Werk... Waarom? Kon ik me nooit alleen consentreren op mijn opdrachten? Ik deed mijn andere kleren aan en liep van de trap richting mijn werk. Onderweg kocht ik nog een broodje. En na 10 minuten was ik er. Nu moest ik weer voor die Alfa zorgen. Die kleine Alfa. Wacht hij was zelfs nog niet eens Alfa! Ik vroeg me af of hij wel wist wat ik was maar wat maakt het uit. Ik ging binnen in het ziekenhuis.

Zoals gewoonlijk stond Mn. Larote weer aan de balie. Ik begroeten hem en ging naar de personeel deur. Daar achter bevond zich een kamer vol lokkertje. Die dienden voor al je gerief in te zetten als je je omgekleed had. Dus dat ging ik vlug eens doen. Ik trok vlug mijn ruim uit en nam mijn schort en de broek uit mijn lokker. Eenmaal alles propye ik mijn al kleren in de kast en liep verder naar mijn post. Mijn werk. Het was raar om te weten dat je dit werk deed om magische wezens te ondervragen. En niet te vergeten doden. Ja je kan me vergelijken met een knaapje die dingen oplost voor zijn grote baas. En wat is daar verkeerd aan? Ik verdien er veel geld mee. Dus dat ander boeit me soms niet. Oke ik heb soms medelijden als ik de kogel afschiet maar medelijden heb ik niet meer. Emoties kunnen verdwijnen. Toch bij sommige dingen. Je word gewoon een, hoe zou ik het zeggen. Je doet je zelf minder pijn. En ik kan niet voor me zelf werken omdat nou ja. Anders zou ik zelf op iemands anders lijst staan om vermoord te worden. Ik heef toe dat het me niet veel zou schelen. Iedereen gaat togen dood. Oke ik heef toe dat ik niet graag vermoord zou worden maar wat doe je er aan. Ik zuchte. Vandaag zou het een zware dag worden ik moest dat meisje te pakken krijgen. Die toekomstige Alfa moest meer weten. Ik voelde het gewoon. Ik vreef met mijn linker hand door mijn haar. Iedereen was tog soms nerveus. Oke maar nu genoeg over mij want ik moet eerst naar die hast. Ik liep door de gang en begroeten de verpleegsters. Voor de mensen die denken dat ik een player ben, nee. Alhoewel misschien een beetje. Weet je wat dat mag je zelfs beslissen. Ik liep verder naar zijn kamer en doe de deur open. Het avontuur zal weer beginnen of de verveling wie weet. Daar kan ik niets aan doen!

Ik neem een stoel en zet hem naar zijn bed. Door het lawaai komt hij wakker en doed zijn ogen open. Dan kijkt hij me aan met een blik van ijzer. 'Wat wil je?' Die vraag had ik wel verwacht. En daar ging ik hem maar een uitleg heven geven of een drijgement. Het is te zien hoe goed hij mee werkt. 'Ik kom hier voor dat meisje je weet wel. Hoe ze er uit ziet en hoe ze noemt.', zei ik op een rustige toon. Brendan draaide zijn hoofd weg van me. 'Wat wil je van haar!' Ik boude mijn handen in elkaar. 'Ik wil gewoon mijn werk doen meer niet.' Hij draaide zijn hoofd en keek me niet begrijpend aan. 'Ik moet haar gewoon ergens brengen meer niet.' Brendan grinnikte, 'Alzof ik dat zou geloven?' 'Je wilt niet weten waarom ik het doe!' Waarom kon hij gewoon niet zeggen hoe ze er uit zag en moest hij weer rond de pot draaien. Ik mocht hem niet. 'Zeg gewoon hoe ze er uit zien!', ik pakte zijn om vast en keek hem doordringend aan. 'Wil je misschien lokaas zijn?' Hij grijnzen, 'Naar mij komt ze toch niet.' Oke nu was hij echt te ver aan het gaan. Ik pakte zijn hals en drukte op een punt. Nu zou hij het wel moeten zeggen. Een glimlach vormde zich rond mij rond. 'En hoe heet het meisje dat iedereen zoekt?' Brendan keek me met een dronken blik aan. 'Ze noemt Clovia.' Ik knikte, 'Wat weet je nog meer over haar?' 'Ze heeft een vampier in haar stamboom.' Een vampier? Oké dit begon interessant te worden. 'Dat mag ik niet zeggen of beter gezecht niemand zucht het. Ze is gewoon een mysterie. Niemand kan onthouden hoe ze er uit ziet.' Ik keek hem niet begrijpend aan. Wou hij me wijs maken dat niemand wist hoe ze er uit zag? Kom op! Wie geloofd dat nu! Ik bedoel. Plots schoot er iets door mijn hoofd ze zou nog altijd kunnen vervloekt zijn. 'Wat is haar achternaam?' 'Waarom zou je haar achternaam willen weten? Door haar gave weet je van waar ze is.' 'Wat is haar gave dan?', vraag ik geïrriteerd. 'Ze kan onzichtbaar worden.' Op slag werd ik lijk bleek. Die Clovia was familie van mij! Ik moest een familielid ontvoeren voor haar bloed. Nu klonk het in mijn hoofd zelf achterlijk. Ik stormde de kamer uit. Ik moest mijn verlof opvragen. Ik moest haar helpen en weten waarom haar bloed zo belangrijk is. Het klonk gewoon zo onlogisch. Ik haalde mijn schouders op en besloot eerst mijn broodje op te eten. In de eetzaal waren de meeste mensen al weg. Wat ik eigenlijk niet zo erg vond. Je kon dan teminste nadenken. Hoe ik alles zou uitvoeren en zo voort. Toen ik klaar was stond ik recht en dronk nog vlug een glas water en hoorde mijn afval weg. Nu gewoon een groot deel van mijn vakanties ophalen en geloof me dat ik dat nog niet veel heb gedaan. Eerlijk gezegt bijna nooit! Maar nu was het dringend. Zou ik een maand vrij kunnen maken? Dat zou denk ik wel lukken. Ik stapte naar het hooft en vroeg of ik mijn vakanties kon opnemen. Hij knikte. Toen ik hem vroeg of dat een maand kon zijn was hij niet verwonderd. Dus nu ga ik een maand Clovia zoeken! Wens me suces! Ik stapte weer naar de kluisjes en kleden me daar weer om. Hier begon mijn nieuw avontuur.