'Later,' zegt een stem. 'Ze zal eerst wakker moeten worden.' Die stem, zo vertrouwt. Ik hoest, en er komt een golf water uit mijn longen. 'Livion!' gil ik, nog steeds hoestend, en ga overeind zitten om adem te kunnen halen. 'Zilf!' hij knielt aan de rand van mijn geïmproviseerde bladeren bed neer. Eenmaal op adem staar ik hem verwart aan. 'wat is er ge-' ik onderbreek mijn eigen zin. 'Ik weet wat er gebeurt is!' riep ik boos naar Li. Geschrokken stond hij op. Met moeite stond ik op. 'Hoe..,' stamel ik. 'De meeste dachten dat je een zeemeermin zou zijn,' mompelt hij simpel, maar een beetje beschaamt. Ik steek een hand in mijn haar, en laat hem weer vallen. 'Hij kraamt onzin uit,' denk ik. Maar ik vertrouw hem. ' Li,-' begin ik, weet ik eigenlijk wel hoe ik moet reageren? 'Ja, het is waar,' lacht hij me toe. Ik zucht. 'En nu?' Hoopvol kijk ik hem aan. Van de zenuwen knip ik een aantal keer in mijn vingers. Maar het volgende moment schiet er een steek door mijn rug, en ik zak weer in elkaar. Ik bijt mijn kaken zo hard ik kan op elkaar. De pijn houd al snel weer op. 'Z-Zilf,' stottert Li. Ik zuchtte. 'Maar ik ben een elf,' wanhopig kijk ik hem aan. 'Toch?' Hij knikt aarzelend en verbaast. 'Dat kan niet,' fluistert hij. De bobbel onder mijn t-shirt veroorzaakt een scheur erin. Li, nog steeds met ongeloof in zijn ogen, haalt een dolk tevoorschijn. Met angstige ogen kijk ik hem aan.