Cześć! Co wy na to, żebym kiedyś w dalekiej przyszłości napisała coś swojego? W sensie nie fan fiction a taką normalną powieść. Można prosić o waszą opinie?
Zapraszam do czytania.
~~~

Sherlock powoli otworzył oczy. Rozejrzał się po jasnej sali szpitalnej. Był zmuszony do co chwilowego przymykania oczu aby światło słońca go nie oślepiło. Po chwili drzwi sali się uchyliły a do środka wszedł niski blondyn.

John, zestresowany całą sytuacją czuł jak kamień spada mu z serca na widok przyjaciela. Uśmiechnął się lekko i szybkim tempem podbiegł do łóżka Holmesa.

- Sherlock! Nic Ci nie jest? Wszystko okej? O Boże, nie puszczam Cię nigdzie więcej samego...

- Kim jesteś?

John patrzył na chwile, nie dowierzając w słowa przyjaciela. Mrugnął kilka razy i przetarł oczy by upewnić się, że się nie przesłyszał a Sherlock faktycznie leży przed nim.

- Co? - tylko na tyle było go stać.

- Kim jesteś? - brunet powtórzył pytanie.

- Żartujesz sobie ze mnie, prawda? Proszę powiedz, że tak.... - zapytał, czując jak pod powiekami pojawiają mu się łzy.

- Nie, nie żartuje.

- Nie pamiętasz mnie? - westchnął, nie dowierzając. - pamiętasz cokolwiek?

- Nie.

John westchnął i usiadł na fotelu tuż przy łóżku detektywa. Spojrzał na niego jeszcze raz. Po długim milczeniu zebrał się na odwagę by coś powiedzieć.

- John. Nazywam się John Watson. Ty jesteś Sherlock Holmes. Jesteś moim... chłopakiem?

- Oh... - westchnął. - przykro mi...

- Nie ma za co. Zdarza się tak... zadzwonie do twojego brata. Pewnie się o Ciebie martwi- oznajmił.

- Oczywiście.

John wyjął swój telefon i wyszedł z gabinetu, wybierając numer do Mycrofta.

Dwa dni później.

Czarna taksówka zajechała pod Baker Street 221b. Z niej wysiedli John i Sherlock. Brunet chwycił za torbę i obaj udali się do budynku. Na wejściu powitała ich Pani Hudson, która od razu wypytywała Holmesa o zdrowie.

Weszli na górę, do swojego mieszkania. John opadł na swój fotel, podążając wzrokiem za rozglądającym się po mieszkaniu Sherlockiem. Mężczyzna oglądał dokładnie całe mieszkanie, w szczególności zaciekawiły go ślady po postrzałach w ścianie.

- Co to?- spytał, wskazując na ślady. - kto to zrobił?

- Ty- zaśmiał się John.

Sherlock zmrużył oczy i wrócił do analizowania każdego miejsca w pokoju. Nagle ze schodów słychać było tupanie. Po chwili w pomieszczeniu pojawiła się mała dziewczynka o blond włosach, dosięgających jej do ramion. Ta przytuliła Holmesa w talii.

- Cześć, Sherlock!- krzyknęła uradowana. - dobrze, że wróciłeś! Ja, tata i pani Hudson baaardzo się martwiliśmy! Tatuś mówił, że masz... an.... annezje! - odsunęła się od detektywa, przyglądając się mu.

- Amnezje- poprawił Watson.

- Oh...- mruknęła blondynka. - co to znaczy?- odwróciła się do ojca.

- Zanik pamięci, Sherlock ma amnezje wsteczną, nie pamięta nic przed wypadkiem.

- Ojej!- krzyknęła dziewczynka. - ja jestem Rosie Watson! Moje pełne imię to Rosamunda ale nie mów tak. Nie lubię go. Chodź oprowadzę Cię po domu!- uśmiechnęła się i złapała detektywa sa ręke, prowadząc go za sobą.

- Ile masz lat, Rosie?- spytał Holmes.

- Osiem! Chodź! Spójrz, to jest kuchnia, tutaj robiłeś eksperymenty i tatuś na Ciebie zawsze krzyczał. O! A tam są twoje skrzypce, często grałeś w środku nocy bo nie lubiłeś spać. Z resztą ja też nie lubie, nudne to jest. Ale wtedy przychodził tatuś i przerywał Ci granie. Umiesz dalej grać?

- Chyba tak- przęłknął ślinę i kątem oka spojrzał na Johna, który obserwował ich przez cały czas z uśmiechem na twarzy.

Sherlock chwycił za skrzypce i stanął na środku pokoju. Przeczekał aż Rosie zajmie miejsce na fotelu i wtedy zaczął grę. Muzyka była piękna jak zwykle, to się nie zmieniło. Otworzył oczy by spojrzeć na dziewczynkę, która kołysała się w rytm melodii. Gdy zakończył utwór, otrzymał ciepłe brawa od Watsonów.

Uśmiechnął się delikatnie i odłożył instrument. Chciał usiąść na kanapie jednak Rosie mu w tym przeszkodziła. Podbiegła do detektywa, złapała go za ręke i przeciągnęła w swoją stronę.

- Sherlooock! Nie pokazałam Ci wszystkiego! Zanim usiądziesz muszę Ci pokazać pokój twój i Johna i mój!

- Rosie, chyba wystarczy. Daj mu odpocząć...- przerwał John.

- Nie, niech pokazuje. Nic się nie stało- uśmiechnął się Sherlock.

Dziewczynka podskoczyła kilka razy i zaciągnęła Holmesa po schodach do swojego pokoju. Weszli do pokoju, który niegdyś należał do Johna.

Przy ścianie stało jednoosobowe łóżko, po drugiej stronie pokoju było biurko z krzesłem. Pod oknem stało pudełko z zabawkami a przy drzwiach szafa z ubraniami i książkami. Podłoga przykryta była szarą wykładziną.

Rosie usiadła na miękkiej podłodze i uśmiechnęła się szeroko do detektywa.

- To mój pokój- oznajmiła. - usiądź.

Sherlock wzruszył ramionami i usiadł obok niej na podłodze, opierając się o drewniane łóżko.

- Rosie?

- Hm?- mruknęła.

- Mógłbym Ci zadać kilka pytań? Nic nie pamiętam a bardzo chciałbym coś wiedzieć o sobie i o was...

- Jasne! Pytaj śmiało!- krzyknęła radośnie.

- Gdzie jest twoje mama? Twoi rodzice się rozwiedli?

- Tato mi mówi, że mamusia jest w lepszym świecie. W niebie i, że lata tam z aniołami. I, że mnie pilnuje, jest moim aniołem. Nigdy jej nie poznałam, ale wiem, że nazywa się Mary i jest śliczna! Tatuś mówił, że była wyjątkowa i piękna. Kiedy się was spytałam, dlaczego jej nie ma, odpowiedziałeś mi, że Cię uratowała i jesteś jej bardzo wdzięczny.

- Oh...- mruknął Holmes, od razu, żałując pytania. - wiesz ile się znam z twoim tatą? Lub ile jesteśmy razem? - zmienił temat.

- Znacie się około dwunastu lat, a jesteście razem od sześciu! Ale tatuś mówi, że jakieś dwa lata się nie liczą, bo uciekłeś.

- Uciekłem? - dopytał Sherlock.

- Tak! Skoczyłeś z dachu i uciekłeś! A wszyscy myśleli, że byłeś martwy... Tatuś był baaardzo smutny. Opowiedział mi, kiedy Cię nie było akurat w domu, że miał wtedy de... de... derpresje, tak mu powiedziała terapeutka.

- Wiesz? Może lepiej chodźmy. Chcę jeszcze zobaczyć mój pokój. Ej, jesteś może głodna? Bo ja tak- ponownie zmienił temat.

Rosie uśmiechnęła się i wstała z podłogi. Razem ruszyli po schodach na dół. Kiedy byli już na dole, dziewczynka wskoczyła na fotel Johna, który usiadł przy stole w kuchni.

- Tatoooo! Jesteśmy głodni! - krzyknęła dziewczynka.

- Jak dobrze, - zaczął John. - że zamówiłem właśnie pizze.

*

Sherlock stał przy półce sklepowej, szukając właściwej herbaty, którą kazał mu kupić John. Przebierał w pudełkach aby znaleźć odpowiednią.

- Sherlock! Nic Ci nie jest? - rozległ się za nim znajomy głos.

Holmes odwrócił się i ujrzał za sobą wysokiego bruneta o jasnej cerze.

- Emm... - jęknął zmieszany.

- Słyszałem o twoim wypadku, nie pamiętasz mnie, prawda?

- Przykro mi. Nic nie pamiętam, kim jesteś?

- Nic nie szkodzi. Tak się zdarza... - mruknął, stawiając mokrą od deszczu parasolkę na podłodze. Uśmiechnął się do niego ale ten uśmiech zniknął po chwili i przyćmiła go maska obojętności. - pewnie, nawet gdybyś nie stracił pamięci byś mnie nie pamiętał - prychnął. - w ogóle do mnie nie dzwonisz ani nie piszesz.

- Przepraszam, ale czy można wiedzieć kim jesteś? Naprawdę Cię nie pamiętam.

- Ah tak, nie przedstawiłem Ci się. Gdzie są moje maniery? - parsknął. - byliśmy sobie kiedyś dość bliscy jednak teraz, jesteśmy sobie obcy...

- Jak się nazywasz?- spytał lekko poirytowany Holmes.

- James. James Moriarty. Przepraszam, jestem lekko roztargnięty. Dałbyś się może wyciągnąć na piwo? Chciałem z tobą odnowić kontakt.

- Nie wiem... niech będzie. Podasz mi swój numer?