Dit is een herschrijving van een hoofdstuk van het boek I Wasn't Ready For You. Lees het boek ook ff :) Here it comes:

'Cas...' Zeg ik. 'Katrin.' Begint hij. Ik schud mijn hoofd. 'Ik denk niet dat het handig is.' Zegt hij. Mijn ogen worden rood. Die lul wil het uitmaken. Ik bal mijn handen tot vuisten. 'Als je me niet meer wil kan je dat gewoon zeggen!' Cas doet een stap achteruit. Hij is duidelijk bang. 'Kat please. I wasn't ready for you.' Ik kijk hem aan. 'Wat is dat voor onzin? Je maakt het met mij uit. Met wie ga je verder? Lola misschien?' Hij schud zijn hoofd. 'Jij was alles Cas. ALLES!' Ik geef hem een klap in zijn gezicht en ren weer weg. Ik veeg de tranen van mijn gezicht. Hoe? Waarom? Waarom mag ik niet gelukkig zijn? Ik blijf rennen. Ik let nergens op. Ik hoor mensen schreeuwen. Ik draai niet om en ren door. Ik hoor niks of na ja... Ik luister niet. Waarom Cas? Waarom? Ik moet stoppen hem Cas te noemen, maar het is uit gewoonte. Hij wil me niet. Hij. Wil. Me. Niet. Hij loog al die tijd tegen me. Ik blijf rennen. Mijn benen doen pijn, maar dat negeer ik. Ik begin moe te worden. Dat ik zolang kan rennen. Pfff. Ik ren richting een druke weg, zonder dat ik dat door heb. Ik ren over de weg. Ik hoor toeters en dan een klap. Een pijnscheut schiet door mijn lijf. Ik schreeuw het uit. Mijn hoofd ligt op de grond. Ik hoor de sirenes al. 'Blijf erbij meisje. Je kan het.' Dit is wat ik verdien. Dit is karma. Omdat ik Cas sloeg. Dat ik hem niet uit liet praten. Dat ik hem geen tijd gaf om het uit te leggen. Ik sluit mijn ogen. 'Vertel Casper dat ik het leuk gehad heb.' 'Achternaam?' 'Hemme...' Meer krijg ik niet uit mijn mond. Ik word opgeslokt door een zwart gat. Ik hoor niks meer. Ik zie niks meer. Ik leef niet meer.