DUA ;
"Siapa yang kentut? Mengaku cepat sebelum aku panggil pengetua sekolah kita! Cikgu dah ajar adab kan? Kenapa suka sangat kentut bersepah ni?" Namjoon selaku ketua kelas cuba untuk menenangkan keadaan. Aku tak tahulah kenapa kelas kami ni, nak kentut pun salah. Over pun satu hal juga.
"Woi, orang suruh mengaku tu, mengaku ajelah! Siapa yang suruh kau kentut macam bom nuklear, kan dah kena!" Ujar seorang lagi rakan sekelasku, Jeman Al-Khattab.
"YELAH TU, MENGAKU SAJALAH. INI MESTI KAU KAN, JIJIEY?! KAU JE YANG SUKA MAKAN TELUR PAGI-PAGI NI!" Halamak, dah kantoi ke? Dah lah kantoi dengan crush sendiri. Dia usya aku ke siak tadi? Tapi aku rasa aku tak pernah lagi tau kentut depan dia. Kalau depan dia, mestilah aku perlu menjadi perempuan melayu terakhir, tak kan nak kentut bersepah pula kan?
"HA BETULLAH TU, MESTI JIJIEY!"
"MENGAKULAH BODO!"
Hm, mati aku. Semua nak salahkan aku. Salah aku ke kalau kentut ni nak keluar? Salah aku ke siak? Aku tak salahlah. Kentut ini yang salah masalahnya.
"Aku yang kentut, asal? Nak gaduh?"
Dengan sekelip mata sahaja, suasana didalam kelas aku yang tadinya kecoh persis monyet punya jiran sebelah rumah punya mak punya atok punya ayam nak bertelur itu kembali sepi ibarat malaikat maut hendak melintas. Semuanya disebabkan oleh lelaki tersebut. Ya, lelaki tersebut. Lelaki bermasalah yang suka ponteng kelas. Kerja sekolah pun tak pernah hantar. Tapi masalahnya kalau munculnya hari peperiksaan, pasti result dialah yang akan mendahului yang lain. Aku syak dia guna minyak dagulah, tak pun saka. Saka cintaku padamu. Okay, tiber.
"Kau tahu aku tak suka orang yang suka buat bising ini kan? Sekarang, Kau orang buat apa ni? Kau nak aku panggil abang Jamil dulu ke baru kau orang nak senyap?" Ujarnya lagi. Kerusi plastik itu dia baling. Selamba badak betul jantan ni buat kerja. Apa dia ingat kerusi tu bapak dia punya ke apa? Itu milik kerajaan lah bebi.
"Tak, masalahnya sekarang ni aku dah tanya kan tadi? Yang kau tak jawab tu kenapa?" Balas Namjoon pula. Muka Namjoon sekarang ni serba-serbi aja aku boleh agak. Entah marah, entah takut, entah sedih, aku pun tak tahulah.
Pelajar-pelajar lain masing-masing mengundurkan diri. Aku pun tak tahu kenapa mereka takut sangat dengan mamat yang seorang tu. Nak cakap anak kepada mafia, ayah aku pun hebat lagi. Ayah aku kerjanya bertapa dekat atas langit sana, kau apa tahu? Ayah pin. Kau hado?
Aku kembali memandang kearah mamat ponteng tadi, dan ternyata dia juga memandangku. Kau jangan risau, aku ni tak bukan jenis yang suka main mata. Lelaki ini aje yang dari tadi lagi matanya itu asyik berkelip-kelip, terkedip-kedip memandang kearah ku, bibir pula tersungging macam chimpanzee, sakit mata mungkin budak ni.
"Kau, kejap lagi ikut aku." Katanya kepadaku.
"Dan kau, Namjoon. Bukan Namjoon sahaja, tapi semua sekali. Aku nak tanyalah kan, kentut tu salah ke? Jawab! Salah ke kentut? Salah ke kentut ni bagi manusia seperti aku? Apa kau orang ni bukan manusia? Apa kau orang ni malaikat ke sampai kentut tu pun kau orang tak pernah buat? Kentut tu fitrah, sayang. Kentut tu fitrah. Semua manusia pernah buat. Yang lainnya cuma kuat atau tidak bunyinya atau berbau atau tidak. Jadi tolonglah, tak payahlah nak persoalkan sangat sebelum kau orang semua.. aku jadikan lauk makanan tengahari aku."
"Oh ya, Aku rasa kau orang tak payahlah jawab soalan aku. Aku takut keluar kebodohan je nanti dari setiap kata-kata kau orang. Dah arh, cau lu."
"Oh ya, kau kenit, ikut aku." Lelaki itu kemudiannya menudingkan jarinya kearah ku.
Sekejap, what the ikan mas? Aku, kenit? Dia panggil aku kenit? Kepala mak kau!
"Wa tak mau ma. Wa letih, wa mahu balik rehat. Lu kalau mahu cakap sama wa, datang rumah wa lah masuk meminang." Oh sekejap, ha kan dah terlepas cakap. Almaklumlah, mulut aku ni lapar cendol. Setiap kali lapar, pasti yang bukan-bukan aje yang keluar daripada mulut aku ni. Sebab tu, aku selalu kurangkan bercakap.
"Wat! Eh, cibai! Kau cakap apa ni cibai! Kau tu aku punyalah!" Taehyung yang tadinya diam kerana menggaru punggung sambil melayan drama Tv3 yang dilakonkan oleh rakan-rakan sekelasnya itu terus bangun lalu menggapai mukaku yang suci murni ini. Bodoh betul! Dah lah tak basuh tangan, punggung dia tu pula bau masam, lepas tu boleh pula dia tepek dekat muka aku? Argh!
"Bodoh punya Abu! Tangan kau tu, jauhkan. Jauhkan daripada aku, setan!"
"Ehee, tangan Abu wangilah! Bau masam! Ermm, sedap! Siapa nak rasa?"
"JAUHLAH ABU!"
"BODO ABU, PERGI BASUH TANGANLAH BABY!!"
"AKU NAK RASA ABU, AKU NAK RASA KEMASAMAN JUBOMU ITU!"
"Siapa nak rasa bau jubo Abu? Abu nak bagi ni."
—
Cakap jubo Abu wangi, baru aku update lagi. Hehe, terima kasih, sama-sama.
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro