Sherlock siedział na podłodze zawalonej papierami i gorączkowo przerzucał je z jednej strony na drugą, usiłując znaleźć coś przydatnego.

– Sherlocku, jakiś człowiek czeka na dole. – Do salonu zajrzała pani Hudson. W tym samym czasie komórka detektywa zawibrowała, oznajmiając nadejście wiadomości.

'Musimy porozmawiać. Samochód czeka. M'

Holmes westchnął tylko i podniósł się, zrzucając z irytacją kartki z kolan. Chwycił płaszcz i szalik, leżące na kanapie i zszedł szybkim krokiem na dół.

Auto ruszyło w wyznaczonym kierunku. Brunet oparty o szybę, obracał w palcach czarny pendrive. Z zamyślenia wyrwał go głos kierowcy.

– Jesteśmy na miejscu.

Wysiadł i udał się do budynku. W progu czekał na niego Mycroft.

– Cieszę się , że nie musiałem ściągać cię tu na siłę.

– Czego chcesz? – Sięgnął do kieszeni spodni. – Tego? – Położył pendrive na biurku.

– Też. Ale głównie chciałem porozmawiać o wynikach „Kaina".

– Zabawne, że tak nazwałeś tę misję. Powinienem doszukiwać się w tym czegoś więcej?

– Nie kpij, Sherlocku. To nie czas na nasze przepychanki.

– Masz rację. Mam o wiele ważniejsze rzeczy do roboty niż tkwienie tu i kłócenie się z tobą.

– W takim razie, przejdźmy do rzeczy – zaczął Mycroft, siadając w fotelu. Sherlock zajął miejsce naprzeciwko. – Informacje okazały się ślepym tropem. Nie znaleźliśmy ciała, a nasz informator z Rumunii zniknął bez śladu.

– Czyli cały czas jest o krok przed nami – mruknął pod nosem brunet i złączył dłonie w geście skupienia.

– Sprawdzamy ślad brukselski.

– Nie sądzę, żeby to coś dało. Jeżeli żyje, to nie ma sensu szukać go na kontynencie.

– Musimy sprawdzić oba scenariusze. Nie możemy pozwolić sobie na błędne założenia.

– Moran jest bardziej istotny w tej chwili. Jeżeli nie znajdziemy go za – zerknął na zegarek – trzydzieści siedem godzin...

– Tak, wiem. Ucierpi Harriet Watson.

– Właśnie, więc nie będę tracił cennego czasu. Informuj mnie o postępach. – Detektyw wstał i skierował się do wyjścia.

– Nie skończyłem, Sherlocku – chłodny ton Mycrofta zatrzymał go tuż przed drzwiami. – Moran jest istotnym elementem planu, jeśli zrobisz coś nierozsądnego, wszystko zepsujesz.

– Nierozsądnego? Ja? – parsknął z kpiącym uśmiechem.

– Tylko on może nas do niego doprowadzić.

– I sądzisz, że nagle ci powie? Jakoś nie mogliście wyciągnąć z niego nic przez pół roku.

– W tym rzecz, drogi bracie. Nie powie nam, ale nie musi. Wystarczy, że nam pokaże. A żeby to osiągnąć musisz grać w jego grę. A co najważniejsze, musisz przegrać.

– Mam przegrać? – zapytał z niedowierzaniem.

– Tylko wtedy dowiemy się czy Moriarty żyje. Nie przegapi zakończenia rozgrywki – stwierdził starszy z Holmesów.

Sherlock wrócił na miejsce i oparł się o fotel.

– Każesz mi przegrać? Nie mogę przegrać! – Brunet uniósł ręce w dramatycznym geście i zaczął krążyć po pokoju.

– Uspokój się. To jedyne wyjście. Gdyby było inne, to bym nie proponował tego. Czasem trzeba przegrać, żeby później móc triumfować.

– Mówisz o sobie, prawda? Bo ja nie widzę w tym planie miejsca na mój triumf. Mam narazić siostrę Johna i... wiesz, że następny będzie...

– Doktor Watson, tak. Ale tu nie chodzi o osobiste porachunki. To znacznie poważniejsza sprawa, o znaczeniu państwowym, drogi bracie. A w takim wypadku, pewne poświęcenia są konieczne. – Mycroft podniósł się z fotela i podszedł do biurka. – Nie da się wygrać wojny nie tracąc żołnierzy – dodał, chowając pendrive do szuflady. Detektyw obserwował go z rosnącym zdenerwowaniem.

– Poświęciłem wystarczająco wiele, bracie – burknął.

– Jeśli chcesz to zakończyć, musimy współpracować – oznajmił starszy Holmes, podchodząc do brata.

Sherlock spojrzał mu w oczy i po chwili ciszy jaka zapadła w pokoju, wyciągnął rękę do Mycrofta.

– Zgoda, ale przegram na moich warunkach.

– Tylko nie zrób nic głupiego, braciszku – rzucił zanim brunet zamknął za sobą drzwi.

***

Holmes minął zaparkowany samochód, którym przyjechał.

– Panie Holmes, mam pana odwieźć – zawołał za nim kierowca.

– Nie trzeba. Przejdę się – odparł detektyw, ignorując jęczącego coś jeszcze mężczyznę.

Idąc oświetloną lampami i sklepowymi neonami ulicą, wyjął z kieszeni płaszcza portfel i sprawdził jego zawartość. Uśmiechnął się pod nosem i schował go z powrotem. Poprawił szalik i przyśpieszył kroku. Po piętnastu minutach skręcił z głównej drogi w małą uliczkę. Ceglaste mury budynków po bokach, ciągły się aż do nieoświetlonego podwórka. Sherlock minął starą huśtawkę i odrapaną ławkę, oddalając się od świateł dochodzących z ulicy. Mimo ciemności, bez trudu znalazł interesujące go drzwi. Metalowa płyta skrzypnęła przeciągle i Holmes wszedł do niewielkiego budynku, stojącego w głębi podwórka. Po paru metrach całkowita ciemność zaczęła się rozpraszać. Pojedyncze oświetlenie, przytwierdzone do ściany, wskazywało drogę w głąb kamienicy. Brunet przeszedł korytarzem kilka metrów, aż dotarł do kolejnych metalowych drzwi. Zapukał trzy razy, po czym odczekał trzy sekundy i zapukał jeszcze dwa razy. Chwilę później usłyszał kroki po drugiej stronie i chrupnięcie zamka. Otworzył mu rudy jegomość, z widocznym na prawej ręce tatuażem w kształcie pająka. Groźnie zmarszczone brwi i uważne spojrzenie zielonych oczu, w kiepskim oświetleniu przypominających raczej czarne, błyszczące punkty, zniknęły gdy mężczyzna przyjrzał się detektywowi.

– Shezza! – odezwał się, odsuwając się i robiąc w drzwiach miejsce dla Holmesa. – Dawno się nie widzieliśmy – dodał z uśmiechem. – Wchodź.

Sherlock bez słowa przekroczył próg. Pomieszczenie wyglądało jak bardzo skromne biuro. Biurko pod ścianą, po drugiej stronie sofa i stolik, a przy wejściu drewniana szafa.

– Dobrze wyglądasz – rzucił gospodarz, wskazując miejsce na sofie.

– Ty też – mruknął Holmes, błądząc wzrokiem po pomieszczeniu i nie spoglądając nawet na mężczyznę.

– Siadaj – dodał rudzielec, widząc że detektyw stoi wciąż na środku pokoju.

– Nie mam czasu.

– Czyli to co zwykle? – zapytał mężczyzna, kierując się do szafy.
Holmes przytaknął, sięgając po portfel.
– Proszę. Zawsze najlepszy towar – odparł, wyjmując z sejfu w szafie torebeczkę z białym proszkiem i wręczając ją Sherlockowi. Ten wyjął z portfela plik banknotów i zaczął odliczać powoli odpowiednią sumę. Rudzielec przyglądał się mu uważnie, śledząc wzrokiem każdy banknot.
– Mam coś specjalnego dla tak dobrego klienta. Nowość. Jeszcze świeżutka. Ponoć daje niezłego kopa. To co?

Holmes oderwał wzrok od banknotów i spojrzał na dilera.

– Biorę – rzucił krótko. Mężczyzna wrócił z drugą porcją zapakowaną w torebkę.

– Interesy z tobą to czysta przyjemność – odrzekł, wyciągając rękę po pieniądze. – Gdyby to był ktoś inny to bym milczał, ale... to za dużo – dodał, przeliczając sumę.

– Znasz tego człowieka? – Detektyw wyjął z kieszeni zdjęcie i pokazał dilerowi. Na fotografii widniał Moran. Rudzielec cofnął rękę z wręczonymi pieniędzmi.

– Nawet gdybym go znał, to i tak nic nie powiem.

– Muszę go znaleźć. – Holmes wyciągnął kolejne funty z portfela.

– Na twoim miejscu bym go nie szukał – odrzekł ściszonym głosem, chowając zapłatę do kieszeni.

– Nie mam wyjścia. Wiesz gdzie go znajdę?

– To on znajduje ludzi, a wtedy... – urwał, robiąc wymowny znak ręką.

– Dlatego ja muszę znaleźć go pierwszy.

– Nie chcę być na jego liście. Lepiej już idź. Nie pomogę. Nie moja liga.

– Jesteś pewien? – Machnął mu portfelem przed twarzą.

– Jestem. A teraz wyjdź – odezwał się zdenerwowanym tonem.

Holmes wyjął z kieszeni torebkę z „nowością" i podniósł do światła żarówki.

– Jak sądzisz, Yard się tym zainteresuje? Bo ja myślę, że będą zachwyceni.

– Nie zrobisz mi tego – jęknął diler.

– Wiesz, że zrobię – odrzekł chłodno, a na jego twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek. – To gdzie go znajdę?

Rudzielec zacisnął szczękę i wypuścił wściekle powietrze z ust, po czym podszedł do biurka i napisał coś na karteczce, którą wręczył Holmesowi.

– Tam będą wiedzieć więcej – wyszeptał.

– Interesy z tobą to czysta przyjemność – odparł Sherlock, chowając kartkę do kieszeni.

***

Poranne słońce wdzierało się do salonu. John przeciągnął się na kanapie i odwrócił twarzą do oparcia. Nie wyspał się zbyt dobrze, rozmyślając nad koszmarem, biednym Mike'iem i przyszłą rozmową z Holmesem.

– Dzień dobry, braciszku! – zaświergotała Harry z kuchni, w międzyczasie stukając już naczyniami. – Chcesz jajecznicę czy kanapki? – zapytała, będąc wyraźnie w dobrym humorze.

John mruknął coś niewyraźnie w poduszkę, licząc na to, że siostra da mu jeszcze chwilę pospać.
Niestety, przeliczył się.

– Ooo, Johnny. Wstawaj! Chyba nie chcesz gnić tam przez cały dzień? – Włączyła czajnik i zabrała się za smażenie jajek. – Dzisiaj jest ważny dzień. Masz iść do Sherlocka i w końcu się z nim pogodzić – nadawała dalej, niespeszona brakiem jakiejkolwiek reakcji ze strony blondyna. – Mam nadzieję, że jak już to zrobisz, to zaprosisz go na obiad, bo chciałabym go bliżej poznać. Zawsze o nim gadasz, a ja wolałabym mieć własne zdanie na jego temat. Choć w jakimś stopniu to już mam. Nieważne. Grunt, że jest prawdziwy – zaśmiała się, mieszając jajecznicę na patelce. – Nie tak jak twój wyimaginowany przyjaciel z dzieciństwa. Jak on miał na imię? Czekaj, niech sobie przypomnę...

– Harry – jęknął John. – Miałem wtedy sześć lat.

– Prawie siedem, braciszku – odparła, nakładając jajecznicę na talerze. – Bob, nieee... Ben?

– Bill – bąknął Watson, podnosząc się z kanapy.

– No właśnie. Billy. Wiedziałam, że coś na „B" – rzuciła rozbawionym tonem, stawiając talerze na stole. Blondyn bez słowa usiadł do śniadania i zatopił widelec w jajecznicy.

– Coś taki skwaszony? – zapytała, zanim porcja smażonych jajek zatkała ją na chwilę.

– Martwię się.

– O co?

– O ciebie – odparł cicho, grzebiąc w swojej porcji. – O Sherlocka, o wszystko. Ostatnio tak wiele się wydarzyło...

– Za dużo od siebie wymagasz. Zawsze ci powtarzałam, że świata nie zbawisz, a co ma być to będzie. Śmierć Mary to był nieszczęśliwy wypadek. Nikt nie mógł temu zapobiec. Nie powinieneś w żaden sposób się za to obwiniać. Takie rzeczy się zdarzają.

John przełknął ślinę i zacisnął mocniej palce na widelcu.

– Tak, masz rację – prawie wyszeptał, wlepiając wzrok w talerz.

– Nie smakuje ci? – odezwała się z pełną buzią.

– Nie, bardzo dobre. Po prostu nie mam apetytu – odpowiedział, odsuwając od siebie talerz.

– Muszę odwiedzić Mike'a – mruknął pod nosem.

– Mike'a? A kto to? – Harry od razu podchwyciła nowy temat. Watson przeklął w myślach, uświadamiając sobie, że nie powinien o nim wspominać.

– Mike Stamford, kolega ze studiów – rzucił krótko.

– Aaaa, Mike'y. Co tam u niego?

„Boże, Harry, a co cię to obchodzi?" – pomyślał.

– Dobrze. To znaczy miał wypadek.

– Wypadek? – Wyprostowała się na krześle, nie odrywając spojrzenia od brata.

– Taa, pojadę do szpitala, a potem od razu na Baker Street, do Sherlocka – odrzekł, czując nieposkromioną ciekawość siostry, świdrującej go wzrokiem.

– Dobra, tylko nie zapomnij zaprosić go na obiad.

– Jasne. – Blondyn odetchnął, widząc że Harry odpuściła i skierował się do łazienki. – Tylko nie wychodź nigdzie jak mnie nie będzie, dobrze? – dodał w progu.

– Dlaczego?

– Litości, Harry. Choć raz zrób to o co cię proszę.

– Sądzę, że jesteś mi winien wyjaśnienia. Obiecałeś mi to już wczoraj.

– Tak, wiem. Powiem ci wszystko jak wrócę, zgoda?

„Nie da się dłużej tego przed nią ukrywać" – pomyślał.

– Niech będzie. – Harriet wzruszyła ramionami, udając że nie jest aż tak ciekawa wieści jak w rzeczywistości.

~~~~~~

Mam nadzieję, że moja wersja Harriet przypadła Wam do gustu. ;)

Piszcie co sądzicie.

Co do piosenki w filmiku, to bardzo dobrze się do niej pisało. x3