Voor de wedstrijd van LorainneMorgen

Opdracht 1.

Glinsteringen

Het tafelblad is geel verkleurd door inkomende zonnestralen van de morgen. Het is een tijd geleden dat alles in huis weer zo licht is geweest. Maar het voelt niet hetzelfde. Sinds die ene dag dat de zon werd opgeslokt door de zwarte regenwolken is hij ook verdwenen. Ik wil niet weten waar.

De zon heeft hem niet mee teruggenomen. Zou ik blij moeten zijn? Maar het is absurd om te lachen om een situatie zoals dit. Ik ben niet de Joker. Was hij de Joker? Hij was de idioot tussen ons tweeën. De donderslag. Maar wat heb ik nog met hem te maken? Ik ben er nog met al mijn zonneschijn achter de wolken, hij niet.

Ik neem een grote slok melk en spuug het terug in het glas. Dat ik net mijn melk in heb geschonken is mij een raadsel. Vroeger vond ik het vies. Gister vond ik het vies. Nu ook. Mis ik dan toch hoe hij zijn melk inschonk in de ochtend? Hoe ik hem die ene keer pestte omdat hij een snor had? Ik had nooit van hem mogen houden.

Ik loop naar de keuken met de melk in mijn hand. De zonnestralen schijnen via de raam van deur op het glas. Er verschijnt door de weerkaatsing glinsteringen in het plafond. Iets waar altijd mee speelde als een kind. Die mooie glinsteringen.

Ik smijt het glas naar buiten. Met alles wat ik lief heb.

'Rot op!'

Mijn stem schreeuwt met al zijn volume, maar ik kan maar niet intimiderend overkomen naar de zon. De zon is te groot en te ver van mij verwijderd.

Hij lacht mij uit vanaf die vals stralen, omdat hij diep van binnen weet dat ik er niet uit zie als iemand die hard met glazen gooit.

Ik zie eruit als het gesmeten glas. Kapot, in schervenen overlopend in tranen.