CHAPTER FIFTEEN: Third Day of School Festival

MANDY'S POV

Kagigising ko lang.

And the moment my vision cleared up, I saw Axzel. Nakatayo siya at may kausap.

" Na-nasaan ako?" maya-maya ay tanong ko.

Saglit nila akong binalingan kapagkuwa'y narinig ko pang magpasalamat si Axzel at nagpaalam sa kausap bago itinuon ang buong atensiyon sa'kin.

" Thanks God, you're awake. Are you feeling okay?"

Ginamit ko ang lakas ko upang umupo saka lumingon sa paligid. It looks unfamiliar. Ito ang kauna-unahang beses na makakarating ako dito.

" Nasaan ako?" pan-uulit ko sa tanong ko kanina.

" Nasa condo ko."

Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang marinig ko ang sinabi niya.
Naalala ko bigla ang nangyari bago ako nawalan ng malay. Napabalikwas ako at tarantang hinanap ang sapatos ko.

" What time is it?" nagpapanic kong tanong. Damn it! Siguradong makakarinig na naman ako.

" It's already seven in the morning."

I froze.

What?

Naestatwa ako sa kinatatayuan saka napatulala sa kawalan, realizing that I messed up, again. Kasabay no'n ay unti-unting tumulo ang mainit na luha mula sa aking kaliwang mata na sinundan ng sa kanan.

Then I look at him before leaving the room. I need to go home, right now. Paniguradong nag-aalala na sila sa'kin.

Damn, why do I need to collapsed on that time, to all places?

Dali-dali akong lumabas sa condo at patakbong tinungo ang daan paloob ng elevator. Halos masira ko ang buton niyon sa kapipindot para lang makababa agad.

Palabas na ako sa mismong building nang tawagin ang pangalan ko. Wala akong balak na pansinin iyon kung hindi lang niya ako nahabol at nahawakan sa braso.

" What the hell are you doing? Bigla-bigla ka na lang umalis. Look at you."  Sinundan ko ang tingin niya pababa.

Nang tumama iyon sa aking mga paa ay saka ko lang napagtanto na walang sapin ang mga iyon.

Ganunpaman, hindi ako nagpapigil. Pinilit kong bawiin ang pagkakahawak niya sa braso ko pero mas humihigpit lamang iyon hanggang sa mahanap ko na lang ang sarili kong niyayakap niya ako. Nawalan ako ng lakas at doon na ako umiyak at napahagulgol.

Naramdaman kong haplusin niya ng bahagya ang buhok ko. " Okay. I'm sorry. Stop crying. I'm really sorry."  Hindi ko alam kung niloloko ko lamang ang sarili ko pero mahihimigan ang pag-aalala sa boses niya.

Matagal kaming nasa ganoong posisyon at hindi nakatakas sa mata ng maraming tao.

Nang mahimasmasan ako ay doon niya ako inalalayan pabalik sa kanyang condo.

He offered me a glass of water. " I got your brother's number from my dad and called him yesterday night."

Natigilan ako sa pag-inom at literal na napatitig habang nanlaki ang bilog ng aking mata. " Wh-what did he said? Is he mad?" I ask curiously and worriedly.

Hindi ko akalain na gagawin iyon ni Axzel, bagay na ikinagulat ko. Hindi ko na din tinanong pa kung bakit may numero si kuya sa daddy niya dahil panigurado naman na dahil iyon sa business matter.

Isa pa ay mas ramdam ko ngayon ang kaba sa dibdib ko. Natatakot sa maaari kong marinig sakanya.

Kuya Alexis is never been that close with Axzel kahit pa sa katotohanang hindi ganoon ang relasyon ni kuya pagdating sa parents ni Axzel.

Hindi ko alam kung dahil lang ba iyon sa akin o hindi lang talaga sila talo para sa isa't isa.

I heave a sigh and focus on what he'll gonna say.

Malalim din siyang bumuntong-hininga. " I told him that you're with me and he suddenly got furious. It seemed like he was so mad that he even cursed and yelled at me."

Napapikit ako sa kaba. I don't know what to do.

" But don't worry, your brother really cared for you."

" To be honest, I was on second thought if I'll just call your mom. In the end, I chose your brother. I told him the details about the things that happened to you. I even told him the bruises and about the pain in your back. However, I didn't told him that it was because of Aleeza. "

He suddenly became defensive." Please don't get me wrong. Inisip ko lang ang totoong intensiyon mo kung bakit ayaw mo pang umuwi kahapon. I leave the decision with you."

" That's why, when I told him that I'm with you, he got really mad. He thought, I did those with you. So I didn't had no choice to explain myself. Being defensive, tsk. "

" He's the one who sent a doctor for you. Siya iyong nakita mong kausap ko kaninang umaga. Bumalik lang siya to check you and to relay your brother's message. Don't worry about your mom and about coming to the airport, he already got hold of it."

" And you wanna know what was his last words for me." Tinaas ko ang paningin  sakanya, ganoon rin ang ginawa niya. Napansin ko pa ang pagngisi niya bago magsalita at gayahin ang sa tingin kong naging tono at paraan ng pananalita ni kuya nang sabihin ang mga salitang iyon.

" I'll let you stay with my lil sister for today since it is what she wanted and I don't want her to be in that state with mom's sight. However, don't be so placid just because you helped her once.  I'll still hear Mandy's point of view then get back at you. We're not yet done, Axzel. Remember that."

" I didn't know that you had that kind of brother. He' so... " Muli siyang nagpakawala ng buntong-hininga saka napailing-iling. Hindi ko namang naiwasan ang sarili kong matawa ng bahagya.

I didn't know that he got this kind of personality. I am used of his very serious aura and emotionless facial expressions.

Hindi ko alam kung ano'ng kabutihan ang nagawa ko para masilayan ang salungat ng mga iyon.

Tumigil ako sa pagtawa ngunit naramdaman ko parin ang sarili kong malawak ang pagkakangiti habang titig na titig na naman sakanya.

Gusto kong pigilan ang sarili ko sa pagkawindang sa mga ipinapakita niya ngayon pero mukhang kulang ang lakas ko para pigilan ang mas lumalim na nararamdaman ko sa mga oras na'to.

Pakiramdam ko ay hindi na ako makakaahon pa. I really fell hard for this man and I can't stop myself from liking him even more.

Ilang saglit pa akong nakatingin lang sakanya bago ko napagtanto ang ginagawa at pinag-iisip ko. Dali-dali kong sinampal ang aking sarili at napasabunot sa buhok saka aligagang napatayo.

" Ah ano'ng oras na? We need to go. " Mapapansin ang pagkataranta sa bawat kilos ko pero minabuti kong hindi magpadala doon. Inunahan ko siya sa paglabas mula sa condo at naunang bumaba sa building.

Natigilan lang ako nang maalala kong wala akong dala kahit na ano, kahit iyong bag ko ay nakalimutan ko na. Napakamot ako sa ulo.

" Finding this?" Mabilis kong binaling ang atensiyon ko sa direksiyon ng boses. It's Axzel with my bag in his hands.

Lumapit ako sakanya. " Magtataxi na ako. " I insisted.

Inilayo niya sa'kin ang bag nang abutin ko ito saka niya iniharap sa'kin ang kabila niyang kamay na may wrist watch. " It's already 7:50. Riding a taxi will take a while. Let's go together.  I'll give you ride."

Hindi ako makapaniwala. Is he serious?
Si Axzel pa ba 'tong nasa harapan ko.

Because the Axzel I know will never do this to me. Never.

" Hey! Do you want to be late? We're running out of time."

" Huh?" I spaced out. Pakiramdam ko ay niloloko na naman ako ng pagkakataon.

Am I only dreaming? I think I really am.

" Tsk." Nakita ko siyang ngumisi saka ako hinila.

" Here. Take this." About naman niya ngayon sa'kin sa helmet nang makarating kami sa parking lot.

" We're taking my motorcycle since we only have less than ten minutes before time. Humawak kang mabuti."

~••~

MAXY'S POV

It's the third day of school festival. Ngayon nakaschedule ang Campus Talent Show at ang hindi natuloy na film viewing kahapon kaya mukhang busy ang lahat, lalong-lalo na iyong nakatoka sa big stage. Kung bongga na iyon noon, mas pinabongga iyon ngayon.

Most of the students now, freshmen to seniors are too focused on preparing their performance. Mabuti na lang ay hindi ganoon ang kaso ko. Muntik na kung natuloy lang si Mandy.

Speaking of her..." Hindi talaga pupunta si Mandy ngayon?" paninigurado ko sa katabi ko.

I'm with Ellisze right now, currently walking papunta parking lot pagkatapos naming kumuha ng gate pass.

Nagpapasama siya sa pagbili ng kakailanganin pa mamaya sa tent pub. We're running out of stock na din kasi. Wala din naman si Mandy.

Since kami ang nakatoka sa food, it's our responsibility.

" You heard her, Maxy. Nagpaalam pa siya sa'ting kahapon.She needs to go to the airport, remember."

" One more thing, it's already 8:00. Kung a-attend ngayon si Mandy, kanina pa siya nandito. Hindi pa 'yon nalalate."

" Kunsabagay," sagot ko na lang.
Nang maipakita namin ang gate pass kay manong guard, dumiretso na kami sa parking lot.

Inunahan ko sa paglalakad si Ellisze. I'm heading to the direction of her car when I suddenly stop.

Am I seeing things as they are? O niloloko lang ako ng paningin ko ngayon?

Ano'ng nangyayari? Ano'ng meron? Bakit magkasama silang dalawa.

" Hey, is there some---" Agad kong tinakpan ang bibig ni Ellisze saka itinuro ang eksena sa harapan. Kagaya ko ay natigilan din siya lalong-lalo na sa puntong makita naming pareho kung paano alalayan ni Axzel si Mandy sa pagtanggal sa suot niyang helmet.

Natanggal na ito kanina ni Axzel bago pa dumating si Ellisze. Ibinalik lang ito ni Mandy sa pagkakaauot na pilit muling tinanggal ni Axzel.

Anong ginagawa ng dalawang ito? Bakit sila magkasama? At akala ko ba ay nasa airport ngayon si Mandy?

" Get down," bulong ni Ellisze saka ako isinabay sa pagtatago mula sa likuran ng nakaparking din na sasakyan dito.

" Let's stay like this for awhile. I don't want to ruin the moment." dagdag niya pa saka maingat na sumilip.

Napangiti ako. We're thinking the same thing, anyway

~••~

MANDY'S POV

Alam ng Diyos kung gaano ko pilit na nilalabanan ang gustong gawin ng sarili ko, kanina pa.

My heart is beating so damn fast, right now and I can't think straight, anymore.

Hindi ko inaasahan ang lahat ng mga nangyayari ngayon at hindi ko maiwasang manibago dahil talagang hindi ako sanay sa mga pinaggagawa ng kasama ko ngayon.

This is not really the Axzel I know. Hindi siya ganito.

I really want to move on but damn... why he's making things more complicated for me?

Muli na naman niyang tinanggal ang pilit kong isinusuot na helmet dahil ayaw kong may makakita sa'ming magkasama.

Sobra-sobra na ang galit na nararamdaman ni Aleeza sa akin. Ayaw ko na sana iyong madagdagan pa.

" Hindi ba pwedeng mauna ka na lang. I can handle myself. You should go, first. Baka hinihintay ka na ni Aleeza."  I said as he successfully took off the helmet in me.

Kanina pa ako hindi mapakali sa kaiisip sa mararamdaman ni Aleeza.

Dapat kasi ay sumakay nalang ako ng taxi.

Muli akong tumingin-tingin sa paligid.

Paano kung may makakita samin ngayon na magkasama? I am sure that hey will going to misunderstand us.

" Hey chill," Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat ko. "  You don't need to worry yourself that much. " Then he patted my head. " Relax. There's no one here. It's just us. One more thing, I know Aleeza will understand it. "

Marahas akong umiling. " You can't hear what you are saying right now, Axzel. Aleeza is truly a good woman but he made herself clear to me. She doesn't want when I'm near with you. "

Hinubad ko ang coat niya at ipinahawak iyon sakanya. " I am really thankful for everything that you have done for most especially for yesterday. Kung sakali mang tawagan ka ni kuya, huwag mo na lang pansinin. I'll talk to him." Tumikhim ako. " And please, if you really want me to forget you, watch for your actions and don't give me false hope. It's..." Napakagat ako sa aking pang-ibabang labi, nagdadalawang-isip kung isasatinig ko ba ang nasa isip ko. Sa huli ay itinuloy ko. " It's a torture to tell you honestly."

Hindi ko na siya hinintay na sumagot. " Mauuna na'ko. Salamat ulit." paalam ko pa saka ko siya tinalikuran.

Dumiretso ako sa rooftop ng school and let myself cry in silence, again.

Sa totoo lang, hindi ko na din alam kung ano pa ba ang tama sa mali. Palaging magkasalungat ang sinasabi ng utak ko sa sinisigaw ng puso ko. It feels like I own a body that is out of my control, na para bang hindi ko pagmamay-ari ang katawan na meron ako.

I've always tell myself that maybe tomorrow, I'll feel differently but today is today again and I still find myself being stuck with this feelings.

Maybe, it's really true that accepting pain is always a part of loving.

I just hope that I'll gain more courage to let go of this unreasonable thoughts and emotions forever and permanently.

I just want to free myself from this complications.

Sana ay pagbigyan na ako sa susunod.

To be continued...