P.o.v Lucy

Ik loop naar de auto van mijn vader en rij naar mijn vriendje toe. Ik zit te stuiteren in de auto en vraag de hele tijd: “Wanneer zijn we er!?” Ik ben altijd al een beetje ongeduldig geweest. “Jeetje Lucy. Even rustig doen. Ik krijg nog hoofdpijn van je.” Moppert mijn vader en ik lach. Om te stoppen met zeuren zet ik de radio hard en zing lekker mee.

Na een klein uurtje zijn we er en ik ren naar de deur. Nog voordat ik aan kan bellen gaat de deur gaat al open. David doet open en ik spring in zijn armen en hij slaat zijn armen stevig om me heen. “Hey babe.” Zegt hij zacht en lief. Ik grinnek bij het woord ‘babe’. Ik leg mijn hoofd in zijn nek terwijl hij mijn nek kusjes geeft. “Ik heb je gemist.” Zeg ik zacht. “Ik jou nog veel meer.” Zegt hij. Ik verslap mijn greep en kijk hem aan. “Nietes. Ik heb jou meer gemist.” Zeg ik. David lacht en knikt. “Is goed girl. Jij hebt mij het meest gemist.” Zegt hij en geeft me een kusje op mijn wang. “Ik win.” Zeg ik.

Een paar uur later begin ik me een beetje raar te voelen. Ik besteed er niet veel aandacht aan en knuffel lekker met David. Maar ik begin me beroerder te voelen elke minuut en rond negen uur ga ik naar de badkamer boven. Ik zak neer bij het toilet en begin over te geven. Het is misschien raar, maar ik kijk in het toilet en zie iets wat ik niet had willen zien. Bloed. Ik blijf maar bloed overgeven. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak en app David.

P.o.v David

Ongeveer vijf minuten nadat Lucy naar boven gegaan is voel ik mijn mobiel trillen. Ik pak mijn mobiel en zie dat Lucy geappt heeft. Ik snap niet waarom, want we zijn in het zelfde huis. Er staat dat ik naar de badkamer moet komen. Snel. Ik schrik er van en ren de trap op. Ik doe de deur open en ik zie Lucy huilend op de grond liggen. Ik ga naast haar zitten en realiseer dat het hier stinkt. Ik kijk in het toilet en zie het vol bloed zitten. “Waar komt dat bloed vandaan?” Vraag ik verward. Ik hoop dat ze ingesteld is en dat ze gewoon heel veel buikpijn heeft, maar die hoop is snel voorbij als ze naar haar mond wijst. Ik wil haar rechtop zetten, maar ze schuift gelijk naar het toilet als ze ook maar een stukje omhoog gegaan is. Ze hangt er overheen en begint weer met overgeven. Ik hou haar haar naar achteren terwijl ik een ambulance bel.

De ambulance is er binnen tien minuten en Lucy is gestopt met overgeven, maar ligt in plaats daarvan roerloos op de grond. Ik til haar naar beneden op het moment dat ik de deurbel hoor gaan. Mijn moeder doet open en ik hoor haar verbaasd zijn als ze hoort dat ik gebeld heb. Ik loop met Lucy in mijn armen naar de ambulancebroeders en ze nemen haar over. Ik geef mijn moeder een knuffel, zeg haar dat het vast wel goed komt en stap de ambulance met Lucy in.

Ik wacht nu al drie uur in het ziekenhuis en de ouders van Lucy en mijn ouders zitten hier ook al bijna drie uur te wachten. Uiteindelijk gaat de deur open. Er komen dokters en zusters naar buiten met Lucy in een bed en rijden haar naar een andere kamer. Ze werd ergens aan geopereerd. Ik hoop dat het goed gegaan is. We lopen mee naar de kamer waar ze heen gebracht word, maar we worden tegen gehouden. “Ze heeft veel rust nodig. Er mag maar één iemand bij haar.” Zegt een dokter. We kijken elkaar aan en iedereen wijst naar mij.

Ik zit nu al een half uur naast haar bed en er is nog niet veel gebeurd. Ik begin moe te worden want het is al bijna één uur, maar als ik net mijn ogen dicht doe voel ik Lucy bewegen. Ik schrik meteen op en kijk naar haar. Haar oogleden trillen een beetje en langzaam gaan haar ogen open. Ze kijkt me met waterige ogen aan. “Hey babe.” Zeg ik lief. Ze glimlacht zwak. “Hoe voel je je?” Vraag ik. “Goed.” Zegt ze met haar tanden op elkaar. “Ik ben moe.” Zegt ze en ik knik en wil weg lopen om haar wat extra rust te geven, maar ze pakt mijn arm. “Wil je bij me liggen?” Vraagt ze zacht. Ik knik. “Natuurlijk wil ik dat.” Zeg ik en ga naast haar op het bed liggen.

Na een uur knuffelen is Lucy eindelijk in slaap gevallen. Ze ligt met haar hoofd op mijn borst. Ik heb mijn armen stevig om haar heen en wil haar nooit meer los laten. Ik probeer even alles op een rijtje te zetten van wat er nou gebeurd is. Het lukt me alleen niet om te concentreren. Ik sluit mijn ogen ook en val al snel in slaap.

Ik lig alleen in het bed als ik wakker word en ik schiet omhoog. Lucy haar ouders en mijn ouders zitten om het bed heen en mijn ouders kijken verdrietig, terwijl Lucy haar ouders huilen. Ik schut mijn hoofd. “Zeg me dat ze er nog is.” Zeg ik wanhopig, maar mijn vader schut zijn hoofd. “De operatie was niet genoeg. Ze stierf in haar slaap en ze hebben haar met moeite bij je weg gehaald.” Legt hij uit. Ik schut mijn hoofd. “Nee. Nee! NEE! HET KAN NIET! HET MAG NIET!” Schreeuw ik en spring het bed uit en ren naar de receptie en vraag naar Lucy, maar ook van haar krijg ik het zelfde te horen. Lucy is dood.