Inspektor zaparkował auto i obaj udali się do budynku, z wiszącym nad drzwiami szyldem „Lowlander". Pierwszy próg baru przestąpił Lestrade i od razu dostrzegł Johna chrapiącego przy barze. Sherlock stanął w połowie drogi, czekając na działania ze strony Grega.

– John? Hej, John! Obudź się. – Potrząsnął doktora za ramię, aby wzmocnić efekt. W odpowiedzi usłyszał niewyraźne bełkotanie, które brzmiało jak: Eszcze troche, mamo. Gdyby nie fakt, że mieli zapobiec morderstwu, byłaby to zabawna sytuacja, pomyślał. Ponowił próbę obudzenia Watsona.

– Co? Cocosie stało? – wychrypiał blondyn, podnosząc głowę z nad blatu. Błądzący wzrok napotkał twarz inspektora. – Greg? Co? Gdzie? – Przetarł ręką twarz, starając się opanować zamglony obraz pomieszczenia. W skupieniu na słowach inspektora nie pomagało też nieprzyjemne łupanie w głowie.

– Ale się zaprawiłeś – odparł Lestrade i zerknął przez ramię na Holmesa. Ten jednak nie miał zamiaru mu pomagać. Przypatrywał się wszystkiemu z bezpiecznej odległości. – John, słyszysz mnie? – dodał.

– Ummyy – mruknął blondyn, pocierając skronie.

– Jesteś w barze. Trochę przesadziłeś z piwem – odparł, przyglądając się zmarnowanemu Watsonowi, który mruknął coś w odpowiedzi.

– Sherlock, o co tu chodzi? Co z tym Stamfordem? – zwrócił się do detektywa. Ten jednak nie zdążył odpowiedzieć, bo dopadł go gniewny wzrok Johna.

– Ty, Ty! – wybełkotał blondyn, podnosząc się gwałtownie z krzesła, przez co o mały włos się nie przewrócił.

– Łoł, John. Spokojnie – odezwał się Greg, asekurując blondyna, który odzyskał równowagę i chwiejnym krokiem zbliżył się do Sherlocka.

– Czego eszcze chcesz?! – rzucił ostro, marszcząc brwi.

Holmes wziął głębszy oddech, po czym spojrzał na Lestrade'a, który wzruszył ramionami i zajął się uregulowaniem rachunku.

– Proszę go zabrać, nie chce tu żadnej awantury – oznajmił barman, przyjmując należność od inspektora.

– Jasne, już nas nie ma – odparł Greg i szybko doszedł do Johna, wpatrzonego wściekle w Holmesa, który nie odezwał się do tej pory ani słowem.

– No, idziemy – zwrócił się do blondyna, chwytając go pod ramię i wyprowadzając z baru. Holmes przytrzymał im drzwi i wyszli na zewnątrz. Rześkie powietrze od razu ocuciło Watsona, który przymknął oczy czując, że robi mu się niedobrze.

– Dobra, poczekajcie tutaj, a ja idę po samochód. Tylko mi się nie pozabijajcie do tego czasu – rzucił inspektor, zerkając na nich przez ramię i zniknął za rogiem.

Holmes udawał, że patrzy przed siebie, ale kątem oka zerkał na Johna, który oparł ręce na udach i zaciągnął się chłodnym powietrzem.

– Czego chcesz? – powtórzył blondyn już wyraźniej.

– Chodzi o sprawę – zaczął Sherlock.

– No tak, oczywiście! Sprawa, tylko to się dla ciebie liczy – odparł gniewnym tonem, wymachując przy tym żywo rękami. – Pewnie... Czego ja się spodziewałem? – wymamrotał pod nosem ostatnie słowa.

– A dokładniej rzecz biorąc o Stamforda. Widziałeś się z nim dzisiaj, kiedy to było? Zauważyłeś coś podejrzanego?

– Daj mi spokój. Nie wiem. Nie pamiętam.

– Porwali go. Jeśli nie znajdziemy go za – spojrzał na zegarek – pięćdziesiąt trzy minuty, umrze.

John popatrzył na Holmesa bardziej przytomnym wzrokiem.

– Co? Jak to? – odparł zdziwiony.

– Lepiej sobie przypomnij, John.

Watson zmarszczył czoło, starając się skupić.

– Chyba wtedy zaczęło padać. Może to było wpół do drugiej jak wyszedł, ale nie jestem pewien – odpowiedział, zerkając na bruneta, który klikał coś szybko na komórce. – Dlaczego to zrobili? Czemu Mike? – zapytał, otrzeźwiawszy nieco.

Holmes schował komórkę do kieszeni i spojrzał na Johna analizującym wzrokiem.

– Nie wiem – odrzekł po chwili ciszy.

– Nie wiesz? Ty nie wiesz? – Zdziwił się Watson.

– Nie jestem wróżką i nie czytam ludziom w myślach. Zresztą motyw na razie jest nieistotny.

„Mnie się tam zdaję, że czytasz" – przemknęło Watsonowi po głowie.

– Mary, teraz Mike. Przecież to mój kolega? Co on niby ma wspólnego z Moriartym? – powiedział na głos.

Holmes uniósł wzrok, spoglądając na zachmurzone niebo. „Wypalę ci serce". – Rozbrzmiał mu w głowie złowieszczy głos Moriarty'ego.

– I Sholto.

– Słucham?

– Major James Sholto, nie żyje.

John zastygł w bezruchu.

– Przykro mi, że dowiadujesz się w taki sposób.

– Boże, jak?! To też jego sprawka, prawda? – Przejechał ręką po włosach.

Sherlock przytaknął. Blondyn odetchnął głębiej kilkukrotnie, czując, że znów zbiera mu się na mdłości.

– Nie rozumiem, czemu on? – zapytał przybitym głosem.

– Nie wiem – powtórzył brunet, wlepiając wzrok w kałużę na chodniku. – Teraz trzeba uratować Stamforda, zanim będzie za późno – dodał.

– Taa, musimy go znaleźć. Żywego – potwierdził Watson.

– Ja muszę. Ty jedziesz do domu – stwierdził chłodno.

– Chyba kpisz? Nie mam zamiaru pozwolić, żeby ten szaleniec zabił mi kolegę – prychnął John.

– Bez obaw. Nie zabije.

– Czyżby? Tak jak Mary, co? – rzucił wściekle, świdrując go rozżalonym wzrokiem.

– Chciałbym, żeby to skończyło się inaczej, ale to już przeszłość, John. Życie toczy się dalej.

– No jasne, pozbawiony serca dupku! Przecież to nie była twoja żona i dziecko, więc dlaczego miałbyś się przejąć.

– Muszę ci przypomnieć, że Mary nie była zwykłą, niewinną pielęgniarką, John. Miała wielu wrogów, była świetnie wyszkolonym zabójcą.

– Sugerujesz, że zasłużyła sobie na to, że to jej wina, że nie żyje?! – wykrzyczał, zaciskając pięści.

– Nie. Chce powiedzieć, że skoro ona nie dała rady, to ty byś jej nie uratował – westchnął, spoglądając na podjeżdżający samochód Lestrade'a. John przełknął ślinę i w milczeniu wsiadł do auta. Holmes zajął miejsce obok.

– No to dokąd? – zapytał Greg, odwracając się do Holmesa.

– Ostatnie logowanie telefonu Stamforda miało miejsce na Tavistock Place, dziesięć minut drogi stąd – odparł, spoglądając w ekran telefonu. – Jedź w tamtym kierunku – nakazał.

John oparł głowę o szybę i zacisnął szczękę.
„Jak to się stało, że znowu siedzę obok Sherlocka? Może powinienem jechać do domu? Niee... Nie mogę. Nie chcę... Dlaczego Mike? Moja głowa..." – Pytania kłębiły się coraz liczniej, a skronie pulsowały tępym bólem.

***

Taksówka zatrzymała się przed starym budynkiem, ogrodzonym biało–czerwoną, ostrzegawczą taśmą. Mike wysiadł z auta i stanął przed dużymi, drewnianymi drzwiami, nad którymi rozciągał się niekompletny napis: OTE CHAP DE LAVND. Po brakujących literach pozostały tylko otwory w ścianie i ślady jaśniejszej farby na elewacji.

– Proszę za mną, panie Stamford. – Usłyszał za sobą męski głos, ale inny niż ten, który rozmawiał z nim przez telefon. Mike wzdrygnął się zaskoczony obecnością ubranego na czarno mężczyzny, który stanowczo pchnął go w stronę drzwi. Otworzyły się z przeciągłym skrzypnięciem i weszli do środka. Przez zabite deskami okna nie wpadało zbyt dużo światła, więc we wnętrzu było nieprzyjemnie zimno i ciemno. Mężczyzna zapalił latarkę i nakazał Stamfordowi iść w wyznaczonym kierunku. Mike z trudem wspiął się po schodach na miękkich noga i przeszedł korytarzem kilka metrów.

– Tutaj – odezwał się mężczyzna i pchnął drzwi do jednego z licznych w budynku pokoi. – Siadaj – wskazał Mike'owi proste, drewniane krzesło, ustawione przy małym stoliku pod oknem. W pokoju było jasno, gdyż na piętrze okna nie były zasłonięte. Stamford posłusznie usiadł, czując że robi mu się słabo. Mężczyzna podszedł do niego od tyłu i związał mu ręce za oparciem, po czym wyjął z kieszeni komórkę i położył na stoliku przed nim. Nagle telefon odezwał się rytmiczną melodią „The boys back in town". Po wciśnięciu zielonego przycisku, Mike usłyszał znajomy głos.

– Witam ponownie, panie Stamford. Mam nadzieję, że wygodnie się pan rozsiadł, bo chwilę zostanie w tej pozycji.

– Kim wy jesteście? – zapytał łamiącym się głosem, spoglądając na mężczyznę, który go tu przyprowadził. Ten milczał jednak z pokerowym wyrazem twarzy, poprawiając sobie – jakby specjalnie – pistolet, wystający zza skórzanej kurtki.

– To zupełnie nieistotne. W pańskiej sytuacji bardziej słuszne było by pytanie: Dlaczego to robicie?

– Dlaczego? – powtórzył za rozmówcą.

– Kluczem do wszystkich odpowiedzi jest Sherlock Holmes.

– Sherlock? – jęknął Mike.

– Zdziwiony?

– Czemu ja?

– Przykro mi, ale jesteś tylko pionkiem w grze. Małą przynętą na grubego zwierza. Nie bierz tego do siebie, takie są reguły gry. Jeżeli Holmes zdąży, masz szansę.

– Co się ze mną stanie? – prawie wyszeptał pytanie, nie będąc w stanie odezwać się głośniej.

– Za sześćdziesiąt minut nastąpi obrzęk płuc i krtani, zaczniesz się dusić, aż w końcu twoje serce się zatrzyma. Pewnie ciekawi cię jak? Otóż przypadkowy przechodzień na ulicy przed barem to byłem ja, a ta mała kropeczka na szyi, to ślad po igle z pewnym mało przyjemnym środkiem, który właśnie rozchodzi się po twoim ciele.

Mike jęknął tylko, a świat zawirował mu przed oczami.

~~~~~~

Tak, John i Sherlock wreszcie się spotykają <fala>, ale jeszcze się nie godzą. <no i po fali>

Mam nadzieję, że rozdział może być. Komentarze mile widziane. ^^