin ng lalaking humahabol sa akin na para bang isa akong sako. Sinubukan kong kumawala pero walang epekto ito. I even tried to kick him but he immediately catched my legs.

Hindi kalaunan ay dumating ang lalaking sinipa ko kanina. Dala dala ang itinapon na burlap sack at ibinalik ito sa pagtakip ng aking ulo.

"Bitawan niyo ako!" mabilis ang aking paghinga. Unti unting nawawalan ng lakas dahil sa ginawang pagtakbo kanina.

Hindi iyon nagtagal ng maramdaman ang pagakyat ng lalaki sa isang maliit na hagdan. Nagpupumiglas parin ako. Nararamdaman ko na ang pagdaloy ng dugo muka sa aking pulupuksuhan dahil humigpit ang pagkakatali ng lubid na nasa aking kamay dahil sa aking pagtakbo.

Halos mapasigaw ako nang kaagad akong binitiwan ng lalaki na siyang ikinabagsak ko. Naramdaman ko ang sakit sa pagbagsak sa akin sa isang kahoy na sahig.

Mula rito ay rinig ko na ang mga boses ng mga tao. Batid ko na marami sila dahil rinig ko mula kaliwa hanggang kanan ang kanilang mga boses. At alam ko lahat ng iyon ay tungkol sa akin.

Napasigaw ako nang may humila sa aking buhok. Kaagad kong hinawakan ang braso ng lalaking humila para maibsan ang sakit na ginagawa nito. I feel like my scalp is going get ripped. Kinaladkad niya ako papunta sa harap at marahas na binitawan. Maya maya ay may narinig akong tunog ng kadena.

Muli itong lumapit sa akin at may ikinabit sa aking paa. Pagkatapos ay inutusan akong lumuhod.

Nang maramdaman ang pag alis nito ay siya namang pagsigaw ng mga tao.

"Patayin niyo yan! Patayin ang sumpa!" rinig kong sabay sabay nilang sigaw.

May naglakad papalapit sa akin. Rinig ang tunog ng takong nito dahil sa kahoy. Huminto ito sa aking tabi at marahas na tinanggal ang nakatakip sa aking mukha.

There I saw all the residents of the town gathered. Ang iba sa kanila ay may hawak hawak na tanglaw na siyang itinataas nila. Lahat sila ay nakitingin sa akin. They are not looking at me as a person. They are looking at me like I am something that they should get rid off.

Sa unahang bahagi ay natanaw ko ang gulat na mukha nila Tita Christine at Lizette. Sa gilid nila ay ang mga naging katrabaho kong sina Aya at Loren. All of them are shocked. Tila hindi inaasahan na ako ang makikita nila.

"To all the residents of Casta Haema. Limamput taon na ang nakalipas simula nang nagkaroon ng kaso nang half blood sa bayang ito. And now, infront of your very eyes, is a real half blood!" tumingala ako at nakita ang ina ni Damien.

Isang masamang tingin ang ibinigay ko sa kaniya. "This is not what we talked about! Ginawa ko na ang gusto niyong mangyari! Wala sa usapan ang dukutin niyo ako!"

Marahas na hinila ng ina ni Damien ang aking buhok na siyang ikinatingla  ko.

"I know. We are supposed to let you go in exchange of getting my son back. That was what we agreed on. But oh change of plans darling. It's a different story if it involves the half bloods. And you happen to be one of them." aniya sabay bitaw sa akin.

No, no, no. How did it end up to this? I just want to live a normal life. Hindi ko naman ginusto ang lahat ng ito! Bakit palagi nalang ako? Why do I always need to suffer? What did I do wrong to deserve all of this?

"This is absurd! Walang patunay na half blood ang kaibigan ko! This is all just accusations! Pakawalan niyo siya!" nalingon ako kay Lizette nang magsalita siya.

Sinubukan niyang lumapit palapit sa kahoy na stage kung nasaan ako pero kaagad siyang hinarangan ng mga kawal.

"You just hated the idea that the Alpha fell in love with her! You wanted your son to marry a royal blood. Pero taliwas iyon sa gusto mong mangyari. Now you wanted to get rid of her by lying that shes a half blood!" dagdag niya pa. Sinubukan siyang awatin ni Tita Christine.

No, Liz. Please lang huwag ka nang makealam. Kapag lumala pa ito ay siguradong madadamay ka.

"Oh dear, look what kindness have done to you. Kahit na tao siya ay kasalanan parin magsama ang tao at bampira. It is a sin for us to be with humans and worse bear a child with them! Lumalaban kaba sa mga kauri mo?!" tumaas ang boses niya.

Hindi nakapagsalita si Lizette. Alam kong natatakot rin siya. She's talking to their Queen for Pete's sake. Hindi katulad ko ay kauri niya sila. Siguradong magmumukha siyang masama.

Tumingin si Lizette sa akin. Isang iling ang ibinigay ko sa kaniya. That's enough, Liz. No more. I already lost someone I love. I don't want you to be the next.

Damien's mother let out a small chuckle. "And who said I'm lying? She is the one who is lying to you all. Sinabi niyang tao siya pero naniwala kayo kaagad! How naive! We'll see. The red moon will show any minute now. Makikita natin kung talaga bang nagsisinungaling ako."

Pagkatapos noon ay bumalik siya sa likuran kung saan ay umupo siya. Hindi na ako nagulat nang makita ang ama ni Damien na tahimik lamang na nagmamasid sa kaniyang tabi. Nagtama ang aming tingin. The looks on his eyes doesn't show any mercy. Na parang bang insekto lamang ako na kailangan nilang patayin.

Walang buhay na ibinalik ko ang tingin sa sahig. They're evil. I can't believe how Damien grew up with those kind of parents. Hindi ko mapigilang magtaka. Ganoon rin ba siya? Kapag ba nalaman niyang half blood ako ay ganoon rin ang tingin na ibibigay niya sa akin?

The idea of that aches my heart. Mapakla akong tumawa. Mabuti nalang ay wala siya rito. Kung hindi ay guguho talaga ang mundo ko kapag makita ko ang kaniyang mga matang walang bahid na emosyon kapag nakita ako.

Habang nakayuko ay pansin ko ang unti unting pagpula ng kahoy na sahig. Alam ko na kaagad kung ano ang ibig sabihin non. I've read books about the red moon. Hindi ako tanga para malaman na ito na nga iyon.

Unti unting tumaas ang aking ulo hanggang sa natanaw ko na ang langit. Ang kulay asul na bilog na buwan ay unti unti nang nagiiba ng kulay. Ang maliwanag na paligid ay ngayon ay nagiging kulay pula na.

Hindi nagtagal ay sinakop na ng kulay pula ang buwan. Everything lost its colors and the only thing you can see is red. Nothing but pure red.

Alam ko na kahit na anong panalangin ang gawin ko na sana hindi tunay ang nabasa ko sa libro tungkol sa mga half blood ay alam kong impossible ito.

It didn't take long before I felt my hands bleeding. Tinignan ko iyon at nakita ang pagtubo ng matutulis kong mga kuko. Nanginginig ang aking mga kamay na lumakbay sa aking bibig. I tried to cover my mouth. I don't want them to see me like this. My fangs grew longer and sharper than the first time I've been like this. Wala na akong pakelam kung dumugo man ang labi at kamay ko.

Ilang hibla ng buhok ko ang tumakas dahil sa aking panginginig. Halos matumba ako nang makita na ang kulay itim kong buhok ay ngayon ay kasing puti na ng niyebe.

Napaatras ako. This is different than the first time I've seen myself like this. Hindi pumuti ang buhok ko. What is this!

Napatingala ako nang biglang umingay ang mga tao. I looked at and immediately saw Tita Christine and Lizette's shocked face. Pati sila Aya at Loren ay gulat rin na tumingin sa akin. All of them are looking at me unbelievably.

Isang patak ng luha ang tumulo sa aking mga mata. Mabilis kong hinawakan ang kadenang nakatali sa aking mga paa. Sinusubukan itong alisin.

Kailangan kong umalis rito. I don't want them to see me like this!

Gusto ko nalang humagulhol nang mapansing hindi ko matanggal ang pagkakatali. I'm supposed to be strong now, right?! Why the hell can't I take these fucking chains off!

May isang malaking lalaki ang lumapit sa akin at hinila sa braso. Masakit at madiin ang pagkakahawak niyang pinipilit akong lumuhod.

Lumapit muli iyong dalawang kawal na nagdala sa akin rito at hinawakan ako magkabilaang braso. Nakahawak ang kamay nila sa aking ulo at pinipigilan ito sa pagtingala. Lumipat naman sa aking gilid ang malaking lalaki na tila may hinihintay.

Maya maya ay kita ko sa aking peripheral vision ang pagtayo ng ina ni Damien. May kinuha siya sa isang parihabang box na isang uri ng metal. Lumapit ito sa kinaroroonan namin at iniabot ang kung ano mang hawak niya sa malaking lalaki na nasa aking gilid.

"This is the visible truth, everyone! This girl is a half blood! The red moon prove it to us. This only left us with one final moment and that is..." aniya bago panandaliang huminto. "Execution."

Pagkasabi non ay ang paghiyaw ng mga residente sabay taas nang mga tanglaw na hawak hawak nila.

"Puksain ang sumpa! Puksain ang sumpa!"

Pagkarinig non ay ang biglaang pagkawala ko ng hininga. Sinubukan kong kumawala sa pagkakahawak sa akin para makakuha ng hangin pero hindi nila ako binitiwan.

Sabay sa pagkawala ng sapat na hininga ay ang pagkaramdam ng matinding uhaw. Halos gustuhin ko nang kalmutin ang aking leeg para lamang mawala kung ano man itong pagkauhaw na aking nararamdaman.

It's so hard. Trying to gasp for air and feeling an extreme thirst is hell. I feel like I'm dying. Ramdam ko na ilang segundo nalang ay malalagutan na ako ng hininga.

"N-No. P-Please..." saad ko sa gitna ng aking paghinga.

Pakiramdam ko ay mababaliw na ako.  The excruciating pain is unbearable. Pakiramdam ko ay kasing tuyo na ng desyerto ang aking lalamunan. Para bang may nakatali na lubid sa aking leeg at pinipigilan ako sa paghinga.

All of it are unbearable. I need something! I need air! I need something to quench the thirst! I need blood!

I'm starting to get dizzy. I don't feel my body anymore. I feel like I'm dying.

Kita ko mula sa sahig ang pagtaas ng braso ng lalaking nasa aking gilid. He's holding some kind of axe. Nasa taas na ito ng ere na ang kulang nalang ay itama ito sa aking leeg.

Is this it? Is this how I'm going to die? Hindi na nila kailangang putulin ang aking ulo. The lack of breath and extreme thirst is enough to kill me.

I lost all of my strength. I guess this is really it. Ayaw ko pang mamatay pero mukhang ito talaga ang nakatadhana sa akin. Fate is really cruel.

Para bang nag slow mo ang lahat. Mula sa pagbagsak ng palakol hanggang sa aking pagpikit at hinihintay ang pagtama ng malamig na metal sa aking balat. Everything seems so slow.

Wala akong marinig. Siguro dahil hindi ko na maramdaman ang aking katawan kaya nasama na roon ang aking pandinig. It feels like all of my senses are gone.

Ngunit lumipas ang ilang segundo ay walang malamig na metal ang tumama sa aking leeg. Pati narin ang mga kamay na nakahawak sa akin ay biglang bumitaw. Kahit nanghihina ay sinubukan kong imulat ang aking mga mata.

Gulat na mga mata galing sa mga tao ang una kong nakita. They were not looking at me. They were looking at the person behind me.

Ang akala ko ay iyong malaking lalaki ang tinitignan nila pero nakita ko itong nakahandusay at naliligo sa dugo sa aking tabi. Pati ang dalawang lalaki na nakahawak sa akin ay nakahandusay na rin. All of them are bathing in their own blood. Scratches and ripped fleshes are visible in their bodies.

Sa harap ko ay kitang kita ang anino ng lalaki na nasa aking likod. Hindi ko alam kung bakit hindi ko nagawang matakot kahit na may mga wala nang buhay na katawan ang nakapaligid sa akin.

Habol hininga akong unti unting lumingon sa aking likod. There, I saw Damien soaked in blood, looking directly at me with his red blooded eyes. Tulad ko ay mabilis ang pagtaas baba ng kaniyang dibdib at tila hinahabol rin ang kaniyang paghinga.

"D-Damien... Why a-are you—"

"What have you done, Damien! Why are you here. You're supposed to be in Malenia—" rinig kong sigaw nang kaniyang ina.

Mabilis ang naging pangyayari. I just blinked and when I opened my eyes, he isn't infront of me anymore. Narinig ko ang pagsinghap ng mga tao kaya kaagad na bumaling ang tingin ko kung nasaan ang kaniyang ama at ina na nakaupo.

He is now holding his mother's neck. Clenching it hard as he lifted her up. Sinubukan ng kaniyang ina na kumawala pero hindi gumagalaw sa kinatatayuan niya si Damien. The veins in her mother's neck are now visble and her face is now starting to get purple.

"What did you do?" may diin niyang tanong.

Sinusubukan ng ina niyang magsalita pero tanging mga mahihinang hikbi lamang ang lumalabas sa bibig niya.

Nabitawan lamang niya ang kaniyang ina ng bigla na lamang siyang tumilapon. His mother gasp for air the moment Damien let go of her neck. Sa harap niya ay ang galit na mukha nang kaniyang ama.

"You did not just strangled your mother!" pasigaw nitong saad.

Hindi nagsalita si Damien at dahan dahang tumayo.

"You are just like your sister! Hard-headed and such a disgrace. That stupid love of yours made you crazy! Hindi kita pinalaking makasalanan. Loving a half blood is a sin and can get you in the deepest part of hell—"

Everything went quickly. Si Damien na ilang metro ang layo sa kaniyang ama ay ngayon nasa harapan na niya nang isang iglap. Ang isang braso niya ay ngayong nasa loob na nang dibdib ng kaniyang ama.

Nanlaki ang aking mga mata. His father looked at him with suprised as blood escapes from his mouth. Gulat at hindi makapaniwala sa ginawa ng kaniyang anak. Ibinawi ni Damien ang kaniyang kamay sa dibdib ng kaniyang ama at paglabas nito ay hawak hawak na niya ang kaniyang tumitibok pang puso.

"If loving her is a sin, then I am more than will to swim in the deepest pits of hell. I don't fucking care. I'll be a sinner for her."

Blood immediately rushes out from his father's chest. Kasabay non ay malakas na sigaw nang kaniyang ina.

"Alfonso!" isang malakas na hagulhol ang aming narinig.

Lahat nang tao ay natahimik. Kahit ako ay hindi makagalaw sa kaniyang ginawa. It seems like he is not the Damien that I know. He looks different. Like I am looking exactly at a monster.

Sa likod niya ay ang pagdating ni Cirrus. Lumaki ang kaniyang mata nang makita ang nangyayari ngayon.

"What have you done?" iyon ang tanong niya sa kaniya.

Hindi siya pinansin ni Damien. Binitawan niya ang puso nang kaniyang ama sa sahig at mabilis silang tinalikuran at naglakad patungo sa akin.

Lumapit siya sa akin para tulungan akong tanggalin ang kadena na nasa aking paa. Hindi ko alam kung bakit kusang umatras ang katawan ko na siyang ikinahinto niya.

"Are you scared of me?" tanong niya.

Hindi ako nakasagot. Napansin ko ang paglapit ng mga kawal sa gawi namin upang atakihin si Damien pero kaagad silang hinarangan ni Cirrus. They are now starting to fight. Hindi ko namalayan na pati ang mga tao ay nagkakagulo na. There are even fire in some of the houses and stores. Hindi ko na mahagilap sina Tita Christine at Lizette.

Muling lumapit si Damien sa akin na siyang ikinaatras ko muli. Sa pagkakataong ito ay hindi na siya nagsalita at itinuloy ang pagkakatanggal nang tali sa aking kamay at kadena sa aking paa.

Sinubukan kong tumayo pero hindi iyon nagtagal dahil kaagad din akong natumba. I forgot how much blood I lost. Nagsisimula na ring bumalik ang matindi kong pagkaramdam sa uhaw. Pati narin ang pagkawalan ng hininga ay bumabalik.

Kaagad akong sinalo ni Damien at unti unting inalayan paupo. Mahigpit ang hawak ko sa kaniyang damit habang sinusubukang kumuha ng hangin. Napalunok ako ng nahanap nang aking mata ang kaniyang leeg. Tila bang parang may mabagong amoy ang nangagaling roon.

Parehas kaming napupuno ng dugo pero wala akong pakealam. Nagkakagulo na't lahat pero naka nakakandado ang aking tingin sa kaniyang leeg. I can feel my fangs aching. Like the only thing it could do is to suck the meal that is being represented infront me.

Nagulat ako nang bigla hinawakan ni Damien ang aking ulo at dahan dahang inilapit ito sa harap mismo nang kaniyang leeg. I can't see what face he is making.

"Go on. I can feel that you're thirsty." bulong niya.

Lumunok ako. Nagdadalawang isip kung kakagatin ko ba siya or hindi. Pero hindi kalaunan ay inilapit ko ang mukha ko sa kaniyang leeg. Alam kong ramdam niya ang mabibigat kong paghinga.

"You smells good." nanghihina kong saad.

I heard him chuckle. "I'm drenched with the blood of others but I still smell good to you. You are no doubt my mate."

Hindi ko na pinansin ang kaniyang sinabi dahil natatakam na akong kagatin siya. I opened my mouth and let my fangs bury inside his skin. Kasabay non ay ang paglapat nang aking labi sa malamig niyang balat. I didn't waste any single drop of his blood. Kahit na naghalo na ang dugo namin dahil sa sugat ko sa aking labi ay hindi ako huminto hanggat hindi ako nasisiyahan.

Tahimik lamang si Damien na nakayakap sa akin. He was patiently waiting for me to finish while slowly caressing my hair. Tila nawala ang ingay ng kaguluhan na nasa aming paligid at ang tangi ko na lamang na naririnig ay ang mabibigat naming paghinga.

Limang minuto ang lumipas bago ako bumitaw. I feel different now. It feels like my senses became ten times better. Ang kainang pagod kong katawan ay biglang nawala. Ang mga pasa at sugat ko ay unti unting naghilom. I feel so much better now. That was probably the most delicious and satisfying feast I've ever tasted in my life.

Unti unti akong humarap sa kaniya. Natatabunan nang aking puting buhok ang aking mukha. Nakayuko habang pinupunasan ang aking bibig.

I don't want him to see me this way. I don't feel human, at all. I feel ugly and different. Para bang ibang tao na ako. And he is the least person I want to see me with this appearance.

He lifted my chin and made me look at him. Nanginginig ang aking mukhang tumingin sa kaniya. Nagtama ang aming tingin.

"D-Don't look..." mahina kong sabi.

Hindi siya nakinig. Hinawi niya ang buhok na tumatabon sa aking mukha at inilagay iyon sa likod ng aking tenga. He then smiled at me gently.

"You're beautiful than you've ever been, Celestia. Is this the reason why you tried to throw me away?" kinagat niya ang kaniyang labi. "Fuck, you didn't trust me enough."

Tumulo ang aking luha. "I'm sorry. I'm sorry. I didn't wanted to."

Pinunasan niya ang basa kong pisngi gamit ang kaniyang daliri. "Hush now. I know. It was my fault for not finding out right away. I was consumed by my emotions."

Ilang minuto kaming nagkatitigan. Akmang magsasalita ako nang marinig ang pagdating ni Cirrus.

"Celestia! We need to go! Paalis na ang tren!" sigaw niya palapit sa akin.

Napatingin ako sa kaniya. Oh right! I forgot about the train!

Kaagad akong tumayo. Sumunod naman si Damien.

"Damien, I need to tell you something —" naputol ang aking sasabihin.

"I know. You're going back." aniya.

Kumunot ang noo ko. "How'd you..." hindi ko na natuloy ang sasabihin dahil may ideya na ako kung kanino niya nalaman.

Bumaling ako kay Cirrus. He just shrugged at me. "Ang kulit niya kasi. He kept pestering me about you and my mouth slipped so..."

Wala na akong magawa kungdi ang umiling. I knew this would happen.

Humarap ako kay Damien. Nakatingin siya sa akin na tila hinihintay ang aking sasabihin.

"I-I'll go now. I need to. I can't stay here anymore." paalam ko.

Hinawakan niya ang aking kamay at inilapit ako sa kaniya. Pagkatapos ay ipinagdikit ang aming mga noo tulad nang lagi niyang ginagawa.

"I know. I understand. I'm sorry that everything is now a mess because of me. Go now and live the peaceful life that you want. Not entirely peaceful though because I'll try to find you." sinubukan niyang magbiro pero hindi ako natawa.

"But how about you? W-What you did to your father... Your people will definitely hate—" hindi niya ako pinagpatuloy sa pagsasalita.

"Shh. It is my mess to fix. All I want is for you to get out of here without them harming you." aniya.

Umiling ako. "They will hurt you, Damien."

He gave me a assuring smile. "I deserve it. As an Alpha, I've failed them all. I'm not even sure if I can take back their trust. It's not like I care anymore though. I never wanted to be one anyway."

"But there is one thing that I want you to promise me. I don't know how long will it take me to fix things here but can you promise me that you will wait for me to come find you? I don't care if it takes months, years, or decades. I will come find you, Celestia."

Hindi ako kaagad nakasagot. Maya maya ay tumango ako at nginitian siya. "I promise. I'll hold on to it. Find me, Damien. I will be waiting for you."

Pagkatapos non ay hinalikan niya ako sa noo. "Fuck, I love you so much."

Tumawa ako sabay tumingkayad para abutin ang kaniyang labi. We shared a rough and long kiss like there's no tomorrow. Na para bang ito na ang huling halik namin bago ako umalis. Naputol lang iyon nang magsalita si Cirrus.

"Oh come on! Do you really have time for that? Tara na nga Celestia!" kaagad akong hinila ni Cirrus palayo sa kaniya.

Nagkatinginan lamang kami habang hinihila na ako palayo ni Cirrus mula sa kaguluhan. Damien was just standing there, in the stage, drenched in blood while his mother is crying only a few meters away from him. Kahit na nasa gitna nang kaguluhan ay hindi humiwalay ang titigan namin.

Goodbye, Damien. I'll wait for you to come find me. Wala akong pakealam kung gaano man katagal basta't hihintayin kita. I'll hold on to your promise like you wanted me to.

Tumalikod na ako para sundan si Cirrus na tumatakbo patungo sa station. Ang kulay pulang buwan ay unti unti nang bumabalik sa dati. Nagmistulang ilaw namin ang ngayong kulay asul nang liwanag nang buwan.

It didn't take us long to find our way to the station. Nang makarating ay kaagad kong nakita si Tita Viena na hindi mapakali. Nang makita ako ay kaagad na lumiwanag ang kaniyang mukha at niyakap ako nang mahigpit.

"Oh my god, Celestia! Akala ko ay ano na ang nangyari sayo. I was so scared. Bakit natagalan kayo?" tanong niya.

Kumawalas ako sa yakap. "I just had to take care of some things, Tita."

Isang malagkahulugang titig ang ibinigay niya sa akin. "It's Damien isn't it?"

Tumango ako. "I tried to find my friends but I can't see them anymore. Hindi ako nakapagpaalam sa kanila."

Hinawakan ni Tita ang aking balikat at hinagod ito. "I know they'll understand."

I looked one last time in the town that changed me. Mula rito ay kitang kita ang apoy mula sa downtown. Will they be okay?

Tinulungan na kami ni Cirrus na pumasok sa tren. Pagkapasok ay wala ni isang tao. Inalalayan niya kami sa aming mga bagahe. He can't come along. May responsibilidad sa palasyo at tulad ni Damien ay kailangan niya rin iyong ayusin.

We wanted him to come with us but he refused. Kahit na gustuhin niya ay hindi niya pwedeng iwan ang responsibilidad niya sa bayan. He is still a vampire, and this town is his home. He cannot abandon it.

Pagkatapos kaming tulungan ay kaagad rin siyang umalis. Which left us alone with Tita Viena. Nakaupo ako habang nakatingin sa bintana nang magsimula nang umandar ang tren. I was looking at the town through the window one last time. Remembering all the moments I had in here.

Ilang buwan lang ang pananatili ko rito pero pakiramdam ko ay ilang taon na. I've faced difficulties and prejudice the first time I came here but I was glad to meet amazing people that guided me throughout my way. It was just for a matter of time but I feel like I've known them for years.

Sa bayang ito ay natutunan kong magmahal. Ibang klase ng pagmamahal na kailanman ay hindi ko pa nararanasan. Dito ko rin sa bayan na ito nalaman kung ano ba talaga ako. I've also got know my Dad. Met my half brother that I've been longing to have.

Everything went by quickly. Tumapak ako sa bayan na ito upang mamuhay nang mapayapa pero aalis na maraming alaala.

Farewell, Casta Haema. Farewell to all of the amazing people that I met here. Despite of what happened tonight, I will leave this town permanently with a contented heart.

For Damien, I hope you will fullfil your promise. I will wait for you. No matter how much time will past. Even if I leave my physical body. I will wait for you in the other side. Forever.

To be continued...