renskejulia voor je eerste mythische wedstrijd.

tranen liepen over mijn wangen. tranen van frustratie waren het. ik had het ontdekt, ik had alles gelooft wat mijn ouders zeiden. eigenlijk zou ik ze geen ouders moeten noemen, maar moordenaars. ze hebben mijn echte ouders vermoord en mijn meegenomen. mijn hele leven was een leugen. maar wat ik het ergste vind is wie ik ben. wat ik ben.

hoi, ik ben Sophia en ik ben nu nog klein. maar binnen 24 uur word ik 16. sweet sixteen noemen ze dat. maar dat geld voor mij denk ik niet. precies 2 jaar geleden ontdekte ik wie ik ben. wat ik ben. ik ben toen weggelopen bij mijn " ouders". sinds dien zwierf ik van huis naar huis. maar nu, 2 jaar later, zou mijn totale verandering plaats vinden en zou ik een plek in het bos moeten vinden om te kunnen overleven. ik ben er bang voor. bang dat ik daardoor iemand anders pijn zou doen. dat ik alleen ben en dat ik er alleen voor sta. ik ben een monster, een vreselijk monster, een wolf.
op het eerste gezicht lijkt het helemaal niet zo erg, maar ik vind het vreselijk, echt vreselijk. ik word er continu mee geconfronteerd. en wat me nog het ergste dwars zit is dat ik er met niemand over kan praten.
tot die ene dag...

ik hijg. ik ben zo snel mogelijk uit de stad gevlucht. ik heb een briefje achter gelaten voor Ivan, Liselore en Stefan. mijn pleeg- vader, zusje en broer waar ik de laatste maanden verbleef. ze waren super aardig voor me en het liefste had ik daar willen blijven, maar ik kan er niets aan doen. ik kijk om me heen. geen idee waar ik ben beland. ik kende dit bos als mijn duimpje of eigenlijk als mijn poot, maar in dit deel ben ik nog nooit geweest. ik heb het koud en uitgeput ga ik tegen een boom liggen. ongemerkt verander ik terug naar mijn mensen gedaante. en ik val in slaap.