TWO MONTHS LATER...

"Is it worth it, Quaro?"

Mula sa sinisilip na seafood pie sa loob ng oven ay napalingon si Quaro nang marinig ang tanong ni Phillian. His brother was leaning on the kitchen wall, arms crossed across his chest as he watched his every move.

"What is?"

"Settling down."

Tuwid siyang tumayo, inisara ang oven, at hinubad muna ang oven glove bago sumagot, "If you are marrying the woman you love, it's all worth it, Phil."

Ngumisi ito. "Pero bakit kailangan mong mangdamay? Nananahimik ako roon sa bahay ko nang bigla ka na lang tatawag para magpahatid ng kilu-kilong hipon at alimango."

"Kirsten's having these weird cravings since she entered the third month. Noong nakaraan ay gusto ng pakwan pero dapat ay puti raw ang laman—saan ako maghahagilap no'n? I refused to look for it and she wouldn't talk to me the whole day. Minsan naman ay gusto niyang kumain ng peanut butter pero dahil nalaman kong allergic siya sa mani ay hindi ko pinagbigyan. Do you know what she did? She threw all my clothes out of the balcony—could you believe that? Kung hindi ko siya pagbibigyan ngayon sa seafood pie na may kombinasyong gusto niya ay baka palayasin na ako no'n."

"Sa sarili mong pamamahay?"

"Well, technically, this house, the shop, and everything I own are hers, too. She's my wife now, and this house belongs to her—so yeah, she has all the right to throw me out."

"At hahayaan mo lang siyang gawin iyon?"

Napabuntong-hininga siya. "She hasn't been in her best mood lately, and that's because she's carrying my baby. Sa umaga ay magigising siya para dumuwal nang dumuwal, at sa maghapon ay hindi siya komportable dahil madalas siyang nahihilo. Imagine her sacrifice just to bear my child?"

Doon natawa si Phillian. "I actually spoke to Kirsten before she and her friend left; naikwento niyang ilang linggo ka nang nagpapasensya sa kaniya, and that she felt sorry but she couldn't help herself. Mainit daw ang ulo niya sa tuwing nakikita ka."

"Well, that's a relief, thanks," he mocked, making Phillian laugh all the more. "Nakausap ko si Mama tungkol sa mood swings ni Kirsten at sinabi niyang maaari raw na ako ang pinaglilihian. Is it even possible?"

Nagkibit-balikat si Phillian.

Nagpatuloy siya. "Ang sabi pa niya'y hintayin ko na lang daw na matapos ang first trimester at baka magbago rin ang mood ni Kirsten. You need to watch out –this might happen to you in the future."

"Nah, it's not gonna happen." Tuwid na tumayo si Phillian at humakbang patungo sa entry ng kitchen. "I'm leaving now. I still need to catch the ferry. Please say my goodbye to Kirsten."

"I thought you're staying for the night?"

"No, thank you. Kailangan kong asikasuhin ang dalawang bangkang nasira dahil sa bagyo noong nakaraang araw."

Sinundan niya ng tingin ang kapatid hanggang sa marating nito ang entry ng kusina. Pero bago ito tuluyang lumabas ay muli siya nitong nilingon.

"Oh, by the way. Pupunta ka ba sa concert ni Taurence sa susunod na linggo? Pupunta si Mama at nagpapasama sa amin ni Aris."

"Why, hindi ba exclusive concert for men ang mangyayari?"

Ngumisi si Phillian. "It is still exclusive for men, but the performer's mother is an exception. So, are you coming? Pupunta rin ang iba pa nating mga kapatid."

He shrugged and turned his attention back to the oven. Muli niyang ini-suot ang oven glove upang silipin ang pie. "I'll ask Kirsten."

Natawang muli si Phillian. "Tama 'yan, magpaalam ka nang maayos kung ayaw mong masaktan."

Tinapunan niya ito ng masamang tingin. "Kung pupunta ako ay kailangang kasama siya. Sa kondisyon niya ngayon ay hindi ko siya pwedeng iwang mag-isa, lalo at alam kong gagabihin ang concert ni Taurence. Besides, she likes music, kaya baka gusto rin niyang sumama."

"She probably will, because she just doesn't like music but she also likes Taurence."

Lalong naningkit ang kaniyang mga mata. "What the hell are you trying to insinuate?"

Lalong ngumisi si Phillian. "Come on, I was just teasing!"

"Piliin mo ang tinutukso mo, Phillian." Muli niyang ibinalik ang pansin sa ginagawa. Binuksan niya ang oven at kinuha ang pie pan. Nang makitang golden brown na ang crust ay tuluyan na niya iyong inilabas saka ipinatong sa ibabaw ng counter.

Ang buong akala niya'y aalis na ang kapatid, subalit si Phillian ay nanatili roon at muling nagsalita.

"For the record, Quaro—I like the new you. I like how Kirsten changed your lifestyle and your perspective in life."

Nilingon niya ito at nakita ang masuyong ngiti sa mga labi ng kapatid.

Phillian continued, "Sa tuwing niyayaya ka namin noon na pumunta sa concert ni Taurence, o sa mga parties kung saan imbitado tayong magkakapatid, ay mabilis pa sa kidlat ang pagtanggi mo. Now, you are starting to consider our invitation and we all appreciate that."

Muli siyang yumuko at ibalik ang pansin sa pie upang ikubli sa kapatid ang pag-ngiti niya.

Tama ito, Kirsten changed him. At aminin man niya o hindi, ay nagugustuhan din niya ang pagbabagong nangyayari sa kaniya.

"I'll take my leave now," Phil declared. "See you when I see you."

"Thanks for the free shrimps and crabs, I appreciate it," pahabol niya.

"It may be my first name, but I don't apply it on my products, brother," nakangising sagot ni Phillian na ikina-ngiti rin niya. "I'm charging it to your account. See yah!"

Nang tuluyan nang nakaalis si Phillian ay inilipat na niya ang pie sa isang porcelain dish upang naka-handa na iyon sa pag-uwi ng asawa. Umalis ito kasama si Daday na napa-dalaw nang araw na iyon.

He and Kirsten had married a month ago. Noong panahong nagpa-plano ito at ang Mama niya sa kasal ay nalaman nilang nagdadalantao ito, which made both families happy. He and Kirsten were living together when the good news came, at si Oscar de Casimiro ay bumiyahe pa patungong Montana upang batiin sila ni Kirsten.

Bago ang kasal ay nagpasiya na rin siyang bumili ng lupa sa isang residential area hindi kalayuan sa shop upang patayuan ng bagong bahay. Ginawa niya iyon dahil alam niyang sa malaon at madali ay kailangan nilang lumipat ng bahay para hindi mahirapan si Kirsten sa paglaki ng tiyan nito.

Kinausap niya ang kapatid na si Caprionne upang tulungan siya sa pagpa-plano. He and Kirsten agreed on a bungalow, three-bedroom house. Ang lupang nabili niya sa residential area ay nasa mataas na bahagi na ng Montana at mula roon ay tanaw nila ang buong bayan. Halos maubos ang ipon niya sa lahat ng projects na ginawa niya sa loob lang ng kalahating taon—from the renovation of his shop, to their wedding, to buying a lot, and building a new house.

Nag-alok si Kirsten na gamitin ang pera nito para ibili ng mga gamit sa bagong bahay, pero tumanggi siya. His ego wouldn't accept it. Isa pa, hindi naman nila kailangang bumili ng mga bagong gamit dahil ang plano niyang gawin ay ilipat lang ang mga gamit na mayroon sila sa shop doon sa bagong bahay.

Pinaplano na rin niyang i-convert ang second at third floors bilang extension ng shop. Naisip niyang magpagawa na lang ng panibagong daan mula sa first floor nang sagayon ay hindi na kinailangang dumaan ng mga customers sa kitchen at working station. Pero saka na, kapag nakapag-ipon na ulit siya.

Noong isang linggo lang ay tuluyan na silang nakalipat sa bagong bahay, at araw-araw ay pumupunta sila ni Kirsten sa shop upang kumustahin ang lagay niyon.

He and Kirsten had a great life together, and they were enjoying each day being a married couple.

Hanggang sa nag-umpisa silang gambalain ng paglilihi nito. It started on the third month—it was hellish for both of them.

Tulad ng ikinuewnto niya kay Phillian ay laging mainit ang dugo ni Kirsten sa kaniya.

There were times she would just scream at him for no reason at all, and then the next minute, she would keep quiet and wouldn't speak to him the whole day.

Kapag tumatabi siya rito ay nagagalit. She said that she hated his smell—his perfume. Kahit ang amoy ng kaniyang aftershave at sabon ay hindi nakaligtas.

She also hated his smile—kapag ngumingiti siya upang suyuin ito ay napipikon. Kapag hindi naman niya lalapitan, nagagalit din at magkukulong sa kwarto para umiyak.

But no—he had no rights to complain. He knew Kirsten was also struggling with her mood swings. Dahil may mga pagkakataong maayos din ang takbo ng utak nito at hihingi ng pasensya sa kaniya.

*

*

*

Kasalukuyan siyang naglilinis ng sink at counter table nang marinig ang pagbukas ng front door kasunod ang tinig nina Kirsten at Daday.

Saktong inisasampay niya ang puting basahan sa handle ng oven nang lumusot si Kirsten sa kusina.

"Hey, stranger. We're back!"

Lumingon siya, at nang makita itong nakangiti ay naka-hinga siya ng maluwag.

Good—matino ang utak niya ngayon.

"Hi," he greeted, smiling back at her.

"Done baking?" she asked, narrowing her eyes as she gazed at the oven.

"Yep, just in time," he answered, pointing to the dining table at the other end of the kitchen.

Sumunod ang tingin roon ni Kirsten, at nang makita ang umuusok pang pie ay malapad itong ngumiti. "Nice job! Would you be kind to put it in a container, hon? Ipadadala kong lahat 'yan kay Daday. Darating si Paco maya-maya para sunduin siya."

Pa-sagot na siya nang tumalikod ito at bumalik sa living area. Mangha siyang napatitig sa kitchen entry..

Ipadadala niyang lahat? Hindi ba at siya ang may gustong kumain nito? She was craving this seafood pie last night!

Nanlulumong ibinalik niya ang tingin sa pie. Tinawagan niya si Phillian kaninang madaling araw upang siguraduhing sa kaniya mapupunta ang mga bagong huling hipon at alimango, at minadali niya ang kapatid na dalhin ang mga iyon sa Montana kahit wala pa itong tulog—tapos ay sasabihin lang ng mahal niyang asawa na hindi nito iyon kakainin?

Ahhh, great!

Gusto niyang magmura. Gusto niyang magalit at pagsabihan itong hindi naging madali ang proseso para magawa niya ang gusto nito. But could he, really? Magagawa ba talaga niyang magalit dito? Kapag pinagsabihan naman niya ito, sigurong magagalit din si Kirsten at baka kung ano na naman ang gawin.

Napabuntong-hininga siya.

Ayaw kong matulog sa kalsada mamayang gabi...

Nanlulumong humakbang siya palabas ng kusina upang silipin ang dalawa sa living area. Inabutan niya ang mga ito sa couch na inilalabas ang lahat ng mga pinamili sa magkakatabing paper at plastic bags. Daday greeted him, and he smiled as a response.

"I just did the grocery two days ago," aniya sa asawa nang makita ang tatlong plastic bags mula sa grocery store sa bayan. Ang mga produktong inilalabas nito sa plastic ay kaparehong produktong pinamili niya noong nakaraang araw. Ang pinagkaiba lang ay ang brand. They were all organic.

"Hindi ko gusto ang amoy ng shampoo at sabon na binili mo noong nakaraan," Kirsten answered nonchalantly.

"Those were the same products we used in the past—"

"I wasn't pregnant before," she said, cutting him off and giving him a warning look.

Ini-tikom na lamang niya ang bibig bilang pagsuko.

Hindi siya mananalo kay Kirsten. At wala siyang planong matulog sa kalsada kaya minabuti niyang manahimik at hayaan ito.

Happy wife, happy life, they say... he thought, smirking at his own, damn self.

Sumandal siya sa pader na pumapagitan sa kusina at living area, saka pinag-krus ang mga braso sa tapat ng dibdib habang pinanatili ang tingin kay Kirsten na abala sa paglabas ng mga items mula sa malaking plastic bag. Kausap nito si Daday tungkol sa inaanak na si Chichi, at habang nakatitig siya sa asawa ay unti-unting nawawala ang atensyon niya sa pinag-uusapan ng mga ito.

Dahil ang kaniyang tingin—at buong systema—ay bumaba sa tiyan ni Kirsten. She had a little baby bump there but it was almost unnoticeable most especially whenever she'd wear loose shirts—his shirts, for example.

At habang nakatitig siya roon ay wala sa loob na napangiti siya.

He couldn't wait to see his little boy—they would surely be best friends.

Or his little princess... because he would surely pamper her  the best he could.

***

Nang sumunod na umaga ay nagising si Quaro nang may marinig na ingay sa loob ng banyo ng kanilang silid. He rubbed his eyes and sat on the bed. Alam niya ang ingay na iyon—nagiging pamilyar na sa kaniya at nagiging parte na ng bawat umaga nila sa nakalipas na ilang linggo.

Bumangon siya at humakbang patungo sa banyo. Nang marating iyon ay banayad niyang itinulak ang bahagya nang nakabukas na pinto. Sa loob ay nakita niya si Kirsten na naka-luhod sa harap ng toilet bowl at dumuduwal.

Napabuntong-hininga siya at nilapitan ang asawa. Patingkayad siyang naupo sa tabi nito saka inumpasahan itong hagurin sa likod.

May ilang segundo pang nagpatuloy ang ganoong eksena nang umupo si Kirsten sa tiled floor, humihingal at tila pagod na pagod. He flushed the bowl for her.

He wanted to ask if she was okay, pero alam niyang magagalit ito kapag iyon ang itatanong niya. Simula nang mag-umpisa ang paglilihi nito'y lagi itong napipikon. Magkamali lang siya ng salitang bibitiwan ay nanininghal na.

"Are you ready to stand and wash up—"

"Hindi mo man lang itatanong kung okay ako?" she said, beating him off. Ang mga mata nito'y naniningkit nang bumaling sa kaniya.

Mangha niya itong tinitigan. Gusto niya itong sagutin, pero pinili niyang maging kalmado. Dahil kapag sinagot niya ito ay baka maaga pa lang, may giyera na sa loob ng silid na iyon.

Nagpakawala siya ng buntong-hininga. "Are you okay?"

"Too late!" Padabog itong tumayo saka humarap sa lababo. Nang makita nito ang itsura ay natigilan ito.

Her hair was disheveled, her eyes, nose, and cheeks were red from throwing up, and the strap of her nighties slid off her shoulder.

"I look like a mess!" anito sabay iyak.

Nagpakawala siya ng malalim na paghinga. "You still look hot and beautiful for me, baby..."

Natigilan si Kirsten at napatitig sa kaniya mula sa salamin.

Salubong ang mga kilay nito at ang mga mata'y luhaan nang sumagot ng, "Inuuto mo ba ako?"

Umiling siya. "You always look hot and beautiful in my eyes, even during the days when you feel and think that you look like a mess."

Muli ay natahimik ito, pero doon ay nakita na niya ang bahagyang paghupa ng inis nito at ang unti-unting paglambot ng anyo. At nang yumuko ito at napa-nguso ay doon na siya napangiti.

Masuyo niya itong hinaplos sa likod at muling kinausap. "What would you like for breakfast?"

"I don't know..."

"Would you like to eat some pancakes topped with strawberry jam?"

Umiling ito.

"Soup? Cereal? Rice?"

"Pag-iisipan ko." Binuksan nito ang gripo at yumuko upang maghilamos at magsipilyo. Kumuha siya ng bagong face towel at hinintay itong matapos. Nang umangat si Kirsten ay inabot niya rito ang face towel at pinanood ito habang pinupunasan ang basang mukha at leeg.

"Parang gusto ko ng sinangag ngayong umaga..." she said after a while.

"Sure. Ano'ng gusto mong i-ulam doon?"

"Turon."

"Tur—what?"

Ngumisi si Kirsten at humakbang palabas ng banyo. Sumunod siya.

"Turon—like, the delicacy?"

"Yeah. Turon na saging at langka. Kailangang maraming asukal, at matabang-mataba ang itsura."

Bigla siyang nagpanic. "I don't think may mabibilhan tayo ng ganoon sa ganitong oras—"

"Kung wala, eh, 'di gumawa ka."

"I..." don't know how... Hindi niya masabi-sabi iyon sa asawa. Wala siyang lakas ng loob na sabihin iyon, baka masinghalan na naman siya.

Si Kirsten ay dumiretso sa closet at kumuha ng damit na ipapalit. Nang maramdaman nito ang hindi niya pagkilos ay napalingon itong muli at tinaasan siya ng kilay.

"Hindi ba dapat ay naliligo ka na ngayon ay naghahanda para pumunta sa palengke at bumili ng mga ingredients, honey?" Binigyang-diin nito ang huling salita na ikina-buntong hininga niya.

He stepped back to the bathroom and closed the door.

Damn morning sickness, bulong niya bago inihubad ang suot na sleeping pants. Dumiretso siya sa shower at itinutok ang sarili sa tubig. Napa-mura pa siya nang ang unang bumuhos sa katawan niya ay ang malamig na bago iyon napalitan ng maligamgam.

Malapit na siyang ma-trauma sa klase ng paglilihi mayroon ang asawa. Malapit na siyang ma-trauma sa pagbubuntis nito. At napapaisip siyang siguro ay sapat na ang isang anak lang.

But then... deep in his heart, he wanted more. He wanted a big, happy family with her. And Kirsten wanted that, too. Ipagkakait ba niya iyon sa asawa?

Napabuntong-hininga siya.

Well, I guess I will just have to deal with it like a real man...

*

*

*

Matapos ang labinlimang minuto ay natapos na siya at nagtapis ng tuwalya bago lumabas ng banyo. Alas-sinco pa lang ng umaga at ang palengke ay kabubukas pa lang sa ganoong oras. Siguradong inaayos pa ng mga tindera ang paninda ng mga ito kaya hindi niya kailangang magmadali.

Paglabas ay kinunutan siya ng noo nang makitang hindi pa rin binubuksan ni Kirsten ang kurtina ng mga bintana. The room was still dark. Kirsten had a habit of opening the curtains the moment she wakes up.

Nakita niya itong naka-upo sa harap ng vanity table nito, still wearing her nighties. May salamin sa harap niyon at nakatitig ito sa kaniya, tila hinihintay ang kaniyang paglabas.

Dumiretso siya sa closet ilang dipa mula sa kinauupuan nito.

"Is there anything else you'd like to eat that I could buy from the market?" he asked, pulling out a new shirt and pants from the closet.

"No," she answered quietly.

Nilingon niya ito at nakitang nakasunod ang tingin nito sa kaniya. In her hand was a new bottle of perfume.

He frowned. "New scent?"

Tumango ito. "I bought this yesterday—for you."

"Really?"

Tumango ito bago tumayo at lumapit sa kaniya. She sprayed the perfume to his naked chest, and he smiled in appreciation—but his smile faded away when the scent assaulted his nose.

It smelt like strawberry candy—too sweet for his taste.

Ipinikit ni Kirsten ang mga mata at tahimik na ini-hilig ang ulo sa kaniyang dibdib. Ang isang kamay nito'y yumakap sa kaniyang likuran.

"Hmmm, ang bango..."

Hindi niya naiwasang mapa-ngiwi. He hated sweet scents—nahihilo siya. Pero naglilihi ang asawa niya at kung gusto nito ang ganoong amoy ay pagbibigyan niya. Magpaparaya siya—kahit na pakiramdam niya'y siya naman ngayon ang nasusuka.

Sa panggilalas niya lalo ay muling nag-spray si Kirsten kaniyang leeg. Sa magkabila niyang mga braso, at sa kaniyang tiyan, bago nito ipinatong ang bote ng perfume pabalik sa dresser at muli siyang hinarap. Nakangisi itong yumakap sa kaniya nang makita ang panlalaki ng kaniyang mga mata.

"You smell great, honey..." she whispered, tightening her hug.

Napabuntong-hininga siya at inihagis ang damit at pantalong hawak sa single sofa malapit sa bintana. He wanted to hug his wife, too. He missed her. He missed the sweet Kirsten who would always joke around and declare her love for him. Halos isang buwan na simula nang mag-umpisang magbago ang mood nito sanhi ng paglilihi, at ganoon na rin ka-tagal simula nang huli itong maglambing sa kaniya.

Nang gumanti siya ng yakap ay tumingala ito at ningitian siya.

"Hindi mainit ang ulo ko kapag naka-a-amoy ako ng strawberry scent."

"Bakit ngayon mo lang sinabi? Hindi sana ay noong nakaraang buwan pa tayo bumili ng ganito," he answered, staring lovingly at her face.

"Kahapon ko lang nalaman," she said, chuckling. "Mainit ang ulo ko nang umalis kami ni Daday kahapon, hanggang sa pagdating namin sa shopping center. Nang mapadaan ako sa isang perfume store ay nakita ko ang perfume na 'yan. I tried it and my mood changed instantly. I was going to give this to you yesterday, pero naging abala kami ni Daday sa paghahanda ng mga ipadadala kong regalo para kay Chichi."

Tumango siya at napiling hindi na sumagot. Hinigpitan niya ang yakap dito at dinampian ito ng halik sa ibabaw ng ulo.

"Alam kong nagiging masungit ako sa'yo sa nakalipas na ilang lingggo. Thank you for being patient with me..."

He kissed her on the forehead. "It's okay. I understand that it's not easy carrying another life."

Muling ini-hilig ni Kirsten ang ulo sa kaniyang dibdib, ang mga kamay ay masuyong humaplos sa kaniyang likod. "I missed you."

Hindi niya napigilang ngumiti. "I missed you more than you could ever imagine, Kirsten."

Napabungisngis ito at hindi na sumagot pa.

Matagal silang nagyakap. Dinama niya ang init na nagmumula sa katawan nito, at si Kirsten naman ay patuloy sa banayad na pag-amoy sa kaniyang balat.

He couldn't help but smile. Mukhang nagbabago na ang paraan ng paglilihi nito. He hoped she'd go back to being clingy because he missed that. He missed her clinginess.

Natigil siya sa pag-iisip nang biglang nag-umpisa si Kirsten na dampian siya ng munting mga halik sa kaniyang dibdib. Niyuko niya ito at pinanood. Hindi niya naiwasang makaramdam ng init sa bawat pagdampi ng mga labi nito sa kaniyang balat.

Shit. When was the last time we made love?

Kirsten would always strike him whenever he'd try to touch her in the past three weeks.

The most recent time he made love to her—as far as he could remember—was two weeks ago. And that was the time when she asked for it. It was her initiation. Because it always had to be her decision when she would need or want it.

And shit, all his passion had already accumulated to its highest point. Hindi niya alam kung kaya niyang pigilan ang sarili kapag nagpatuloy pa ito sa ginagawa.

"You smell like a real strawberry, honey..." bulong pa ni Kirsten bago siya muling tingalain.

Her eyes were filled with intense desire, making him shiver in excitement.

Yumuko siya upang hagkan ito subalit pinigilan siya ni Kirsten nang idikit nito ang hintuturo sa kaniyang mga labi. Kinunutan siya ng noo.

"Papayagan mo ba akong makabawi sa mga panahong nagsusuplada ako sa'yo, ha, honey?"

He smiled in amusement.

"Can I make a request?" she asked, smiling devilishly while her eyes were still filled with untamed desire.

Tumango siya.

Fuck it—I am more than willing to be your lapdog, honey, he wanted to say. Pero kailangan pa ba niyang sabihin iyon kung halata naman na sa kaniyang anyo?

Nang banayad siyang hilahin ni Kirsten ay nagpaubaya siya. Dinala siya nito patungo sa kama nila, at doon ay lalo siya nanabik.

"Would you lay your back on the bed for me?" Now she sounded so sexy and sweet he couldn't help but obey.

He laid across the bed at his wife's request. She stood in front of him and gazed at his naked chest, down to the towel that was covering his lower body. He was getting hard down there—it started when she first hugged him. And it was visible despite the thick, white towel.

Yumuko si Kirsten at itinukod ang mga kamay sa magkabilang gilid ng kaniyang ulo. And when she lowered her head to his, he held his breath.

She started planting soft, little kisses to his jaw, down to his neck—like the way he taught her.

Then, she went further down to his shoulder, to his chest, to his abdomen, and further down to his navel.

Nagpakawala siya ng mahinang ungol nang maramdaman ang mga kamay nito sa ugpungan ng tuwalyang nakapulupot sa baywang niya. At nang tanggalin iyon ni Kirsten ay muli niyang pinigilan ang paghinga.

Kirsten was greeted by his engorged sex. Her eyes stayed there for a while—looking straight to his magnificent erection with amusement and passion painted on her face.

Ilang sandali pa'y umangat ang tingin nito sa kaniya.

"You missed this, don't you?" she asked, teasing a little by lowering her breast to his hardness, brushing her valley to his tip.

"Stop teasing, baby..." he almost begged. Kahit siya ay halos hindi nakilala ang tinig na lumabas sa kaniyang mga labi.

Kirsten smiled seductively as her hand enveloped his hot shaft, stroking it gently just like how he taught her again.

He closed his eyes in surrender, cursing under his breath as Kirsten continued to fondle his length with her warm hand—slow and gentle at first, before changing her tempo into fast and tight.

She was doing great at it he didn't want her to stop. He'd lose his mind if she did.

Later on, she got off the bed and knelt on the carpet, between his thighs.

"Let me serve you today, honey..." she uttered before putting his engorged shaft into her warm, luscious mouth, gliding it down to her throat.

That's when a loud, satisfied groan filled the master's bedroom.

What an amazing treat to start the day, huh?

~~ THE END ~~

A/N:

What an amazing treat to start the day, tapos biglang THE END, no? HAHAAH!

Please let me know your thoughts about this whole story.

I admit, this has a simple plot, with lots of s*x and funny moments. And I always say this; the story may be predictable, but admit it-- you were entertained.

Quaro and Kirsten will definitely appear throughout the whole series. Subaybayan na lang po ninyo.

Also, the next books will be posted on another platform. Further info will be announced soon.

Mahal ko po kayong lahat!

Xx