Chapter 18: Cabin

I texted Lizette that I won't be coming to the bakery because of the heavy rainfall. Of course, hindi ko sinabi ang buong detalye. That I am in the middle of the forest, alone with Damien. She'll surely freak out and I don't want that.

I also texted Tita Viena. Hindi tulad ng message ko kay Lizette ay sinabi ko ang totoo kay Tita. She spammed me after reading my text. Maya maya ay tumawag siya.

"Hello, Tita." sagot ko sa tawag.

"Sigurado ka bang okay ka lang diyan, Celestia? Gusto mong sunduin kita?" aniya.

Umiling ako kahit hindi niya nakikita. "I'm fine here, Tita. Malakas ang ulan at baka mapano kapa sa daan. You don't have to worry about me."

I heard her sighed. "Alright. Tawagan mo ako kapag may problema, ha?"

"I will. I need to hang up now. Goodnight." paalam ko.

"Goodnight, Celestia." siya na ang nag-end ng call.

Nakatitig lamang ako sa aking cellphone nang maramdaman ang paparating na mga yapak ni Damien. Lumingon ako sa kaniya na kagagaling lang sa kusina at may hawak hawak na dalawang baso.

Inilapag niya ang isang baso sa aking harap habang nanatili sa kaniyang kamay ang isa. He took a sip before signaling me to drink.

"It's a hot chocolate. Drink that while we're waiting for the food to be cooked." aniya habang umupo sa single couch na nasa aking harapan.

Inabot ko ang hot choco na nasa aking harapan. Mainit pa ito at kitang kita ang lumalabas na usok. Hinipan ko muna ito bago sumimsim.

Muling bumalik ang katahimikan sa aming dalawa. Wala ni isa sa amin ang nagsalita. He's just there sitting while looking at me intently like I would dissappear if he will lost sight of me. His stares are making me uncomfortable.

I still don't know if staying here is a good idea. Pero wala na akong oras para magreklamo. It's my fault to begin with. I am the one who brought myself in here so I had to face the consequences. I was stupid for thinking he would at least appreciate my gratitude but Cirrus was right. He doesn't need it. Not even a little bit.

Ako lang naman ang nagpumilit na pumunta dito upang magpasalamat. Siguro ay nasanay lang ako na kapag may tumulong sa akin ay kinakailangan ko talagang magpasalamat. It's the basic human conduct after all. To thank someone who saved you.

Hindi lang kasi talaga ako lulubayan ng aking konsesya kapag hindi ko ginawa iyon. That's what my mom told me. To always give gratitude to people.

Damien's stares didn't leave me. Tumikhim ako upang mawala ang nakakabinging katahimikan sa aming dalawa.

"That girl earlier. Who is she?" Hindi ko alam kung bakit iyon ang unang lumabas sa aking isipan.

His eyebrows rose up but he didn't muttered a thing. Parang gusto ko tuloy batukan ang aking sarili. He probably doesn't wanna talk about his personal life.

"Nevermind. You don't have to answer it." sa tingin ko tuloy ay nanghihimasok ako sa kaniyang buhay. Which I never intended to.

Sumandal siya at dumekwatro. "Why you want to know?"

I shrugged. "I'm just curious."

Ibinaba niya muna ang hawak hawak na mug bago humalikipkip. "She's a nobody. She's only here to give me something I need."

Hindi ko magawang makapasalita. Give him something he needs. Napalunok ako. Is it that thing?

I shookt my head. So what if it was? Whatever he do has nothing to do with me. He can do anything he wanted for pete's sake. Wala na akong pakealam kung ano man ang gusto niyang gawin sa kaniyang buhay.

If that's the case then why am I feeling uneasy? Hindi ko alam. Whatever it is, I definitely don't like it.

Damien let out a big sighed. Like he remembered something so dissapointing. "Her blood taste pale as hell though. Like everyone does. It's getting annoying."

Napalingon ako sa kaniya. Nagtama ang aming tingin. "Blood?"

He nodded. "Yeah, blood. She was here to give me blood. But as I expected, it tastes like shit." tumaas ang kaniyang kilay habang nakatingin sa akin. "Were you thinking of something else?"

I felt my face heating up. Na parang nababasa niya ang aking isipan. I surely didn't expect that it's because he needed blood. I was totally thinking of something else. I mean, he looks like the type of guy who goes around and fuck whoever he can see in sight.

He let out a wide grin when he saw my face reddened. Kaagad akong umiwas ng tingin. Since when did I become green-minded? I shookt my head to release all the unecessary things that I shouldn't be supposed to think of.

Mahigpit ang hawak ko sa mug. He probably already know what I was thinking earlier. And I can't deny that I am embarrassed as hell right now. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kaya nilagok ko nalang hot choc. Napaubo pa ako dahil nakalimutan kong mainit pa pala ito.

"Shit!" mura ko nang maramdaman ang init mula sa hot choc. How careless!

Nabalik ang tingin ko kay Damien nang bigla siyang tumawa. Nakalagay na ngayon sa kaniyang bibig ang kaniyang kamay na tila tinatabunan ang kaniyang ngiti. He bit his lower lip while trying to hide his smile. Nakatingin siya sa akin na tila isa akong bagay na nakakatuwa.

"Fucking adorable." he whispered but I clearly heard what he said.

Hindi ko na nakayanan ang kahihiyang pinangagagawa ko kaya mabilis akong tumayo. Tumaas ang kaniyang tingin sa akin. Hindi ko magawang tumingin sa kaniya. I've already embarrassed myself enough.

"I need to take a bath." saad ko.

I feel like I need to wash away my thoughts. Hindi ko na kayang tumagal pang nakaupo dito. Pakiramdam ko ay sasabog na ako sa kahihiyang ginagawa ko. And there he is, laughing while I'm here embarrassed about everything.

Masaya pa siya nang makita akong nahihirapan. He doesn't even noticed that I am uncomfortable at his stares. Kasi everytime na tumititig siya sa akin ay bumibilis ang tibok ng aking dibdib. At hindi ko gusto iyon. My heart is betraying me whenever I try to tell it to calm itself.

Tumayo na rin si Damien dahil sa sinabi ko. Pumasok siya sa kwarto na pinasukan niya kanina at lumabas na may dala dalang isang pares ng tshirt at shorts. Iniabot niya ito sa akin kaya wala akong nagawa kungdi tanggapin ito.

"The bathroom's that way." aniya sabay turo sa isang pinto malapit sa kusina.

Nauna na siyang tumalikod sa akin at muling bumalik sa kwartong iyon.

Hindi na ako nagaksya pa ng panahon at tumungo na sa banyo. The bathroom was big enough to fit everything. Mayroon pa ngang bathtub pero hindi ko iyon gagamitin. I wanted to so I could at least freshen up pero malamig ang panahon at baka sipunin ako kapag magbababad ako ng matagal.

Good thing the shower has a heater. I immediately set it to my desired temperature before taking all of my clothes off. The warm water welcomed me. Nothing felt good than taking a warm bath to a cold weather.

Tinignan ko ang mga sabon at shampoo na naroroon at lahat ng nadoon ay puro panlalaki. This is probably Damien's stuffs. Naghanap ako kung mayroon pang iba pero tanging iyon lang ang naroon. I had no choice but to use his things.

It took me twenty minutes to clean myself. There was a unused towel on the small drawer so I used it to dry myself. Kinuha ko ang damit na ibinigay sa akin ni Damien kanina. Ngayon ko lang narealize na malalaki ito. This is probably his clothes.

Since wala naman akong ibang masusuot ay tinanggap ko nalang ito. I tried his short but it was too big for me. Evertime na isosuot ko ito ay nahuhulog lamang. Good thing may kasamang unused boxer ang ibinigay niya sa akin kaya iyon nalang ang sinuot ko.

Huli kong sinuot ang kaniyang tshirt na napakalaki. Is this the smallest he got? Hanggang hita ko ang shirt niya at halos magmukang hanger na at ako neto.

Lumabas na ako ng banyo habang sinusuklay ang basa kong buhok. Nakita ko si Damien sa may kusina at nakatutok ang tingin sa kaniyang laptop habang nagta-type. Nang makita ako ay sinenyasan niya akong lumapit sa kaniya.

"Sorry, your short is too big for me." sabi ko sabay upo sa silya ng kitchen table.

He nodded. "I figured out. It is the smallest I got though."

Tumango tango ako. Thought so. Tumayo siya at kinuha ang isang plato na may laman na shrimps at fried rice. Inilapag niya ito sa aking harap bago bumalik sa kaniyang upuan at itinuloy ang kaniyang ginagawa.

"You're not gonna eat?" tanong ko.

Umiling siya. "I'm good."

Hindi na ako nagtanong pa at inabot na ang kutsara at tinidor at nagsimula ng kumain. The food was unexpectedly good. The shrimp was cooked evenly and was not overcooked. The fried rice was tasty as well.

"Did you cook this?" tanong ko. He nodded.

Damn, I didn't expect that he can cook. It was honestly delicious. Marunong rin ako magluto pero hindi ganoon kagaling. My mom is always the one who cooks for us. Lagi akong busy sa school so I didn't have the time to learn how to cook. Minsan ay ako ang nagluluto kapag ang ulam namin ay priniprito lang. Pero kapag iyong mga putahe talaga ay si mom ang gumagawa.

I want to say more about his cooking pero baka lumaki pa ang ulo niya kaya huwag nalang.

I didn't left out even a small grain of rice after I ate. Tumayo na ako upang ilagay ang plato sa kitchen sink. Bago pa ako humakbang ay nakita ko ang kaniyang ngisi.

Dahil wala naman din akong gagawin ay napagdesisyunan ko nalang na maghugas nalang ng plato. Wala naman masyadong hugasin kaya madali akong natapos. Nang matapos sa paghuhugas ay pinunasan ko na ang mga ito at inilagay sa drawer bago nagpunas ng kamay mula sa apron na nakita ko lang sa may tabi ng ref.

Nang matapos ay ibinalik ko na ito at balak na sabihan si Damien na tapos na akong maghugas. Pero bago ko pa man mabuka ang bibig ko ay hindi ko napansin na may basa pala sa sahig.

Huli ko na ng marealize na naapakan ko na ito. Alam kong madudulas na ako kaya sinubukan kong abutin ang dulong bahagi ng kitchen counter pero huli na ang lahat. I closed my eyes and waited myself to fall pero ang tanging naramdaman ko lang ay ang dalawang pares ng bisig na pumulupot sa aking katawan.

I opened my eyes and saw Damien's body closed to mine. Ang kaniyang kamay ay nakahawak sa aking braso. Nang mapagtantong sinalo niya ako ay kaagad akong tumayo at lumayo sa kaniya ng kaunti.

"I'm sorry. Hindi ko nakitang may basa pala sa sahig." sabi ko.

"Are you okay? Why did you even washed the dishes anyway?" tanong niya.

"I was bored."pagdadahilan ko.

It's true. Wala naman kasi rin akong magawa rito. There's no tv to entertain myself. Malapit ng ma lowbat ang phone ko kaya hindi ko rin itong pwedeng gamitin. This is the least thing I could do to ease my boredom.

"I have darts. Do you know how to play it?" tanong niya.

Tumango ako. I rarely play that game but at least I know how to play it. We have that as a indoor game in our intramurals when I was still in the human world.

Tumalikod siya sa akin at naglakad patungo sa sala. Tinuro niya ang isang board ng dart doon na nakadikit sa wall. I can't believe I didn't notice it earlier. Lumapit siya sa isang maliit na drawer sa baba ng dart board at kinuha ang limang piraso ng dart pin mula roon. Lumapit siya sa akin at iniabot ito.

"Play with these for a while. If you're feeling sleepy just sleep in that room." aniya sabay turo sa kwarto na pinasukan niya kanina.

Wala sa sarili akong tumango. Umalis na si Damien at bumalik sa kusina upang ituloy ang kung ano mang ginagawa niya sa kaniyang laptop. Even at times like this, he is still busy.

Like I am intended to do. I play dart for a while. Mga isang oras din ata akong nakatayo roon at sinusubukang tumama sa kulay pulang bilog na nasa gitna. But as I expected, I sucked.

I was never good at this game. Chess is the only indoor game I'm good at. Pero hindi ganoon ka galing. I only play it to kill time.

Nang hindi ko talaga magawang tamaan ang kulay pulang bilog na nasa gitna ay irita akong umupo sa couch upang magpahinga. I was playing for at least one hour but I never hit the red cirlce at least one! I'm really bad at this game.

Sumandal ako sa couch at tumingin sa kisame. I guess I used too much energy trying to accomplish something that is impossible. I will never give up until I hit it in the middle. Kahit isa lang.

I don't even know why I'm so worked up right now. Ni hindi ko na nga alam na pagod na pagod na pala ako. I can now feel my body slowly giving up.

"I will hit it...someday." hindi ko na namalayan ang pagsara ng talukap ng aking mga mata.

I woke up in the middle of the night. Napansin kong nasa isang kama na ako sa loob ng isang kwarto. I looked around. Madalim ang kwarto at ang tanging nagbibigay liwanag nalang ay ang bilog na buwan na galing sa bintana. I looked at my low battery phone. Alas dose palang ng madaling araw. Tulad ng sinabi ni Damien ay umuulan parin sa labas pero hindi na kasing lakas tulad ng kanina.

Did Damien brought me here? Because the last time I remember I was supposed to be resting on the couch after playing dart for one hour.

I'm feeling thirsty so I decided to go to the kitchen to get a glass of water. Pagkalabas ko ng kwarto ay napansin ko kaagad ang bukas na ilaw mula sa kusina. Naglakad ako patungo roon at nakita ko kaagad ang nakapalumbabang si Damien. He is sleeping peacefully while his laptop is still on. Siguro ay nakatulog siya habang may ginagawa siya.

Parang nakalimutan ko ata kung ano ang pakay ko sa kusina at hindi ko namalayang nakaduko na ako upang pantayan ang kaniyang mukha. He looks so innocent when he's sleeping. Ni hindi mo nga ma-imagine na ang lalaking natutulog na ito ay isang bampira.

Hinaplos ko ang kaniyang pisngi. I didn't even know why my hand moved on its own. It's like I'm captivated by the innocent looking face infront of me knowing damn well what he is when he's awake. Lubos lubusin ko na ang maamo niyang mukha habang tulog pa siya.

Nang maramdamang gumalaw siya ay kaagad kong inagaw ang aking kamay mula sa kaniyang pisngi. I thought that he was going to wake up pero hindi. Hindi ko na sinubukan pang hawakan siya muli kaya napagdesisyunan ko nalang na kumuha nalang ng isang basong tubig.

Pagkatapos uminom ay ini-off ko na ang nakaopen niyang laptop at bumalik na sa kwarto. It was unbelievably easy to fall asleep again knowing that Damien's sleeping face is all I can see before falling back to sleep.

To be continued...