Minęło około półgodziny i na horyzoncie pojawiła się postać Watsona. Chłopak dobiegł do stojących przed kawiarnią towarzyszy.

– Udało się – wyrzucił na wdechu, spoglądając na Holmesa. – Mam tylko małą prośbę – zaczął, kładąc mu rękę na plecach i delikatnie nakierowując w stronę budki telefonicznej, stojącej na rogu ulicy.

– Powiedziałeś ojcu, że będziesz się ze mną uczył i chcesz, żebym poprosił panią Hudson, aby nas kryła – stwierdził, zanim blondyn dokończył swoją myśl.

– Tak, właśnie tak. Jesteś genialny – odparł z rozpromienionym wyrazem twarzy. – Zrobisz to dla mnie? – zapytał, wpatrując się w szaro-niebieskie oczy przyjaciela.

Brunet zmarszczył brwi, milcząc przez chwilę w zastanowieniu. W końcu ruszył bez słowa do automatu. Kilka minut później wyszedł z budki z pokerowym wyrazem twarzy. John w napięciu czekał na wynik rozmowy.

– No i?

– Masz alibi – odrzekł, obserwując jak na ustach kapitana pojawia się wesoły uśmiech.

– Wiedziałem, że dasz radę.

– Oczywiście – fuknął z miną świadczącą o urażonym wątpliwościami w jego umiejętności ego.

– Chodźmy! – John machnął zachęcająco ręką i cała trójka podążyła w stronę przystanku.

***

Impreza u Franka powoli się rozkręcała. Cały czas schodzili się ludzie, przynosząc ze sobą dodatkowe ilości trunków i przekąsek. Wesoła atmosfera, podsycona euforią ze zwycięstwa, udzielała się wszystkim gościom. W niewielkim domu O'Reily'ego zaczynało robić się tłoczno.

– No, jesteś nareszcie! – zawołał gospodarz, gdy tylko dostrzegł Watsona, wyłaniającego się z przedpokoju. – Siema, Sherly! – dodał, uśmiechając się serdecznie.

Korepetytor nie umiał w pełni ukryć zaskoczenia, spowodowanego powitaniem rudowłosego. John dostrzegłszy jego wyraz twarzy, uśmiechnął się pod nosem, powstrzymując chichot.

– Poznajcie się. To Molly, koleżanka Sherlocka z klasy. – Kapitan wskazał na stojącą z tyłu dziewczynę, która niepewnie przesunęła się bliżej.

– Hej – odezwała się cichutko, poprawiając kosmyk kasztanowych włosów.

– Frank – przestawił się, przyglądając się jej przez dłuższą chwilę. – Zapraszam – dodał z szerokim uśmiechem.

***

Pierwsze półgodziny minęło im na rozmowie o najróżniejszych rzeczach. Gdy temat zboczył w stronę sportu, Holmes całkowicie niezainteresowany wymianą poglądów, pogrążył się w swoim pałacu pamięci.

– Żyjesz? – John szturchnął go w bok, przybliżając się w konspiracyjnej postawie.

Brunet łypnął na niego jednym okiem, rozprostowując na dywanie długie nogi. Watson objechał szybkim spojrzeniem wyciągniętą na kanapie sylwetkę Holmesa.

– Muszę do łazienki. Zaraz wrócę. – Odstawił kubek z na wpół wypitym piwem na blat stołu. –Tylko mi nie znikaj – dorzucił uśmiechając się zadziornie.

Korepetytor nie przejąwszy się zbytnio, osunął się jeszcze bardziej na kanapie, przyjmując pozę znudzonego nastolatka.

Kapitan wstał z siedziska, ale nim udał się do toalety, podszedł do O'Reily'ego.

– Frank. – Nachylił się do siedzącego obok kumpla i szepnął mu do ucha. – Pilnuj go, proszę. – Wskazał wzrokiem pogrążonego w swoich myślach Sherlocka.

– Spoko. Ma go na oku – odparł wesoło, odrywając spojrzenie od Molly, popijającej powoli swój napój.

***

Powrót z łazienki przeciągnął się odrobinę, kiedy dopadły go wierne fanki, a wśród nich obsesyjnie zabujana w Johnie Heather.

– Powiedz, że to nieprawda! – Pojawiła się znienacka tuż przed nim, gdy tylko wszedł do salonu.

– Cześć, Heather – odezwał się, klnąc w myślach, że się na nią natknął. – Ale niby co? – dodał, nie mając pojęcia o czym mówi dziewczyna.

– No, to że jesteś zajęty! Że masz dziewczynę! – rzuciła szybko w wielkim przejęciu.

– Aaa, to. Nie, nie mam – wyjaśnił spokojnie, powoli wycofując się w głąb pokoju, aby umknąć denerwującej fance.

– Och, wiedziałam, że ci durni reporterzy wszystko zmyślili. – Odetchnęła z ulgą, a następnie z rozpromienionym uśmiechem, przybliżyła się do niego.

– Zatańczymy? – zapytała, nim John zdążył wydusić z siebie jakiekolwiek słowo.

– O nie, nie. Jestem w tym okropny – mruknął, kręcąc głową.

– No chodź – nalegała i zanim się spostrzegł, ciągnęła go już na środek salonu, gdzie znajdował się zaimprowizowany parkiet taneczny.

John z grzeczności nie wyrwał się z różowych szponów Heather, bujając się w rytm piosenki, lecącej z głośników. Głowę zaprzątały mu jednak zupełnie inne myśli, niż te o gibającej się w jego objęciach dziewczynie. W głowie zaświtała mu czerwona lampka. Zaczął powielać niebezpieczny schemat z poprzedniej imprezy. „Tym razem, muszę go pilnować" – stwierdził, w tym samym momencie, dostrzegając w tańczącym zbiorowisku Billa. Delikatnie machnął ręką, tak żeby przyklejona do niego brązowowłosa tego nie poczuła.

„Bill, ratuj" – Bezgłośnie poruszył ustami, patrząc błagalnym wzrokiem na przyjaciela, który na szczęście zrozumiał przekaz.

– John! Tutaj jesteś! – zawołał, starając się przebić przez melodię, rozchodzącą się po całym domu. – Chłopaki cię szukają – dorzucił, zbliżywszy się na odpowiednią odległość, by być wyraźnie słyszalnym. – Pani wybaczy – wyszczerzył się, nie mogąc ukryć rozbawienia umęczoną miną Watsona – ale muszę porwać go na moment.

– Sorki, Heather. Może później potańczymy – wypalił John, oswobadzając się z uścisku dziewczyny i nie czekając na odpowiedź, zniknął wraz z Murray'em w tłumie bawiących się nastolatków.

– Dzięki. – Odetchnął, posyłając kumplowi porozumiewawcze spojrzenie.

– Ona chyba nigdy nie odpuści, co nie?

– Nie dobijaj mnie – prychnął, wzdrygając się na samą myśl o uganiającej się za nim dożywotnio wariatce.

Gdy dotarli do kanapy, John rozejrzał się naprędce wkoło, a z każdą sekundą czuł jak podnosi się mu ciśnienie.

– Frank! – odezwał się zdenerwowanym tonem. – Gdzie jest Sherlock?!

– Sherlock? Przecież jest... – Zaskoczony O'Reily zerknął na miejsce, gdzie przed momentem siedział brunet.

– No, gdzie? – Watson zmarszczył groźnie brwi, piorunując kolegę wzrokiem.

– Był tutaj przed sekundą. Przysięgam. Rozmawialiśmy sobie z Molly, a on tu siedział. Prawda, Molly? – Zakłopotany, odwrócił się do Hooper, która zrobiła się na twarzy niebezpiecznie czerwona.

– Ja... On... Chyba poszedł tam – wymamrotała, spuszczając wzrok na podłogę.

John nie zwlekał ani chwili i ruszył we wskazanym przez Hooper kierunku. Już w połowie drogi do pomieszczenia, które wskazała szatynka, usłyszał rozemocjonowane głosy.

– Dajesz, Sherl!

– Jeszcze cztery!

Blondyn wkroczył do kuchni i momentalnie się zatrzymał. Na stole ustawione były plastikowe kubeczki, a wokół niego zgromadziła się grupka chłopaków. Wśród nich blondyn zauważył Holmesa, który skupionym wzrokiem mierzył ustawione w trójkąt czerwone kubki. Obrócił w palcach piłeczkę do ping ponga, szykując się do rzutu.

– Sherlock! – zawołał kapitan, czując wewnętrzną ulgę, że tym razem brunet jest w nienaruszonym stanie. W tym samym momencie, korepetytor zamachnął się, rzucając piłeczką w kierunku kubków. Głos Johna podziałał jednak rozpraszająco i żółta kulka odbiła się od stołu, mijając cel jakim było wnętrze kubeczka, wypełnione procentowym trunkiem.

– Niech to – mruknął jeden z chłopaków, należący do grupy niepocieszonej rezultatem. Druga grupa wyglądał za to na bardzo zadowoloną, głośno to okazując.

– Trzymaj – odezwał się ciemnowłosy młodzieniec, wręczając Holmesowi jeden z kubeczków. – Do dna!

Brunet wychylił zawartość plastikowego naczynia, krzywiąc się odrobinę, co najwyraźniej wywołało rozbawienie pozostałych uczestników zabawy.

– Co ty robisz? – odezwał się John, z konsternacją przyglądając się przyjacielowi. Lekko zaróżowiona, porcelanowa skóra na policzkach i błyszczące w świetle jarzeniówki szaro-niebieskie oczy młodszego chłopaka jednoznacznie wskazywały, że nie był to jego pierwszy kubek.

– Gram – mruknął, mrużąc oczy w butnym wyrazie.

– Grasz? – Wskazał ręką na stół z kubkami. – W to?

– Taa, i wygrywałem dopóki mi nie przeszkodziłeś – fuknął, odwracając się do blondyna bokiem.

– Twoja kolej, Sherl – zawołał członek drużyny, do której należał Holmes.

– O nie – mruknął pod nosem Watson, widząc, że brunet zamierza wrócić do gry. – Już się nagrałeś – stwierdził, zagradzając mu drogę.

– Ej, no weź! Dzięki niemu wygramy – odezwał się jeden z chłopaków.

– Musicie sobie radzić bez niego – odparł stanowczo kapitan. Z poważnej postawy i wyrazu twarzy łatwo można było wywnioskować konsekwencje nie zaakceptowania informacji, więc bez dalszego marudzenia, grupka darowała sobie kolejne protesty.

– Wystarczy na dziś – dodał John, spoglądając w szkliste oczy przyjaciela.

– Chcę grać. Nie jestem małym dzieckiem, John – prychnął oburzonym tonem, marszcząc gniewnie brwi.

– Na pewno nie w to – westchnął, zerkając na kontynuujących zabawę uczniów.

– W takim razie, słucham propozycji – rzucił z wyzwaniem w głosie. – Zabaw mnie, John – mruknął ciszej, a na jego ustach zagościł figlarny uśmieszek.

Watson przełknął ślinę, czując nagle dziwną suchość w gardle. Niemal czuł bijące od Sherlocka ciepło, zapach alkoholu, mieszający się z wonią perfum Holmesa. Nawet nie spostrzegł, kiedy brunet znalazł się tak blisko.

– Znam znacznie lepszą dla ciebie grę – odrzekł, uśmiechając się półgębkiem.

~~~~~~

Tak jak podejrzewałam, nie udało mi się zamknąć wątku imprezy w jednym rozdziale. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. ;3 Najlepsze jeszcze przed nami.

Cóż takiego wymyśli John?  - Dowiecie się w już kolejnej części. ;)

Dziękuję bardzo za Wasze komentarze i głosy (no i że jeszcze chce się Wam to czytać). ^^