Obudziłem się w łóżku hotelowym z podłączoną kroplówką. Rozchyliłem powoli powieki czując jakby moja głową miała wybuchnąć. Byłem w pomieszczeniu sam, przynajmniej tak myślałem dopóki nie zobaczyłem leżącego na podłodze obok mojego łóżka Nialla. Spał ze zwiniętą bluzą pod głową.

Czemu nie położył się na łóżku? Albo na kanapie w drugim pomieszczeniu? Chociaż po tym co mu powiedziałem pod wpływem leków i alkoholu, tez chciałbym być od siebie daleko.

Usiadłem i skrzywiłem się z bólu rozglądając po pomieszczeniu. Spojrzałem przez okno na wschód słońca nad Warszawą. Chyba zawaliłem pierwszy koncert w Polsce.

Próbowałem pozbyć się kroplówki, ale wciąż byłem otumaniony tym co wprowadzała w moje żyły.

- Nie ruszaj - usłyszałem cichy głos i zobaczyłem jak Niall powoli podnosi się z podłogi. Poprawił plaster, który przytrzymywał igłę w moim przedramieniu - Co ci odbiło by mieszać leki z alkoholem? Jeżeli próbowałeś się zabić...

- Raczej zapomnieć - mruknąłem patrząc jak siada na materacu obok mnie.

- Przepraszam za to co powiedziałem. Ale ty tez powiedziałeś mi pare przykrych rzeczy - powiedział spoglądając na mnie niepewnie - Wiem, ze jesteś zły, ale mogę mieć swoje życie prócz pracy dla ciebie.. - wyszeptał opuszczając głowę i wbijając wzrok w swoje kolana - Za pare dni gwiazdka, chciałbyś może spędzić ją ze mną i moją rodziną?

Zmarszczyłem brwi patrząc na niego uważnie.

- Co?

- Mnie i mojej rodzinie byłoby bardzo miło gdybys zgodził się z nami spędzić święta - powiedział a ja uniosłem brwi, bo musiał mieć jakiś powód by to robić. Westchnął cicho - Maya powiedziała mi, ze nie masz kontaktu z rodziną i boi się ze święta spędzisz sam w tym gigantycznym domu w Londynie na piciu. Nie chcielibyśmy znaleźć cię zasypanego butelkami po wódce w łóżku i nadgryzionego przez owczarki niemieckie.

- Czy to tekst z Bridget Jones? - spytałem marszcząc brwi.

- Niepokojące ze to wiesz - powiedział uśmiechając się delikatnie i kładąc dłoń na tej mojej. Spojrzałem na nasze ręce, jego mniejsza jasne na mojej ciemniejszej wytatuowanej - Co ty na to? Będę ja, moja rodzina, pyszne jedzenie i masa radości, która mam nadzieje, ze cię nie zabije.

Wywróciłem oczami i uśmiechnąłem się lekko, prawdopodobnie przez leki krążące w moich żyłach. I zgodziłem się. No bo jak mógłbym zrezygnować ze spędzenia świąt z chłopakiem, którego kocham, ale nigdy nie będę miał?