Met de afbeelding van het teken ging ik naar mijn opa. Die zoals gewoonlijk in de bibliotheek zit. Want ja, hij is verzot op boeken! Zodra hij me ziet roept hij verbaast: 'Wat doe jij hier, Brendan?' Ik loop naar hem toe en toon hem het teken. 'Ken je dit teken?' Hij keek er even naar en liep toen verder de bibliotheek ik. Dus moest ik hem volgen. We passeerden enorm veel planken met boeken. Ja, enorm veel. Na een tijdje kwamen we in een andere ruimte terecht. Het was er stoffig en het leek alsof er al jaren niemand meer was geweest. Nieuwsgierig bleef ik rond kijken tot dat mijn opa met een enorm boek aankwam. En daarin moesten we het teken vinden? Ik keek hopeloos naar het boek. Maar blijkbaar wist mijn opa wel hoe je dat moest doen! Op de achterste pagina's stonden de tekens blijkbaar in het klein met de pagina eronder. En geloof me, anders ging ik het rap opgeheven hebben. Na 20 pagina's zagen we het teken staan. 'Pagina 623', mompelde mijn opa. Vlug bladderde ik naar de juiste pagina. Toen ik er eindelijk op de juiste pagina zat, zag ik het teken in het groot staan. Wat echt wel indrukwekkend was. En daarnaast stond een enorme lange tekst. Persoonlijk leek hij erg saai. Pf, en nog eens zoon lelijk handschrift! 'Het teken betekend dat die persoon dingen kan verdubbelen of veel krachter maken. Dat is toch de korte samenvatting.' Ik knikte dankbaar naar mijn opa. Ik moest hem eerst inlichten! We moeten meer trainen en en... Oké, misschien zou ik beter eerst de tekst helemaal lezen. Wie weet wat ik nog kan te weten komen. Ik nam het boek en ging er mee naar de zithoek.

Het prachtig haardvuur was bedekt met bladgoud en liet gezellige vlammen heen en weer wapperen. In een hoekje stond een tafel met kleine bloemetjes. Ook brand er nog in het midden een rode kaars die op een koper bordje stond. En in een andere hoek lagen er enorm veel kussens. En ja, daar zat ik met dat boek. Heel op mijn gemak tot ik bij het woord monster kwam. Ik las de zin nog eens. Waneer hij de kracht niet kan besturen, zal een monster achter hem liggen gluren. Waarom waren dit allemaal raadsels? Of, verborg de schrijver iets? Nee, dat zou gewoon zo dom zijn. Maar de zin bleef wel in mijn hoofd. Monster, monster, monster! Ik moest dringend naar zijn kamer gaan! Hem beter trainen, in transformeren en die dingen. En dan nog zijn andere gave! Zijn andere gave is ... Nee, dat weet ik eigelijk zelf niet. Ik zou het hem eens moeten vragen. Broers onder broes, je weet wel. En hij was te afhankelijk geworden van Clovia! Oké, eigelijk was dat normaal maar hij moest tegen die drang kunnen. Ik sprong uit de kussens. En wou de kamer uit rennen maar ontdekte toen iets bizar. Als je bij de deur opening stond zag je dat er iets niet klopte in de ruimte. Ik liet mijn ogen de kamer ronddwalen, niets. Of wacht! Ik ging terug naar de kussens en verschoof ze. Blijkbaar was iemand zo slim geweest om een mes onder de kussens te leggen. Wacht als er een mes licht! Ik voel aan al de kussen en dan ontdek ik dat er één enorm veel zwaarder is. Langzaam snij ik met het sierlijke mes een had in de kussen. En ik had het juist, er zat inderdaad een boek in. Hij was met één woord te beschrijven prachtig, maar één nadeel er zat een enorm slot aan de zijkant. Het was geen cijferslot, geen gewoon slot waar je een sleutel in steekt. Nee, het was een soort raar blokje waar je dingen moest verschuiven, verdraaien, openen... Ik bleef er gespannen naar kijken. Wat stond er in hemelsnaam in? Samen met het mes en het boekje rende ik de bibliotheek uit richting het kantoor van mijn vader. Hij was namelijk in alles een krak. En geloof me, als alfa ben je gewoon heel slim. Oké, ik mag niet stoefen. Ik weet het, maar het is zo! Toen ik eindelijk aangekomen was bij het kantoor van mijn vader klopte ik op de deur. 'Binnen!', hoorde ik mijn vader zeggen. Vlug pakte ik de klink beed en deed vlug de deur open. 'Vader ik heb iets gevonden!', zei ik vol trots in mijn stem en liet het boek en de mes zien. Mijn vader pakte het uit mijn handen en begon het te bestuderen. 'Waar heb je het gevonden?' 'In dat knus kamertje met die kussen bij de bibliotheek.' Mijn vader knikte weer en begon het verder te bestuderen. 'Weet je wat dat is?', vroeg hij. Ik knikte van neen met mijn hoofd. 'Dit is een mes van een vampier en dat ander gok ik op codes.' Ik stond met mijn mond open te luisteren wat mijn vader zei. 'Vampiers?', zei ik niet begrijpend. 'Ja, vampiers. Spreek niemand hier over! Begrepen?' Ik knikte en liep uit het kantoor. Op weg naar een kamer waar ik nog nooit was geweest, een kamer waar ze je zouden gek verklaren, een, een...