Po długiej domowej wycieczce pokazałam Niallowi jego pokój. On był totalnie słodki. Sposób w jaki przytulał, sprawiał, że był jeszcze bardziej sympatyczny. On był – dokładnie jak ja, taki życzliwy – nie jak przyjaciele Harry’ego. Ani  Louis.

- Masz jeszcze jakieś inne pytania? – zapytałam z uśmiechem na twarzy. Harry wysnuł się właśnie z łazienki.

- Nie dziękuje. Tutaj jest naprawdę pięknie – zaśmiał się Niall – Chociaż… Jestem.. Głodny – w końcu uśmiechnął się nieśmiało, a ja  roześmiałam się krótko ruszając do kuchni.

- Lisi? Razem z Lou chcemy pograć w piłkę. Niall idziesz? – krzyknął Harry z góry. Blondyn sunął się za mną.

- Chętnie.

- Przykro mi Niall. Muszę iść na zakupy, albo możemy iść gdzieś coś zjeść – praktycznie zdeptałam jego plany o piłce nożnej.

- Iść zjeść? Oh tak! – zaczął cieszyć się jak małe dziecko. Naciągnęłam na nogi buty i wyszłam na dwór. Dziś była przepiękna pogoda i miałam ogromną ochotę na lody. Wyciągnęłam mój i Harry’ego rower z garażu przeciągnęłam go w stronę Niallera. – Teraz pokażę ci, gdzie znajduje się najlepsza lodziarnia na świecie – uśmiechnęłam się szeroko, nadeptując pedał. Cichy dźwięk za mną zdradzał, że irlandczyk podąża za mną. Nagle usłyszałam głośny śmiech obok mnie. Niall złapał się mocniej i uśmiechnął wesoło.

- Jestem pierwszy– krzyknął utrzymując swoją przewagę. Bardzo chciałam temu zapobiec, jednak on miał więcej siły i wytrwałości. Zatrzymał się na skrzyżowaniu, gdzie nie wiedział jak jechać, ale później i tak był szybszy.

Wyczerpana, ale wciąż uśmiechnięta siedziałam szerokich siedzeniach w niewielkiej kawiarni.

- Wow! To raj dla lodów – powiedział zaszokowany, prawie samymi oczami pożerając wszystko. Wcale się nie zdziwiłam, gdy poprosił ogromny puchar truskawkowo-czekoladowy. Ja jadłam swoje lody z dwóch kulek.

_

Londyn jest piękny – powiedział Niall z entuzjazmem, gdy spacerowaliśmy w centrum miasta. Zgadzałam się z nim. Usiedliśmy na jednej z ławek, a po naszych twarzach przechadzało się słońce.

- Co robisz w wolnym czasie? – przerwałam ciszę.

- Gram na gitarze, śpiewam czasami też gram w nogę. A Ty?

 - Ah – machnęłam ręką. – Wcześniej byłam cheerleaderką w szkolę, teraz tańczę tylko sama dla siebie.

- Dlaczego nie jesteś już cheerleaderką?

Ogarnęłam spojrzeniem mały park – Ponieważ… Zaczęłam, bo mój przyjaciel był w drużynie piłkarskiej. Teraz już się nie przyjaźnimy – Dodałam obdzierając ławkę z farby.

- Och, szkoda.

Znów siedzieliśmy w milczeniu i „opalaliśmy się”.

W momencie kiedy Niall zaczynał mówić, zadzwoniła moja komórka.

- Styles – wypowiedziałam.

- Lisi? – głos Lotty przepłynął przez słuchawkę. Brzmiała na zaniepokojoną.

- Nie, Święty Mikołaj.

- Oh okay, Więc Lisi, gdzie jesteś?

- Um, w Hyde park.

- Dobrze, będę za dziesięć minut!

Zakłopotana schowałam mój telefon z powrotem, kiedy nagle się rozłączyła.

- Wszystko okej? – Niall spojrzał na mnie kątem oka zamyślony.

- Tak, to było tylko Lottie – nieco rozproszona pokręciłam głową i posłałam mu uśmiech. Odwzajemnił go przez chwilę po czym wstał.

- Idę po lody, tam tak?

- Jeszcze? – uśmiechnęłam się.

- Lody? Zawsze – odpowiedział – Chcesz też?

- Tak chętnie – odrzekłam i dałam mu do ręki  pieniądze.

- Jaki smak?

- Te, które bierzesz ty – uśmiechnęłam się spoglądając na niego.

Nagle, ktoś położył małe palce na moich oczach, uśmiechnęłam się – Co jest Lottie Karottie ?*

Dziewczyna prychnęła na swoje przezwisko, a później usiadła obok mnie i skrzyżowała nogi.

- Co się stało?

- Jak możesz jeść beze mnie lody… Naprawdę?! – karcąco pokręciła głową.

- Jaki jest prawdziwy powód twojego przybycia? – zapytałam unosząc ku górze brwi.

- Ponieważ ja – najlepsza przyjaciółka na świecie – mam informację na temat straconej miłości twojego kochasia.

- Jeśli mówisz o Louisie, po pierwsze nie jest moim kochasiem, i to że stracił miłość wcale mnie nie obchodzi.

- Pss, Lisi nie kłam.  – wygładziła swoją sukienkę i potrząsnęła długimi włosami, tak aby opadły jej na plecy – Więc mój wspaniały brat flirtował z Liną!
- Z waszą dziewczyną z wymiany? I co z tego?

- Ludzie Lisi, to nie powinno być Ci obojętne! Mój plany wtedy nie wypali.

- Jaki plan?!

- Ten : Lisi i Louis znów razem, bo przecież są najlepszą parą.

- Gadasz głupoty. I niech on robi co chce, okej? Poza tym, jasno mi wyjaśnił, że nie jesteśmy parą i więcej nią nie będziemy – kopnęłam żołądź, który leżał u moich stóp.

Westchnęła ciężko. – Elisabeth Styles, nie chodzi tylko o to,  że oboje jesteście nieszczęśliwymi singlami! Jesteś taka piękna i chce żebyś była szczęśliwa!

- Jestem szczęśliwa – odrzekłam uparcie.

- Mam namyśli szczęśliwie zakochana!

- Kto jest zakochany? – wrócił zaciekawiony Niall z dwoma lodami. Wręczył mi jeden, a ja uśmiechnęłam się, kiedy zobaczyłam, że są to truskawkowe lody. Moje ulubione.

- Lisi mogłaby być, gdyby nie ten teatr, który robi. – Lottie wywróciła swoimi dużymi oczami i zabrała moje lody, po to by je zjeść. Świetnie.

- Jezu Lo! – jęknęłam i zabrałam jej moje lody. Spojrzałam na Nialla – Oh Niall ignoruj ją porostu. Nie jest łatwo ją do niczego przekonać, jej typy tak mają.

- To jest coś zupełnie innego! – odpowiedziała mi i uderzyła mnie w udo.

- Dziewczyny, nie chcę na to więcej patrzeć – poskarżył się Ni i wcisnął na nasze miejsce – Teraz jeszcze raz powoli dla wujka Nialla.

- Więc Lisi i Louis – rozpoczęła Lottie, ale szybko zakryłam jej buzie.

- Louis? Ten piłkarz? – Niall zmierzył mnie spojrzeniem wypełnionym ciekawością. Jego niebieskie oczy iskrzyły się.

- Hm – mruknęłam tylko, moje podeszwy zaczęły być bardzo interesujące.

- Yep, mój brat – potwierdziła Lottie i teraz najchętniej bym ją zabiła.

- Lubisz go?

- NIE! – odpowiedziałam wkurzona. W tym samym momencie Lottie krzyknęła – TAK – Okej, to był jej wyrok śmierci.

- Byłam z nim kiedyś, później tak po prostu uciekł i nie ma o czym mówić. On jest idiotą, Niall – zazgrzytałam zębami. – Nic ważnego i nic do opowiadania.

- To dobrze. – uśmiechnął się i ugryzł mojego wafla.

- Hej! – zaprotestowałam uderzając go pięścią w ramię.

- Wybacz mi Lisi, ale jestem głodny! 

* Uznałam, że zostawię tak jak jest w oryginale.