↷ 니가 있어야 한다는 걸

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

Donghyuck musiał się porządnie zastanowić, czy chce tak naprawdę zmarnować dwie godziny ze swojego życia, szwendając się po mieście z tym idiotą.

Mógł wrócić do domu i zakopać się w pościeli na cały następny tydzień, ale ryzykowałby niezdaniem u pana Changa (a ten stary pierdziel miał już do niego duży problem, przez sam fakt jego istnienia).

Stał pod parkiem już dobre kilkanaście minut, bijąc się z własnymi myślami.

Zerknął po raz ostatni na swój telefon, głośny wdychając.

Teraz albo nigdy.

Nie ma już odwrotu.

Z lekkim ociąganiem ruszył przed siebie, z oddali widząc siedzącego na ławce Marka, który jak zwykle palił papierosa.

Ciekawe, czy zdawał sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie umrze na raka płuc za czterdzieści lat.

Nie żeby mu tego życzył...

Nie znajomość skutków ubocznych używek szkodzi.

Wypuścił powietrze, będąc już prawie na miejscu.

— Wstawaj, bo nie będę tu siedział nie wiadomo do której — Burknął, nie siląc się nawet na głupie przywitanie.

Nie zamierzał ukrywać się z tym, że nie chciał tam być i spacer został na nim wymuszony.

— Tak, bo to nie ja czekam tu na ciebie prawie pół godziny — Odpowiedział z przekąsem, wstając z ławki i idąc z Haechanem przed siebie.

Chciał mu odpowiedzieć czymś wrednym pomieszanym z masą przekleństw, jednak wolał zamiast tego skupić się na jego ubiorze.

Brązowy golf na długi rękaw, połączony z ciemnozielonym płaszczem oraz jeansowa kurtka koloru mlecznej czekolady.

Czarne spodnie chino z białym przezroczystym paskiem, do którego przyczepione było kilka łańcuchów.

Hae musiał przyznać, że outfit, który miał na sobie Mark był dobry i pasował do jego poważnej twarzy dziesięciolatka, pomijając fakt, że w tym płaszczu wyglądał jak seryjny morderca lat osiemdziesiątych.

On sam ubrał się w szerokie spodnie, które kupił na przecenie, znoszone trampki i spraną bluzę Euijina.

Gdy wychodził, spryskał się jeszcze perfumami, by nikt nie mówił, że w ogóle mu nie zależało na tym spotkaniu.

— Gdzie idziemy tak poza tym?

— Nie powiem, niespodzianka — Pochylił się nad nim tak blisko, że Hyuck mógł z łatwością policzyć jego pryszcze schowane pod toną korektora i podkładu.

Oraz zwymiotować przez odrzucający zapach jego perfum, który dusił go od środka.

Wesołe miasteczko.

Pieprzone wesołe miasteczko.

Najbardziej typowe i przereklamowane miejsce, będące wylęgarnią nastolatków z przerostem hormonów.

Mógł równie dobrze przewidzieć to, że zostanie tu zabrany.

Lee, będąc tanią podróbką Rudolpha Valentino, nie wykazywał żadnej oryginalności, począwszy od komplementów, których używają pijani wujkowie na weselu, a kończąc na lepkiej łapie, przypadkowo lądującej na jego prawym pośladku.

— Poczekaj tylko aż stąd wyjedziemy, a przysięgam ci, że połamie ci tą cholerną łapę — Odgrażał się, gdy mijali po kolei stoiska pełne zabawek, strzelnice, nawiedzony dom i budki z jedzeniem.

Im dalej szli, tym mocniejszy zapach jedzenia czuli.

Haechan robił się powoli głodny, a mijane co kilka sekund stoiska z fast foodami tylko go nakręcały.

Nie umknęło to uwadze chłopaka, który zdążył usłyszeć głośno burczący brzuch nastolatka.

— Chcesz może zatrzymać się na jedzenie? — Zapytał, wskazując palcem na duży napis z napisem "zapiekanki".

— Nie będę niczego z tobą jadł

— Przecież słyszę, jak burczy ci w brzuchu; poza tym ja płacę

Nie pamięta już kiedy jadł tak pyszne, a zarazem kaloryczne jedzenie.

Po ęciu minut w kolejce, gdzie Hyuck tracił cierpliwość co dwie minuty i wolał iść dalej, a Mark potakiwał tylko głową, pisząc z kimś wiadomości na telefonie, udało im się złożyć zamówienie.

Do końca nie był przekonany, czy takie budkowe "przysmaki" będą czymś pożywnym i zjadliwym, jednak nie mógł już walczyć ze swoim żołądkiem, który domagał się pożywienia.

Przy pierwszym gryzie nie był przekonany do sera, pieczarek i tony keczupu na przypieczonej bagietce, ale im dłużej jadł, tym bardziej mu smakowało.

— Spokojnie, nikt ci nie zabierze tego jedzenia — Powiedział, ze śmiechem przypatrując się jak ten pierwszy raz je takiego rodzaju jedzenie.

Pół buzi miał ubrudzone keczupem, a stolik aż tonął w okruchach.

Mimo tego, wyglądał dla Marka niesamowicie atrakcyjnie.

I nic nie było w stanie tego zmienić.

Potrzebował go do swojej kolekcji i zrobi naprawdę wiele, by mu się to udało.

Nie jest kimś, kto poddaje się na samym starcie.

— No sorry, że nie jadłem obiadu przez twoje cholerne rande vu

— Ale jesz teraz, prawda?

— Skąd w ogóle tak bogata osoba jak ty, zna takie obskurne miejsca?

Siedzący naprzeciw niego chłopak nie wyglądał jak ktoś, kto jada tanie jedzenie w wesołym miasteczku.

Drugi Lee wyglądał jak ktoś, kto o szesnastej jada homara na obiad, popijając go białym winem podczas kolacji z królową brytyjską.

— Lucas pokazał mi to jedzenie — Wzruszył ramionami, skubiąc swoją zapiekankę, która zdążyła już porządnie wystygnąć — Co miesiąc od dwóch lat jemy tutaj, gdy wybieramy się na wagary

— A już myślałem, że zabierasz tutaj każdego ze swoich przydupasów — Mruknął, wycierając twarz po zjedzonym posiłku.

— Jesteś pierwszym "przydupasem", którego tutaj zabrałem — Odparł, puszczając mu oczko.

Przyszedł czas na deser.

Wizyta w wesołym miasteczku nie miałaby zbytnio sensu, gdyby nie kupili waty cukrowej.

Pysznej, utra słodkiej  waty, którą była obowiązkową rzeczą w takich miejscach.

Jako, iż to Mark płacił za wszystko, nie miał zbytniego problemu z tym, by naciągnąć go na największą watę, jaką tylko mieli.

Nastolatek z zaciekawieniem oglądał, jak Hae pożera chmurę cukru, która wielkością dorównywała jego głowie.

On sam nie lubił za bardzo słodkich rzeczy, dlatego też kupił tylko jedną, którą od razu oddał jemu.

W zamian przyglądał się śmiejącym ludziom, biegającym dzieciom, dając się porwać magii tego miejsca.

Ostatni raz spacerował tu z Lucasem, gdy pokłócił się z rodzicami i potrzebował po prostu odreagować.

Zerknął kątem oka na swojego towarzysza, który nadal jadł i wpadł mu do głowy pewien pomysł.

Namówienie go na to nie było łatwe.

Donghyuck sporo krzyczał i wymachiwał rękoma jak wiatrak.

Oraz sporo się zapowietrzał.

Trochę śmiesznie to wyglądało, zwłaszcza dla kogoś stojącego z boku.

Rozumiał, że nie każdy jest fanem strasznych domów z pająkami, duchami i wiedźmami.

Trzeba było mieć do tego mocne nerwy, by z płaczem nie uciec z kolejki.

Jednak Mark nie należał do osób, którym można odmówić.

Po wjechaniu mu na ambicje i nazwaniu cykorem, zapakowali się do kolejki, która przewiezie ich po całym domu.

— Boisz się? — Szepnął mu do ucha, gdy siedzieli przypięci pasami, czekając na start przejażdżki.

— Chciałbyś — Prychnął, w duchu modląc się o to, by ten nie zobaczył, jak przerażony jest w rzeczywistości.

Przez swojego starszego brata miał uraz do takich rzeczy, które czasami śnią mu się po nocach.

— Więc dlaczego od kiedy tu przyszliśmy, kurczowo trzymasz mnie za rękę?